Recenzja książki Złączeni honorem

"Może miłość jest ryzykiem, ale chcę je podjąć, bo jak powiedziałaś miłość nie jest wyborem. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że się zakocham, ani nawet, że potrafię pokochać kogoś tak, jak kocham Ciebie. Walczyłem z tym. Okazało się jednak, że pierwszy raz w życiu chciałem przegrać."
~~~
Osoby, które śledzą moją aktywność czytelniczą, prawdopodobnie teraz są zaskoczeni, widząc tytuł, do którego przypisana jest ta recenzja. Przecież kiedyś praktycznie mogłam się przedstawiać zdaniem "Jestem Klaudia i mój znienawidzony wątek w romansach to mafia". Tak, dokładnie tak było. Nie ruszałam się tematyki mafijnej w romansach od dobrego roku, kiedy to totalnie zgorszyła mnie do niego jedna książka. Pora była jednak z tym skończyć, więc sięgnęłam po tytuł, który kusił mnie przed tym felernym, który tak mnie zniechęcił.
"Złączeni honorem" Cory Reilly to pierwszy tom całego cyklu, który kręci się wokół mafii. Książka ta skupia się na Arii, pochodzącej z jednej z najbardziej wpływowych rodzin mafijnych w Chicago dziewczyny, która niestety wie jak działa świat w kręgach gangu. W wieku piętnastu lat rodzice zadecydowali oddać ją w ręce syna nowojorskiego capo dei capi, Luki i zaaranżować ich ślub. Od razu po skończeniu przez dziewczynę osiemnastego roku życia, musi ona rozpocząć nowe życie, jako żona przyszłego przywódcy mafii, który słynie ze swojej wyjątkowej brutalności.
Zacznę od tego, że podeszłam do tej książki z zamiarem rozerwania się, co może być kluczowym warunkiem, wpływającym na jej ocenę. "Złączeni honorem" mi się naprawdę podobało. Chciałam rozrywkę i ją dostałam. Fabuła nie jest bardzo odkrywcza. Weteranów tego gatunku raczej w ogóle by ona nie zaskoczyła. Postać Arii momentami mnie bardzo denerwowała. Nie chodzi tu nawet o jej ciągłe obawy w stosunku do swojego męża, co irytowało część czytelników. Bardziej gotowało się we mnie gdy po raz kolejny czytałam, czego nagle ta dziewczyna nie zrobiła, wcześniej nie mając z daną rzeczą styczności. Typowy charakter "Mary Sue", ale nie wiele można na to wpłynąć. Luca natomiast, o dziwo, od razu mnie do siebie przekonał. Z reguły w tego typu książkach nie przepadałam za postaciami męskimi, które były chamami i niekiedy nadużywali swojej pozycji by zdobyć to co chcą. Luca był jednak trochę inny, a przynajmniej inaczej do tego podchodził, co mnie ujęło. Czy książka jest prosta i mało odkrywcza? Jasne. Czy jest przesiąknięta seksem, nadmiernym idealizowaniem umiejętności bohaterów i romantyzowaniem członków mafii? No jest. Ale czy była dla mnie ciekawym urozmaiceniem wolnego czasu? Dokładnie tak, dlatego wiem, że chętnie będę tą serię kończyć.