Talerz pełen składników recenzja

„[…] jak to jest z tym szczęściem, zawsze chcemy tego, czego nie mamy, a ma ktoś inny. To bardzo ludzkie.[…] Albo chcemy, ale nie możemy mieć”.

Trzy czterdziestoletnie kobiety i trzy ich historie. Dorota nie potrafi otrząsnąć się po tym, jak jej mąż wymienił ją na inny model, niekoniecznie lepszy, ale młodszy. Julita ma ustabilizowane życie. Kocha i jest kochana, ale jej mąż wciąż buja w obłokach i na jego wsparcie nie może liczyć w żadnej sytuacji. Matka, żona, głowa rodziny. Wreszcie Iwona singielka z wyboru, której do szczęścia wystarczy tylko przygodny seks i praca w korpo, dla której poświęciła swoje życie.
W dniu czterdziestych urodzin kobiety dokonują bilansu zysków i strat swojego życia, który niestety nie wypadł im na plus.

Dotąd życie Doroty kręciło się wokół męża i firmy, którą wspólnie stworzyli. Codziennie byli ze sobą, spali w jednym łóżku, może nie rozmawiali ze sobą zbyt dużo, ale też się nie kłócili. Niestety codzienna rutyna przysłoniła jej fakt, że w ich związku źle się dzieje i teraz nie ma męża, nie ma firmy, dziecka, a nawet przyjaciół. Została zupełnie sama.
Julita uważała do tej pory, że tak powinno wyglądać życie każdej kobiety. Dzieci, mąż, dom i praca. Wszystko zawsze musiała ogarniać sama, bo mąż nigdy nie kwapił się do pomocy. Cóż sama pozwoliła zaprząc się do tego kieratu, ale zaczyna ją to w końcu nużyć i męczyć. Czara goryczy przelewa się w dniu, gdy ma urodziny, a nikt oprócz nielubianej teściowej o nich nie pamięta.
Iwona dla firmy poświęciła swoje życie, liczy, że wkrótce stanie się jej współwłaścicielką. Szuka przygód miłosnych jedynie na portalach randkowych, jest dobrze usytuowana i jest zdecydowanie zadowolona ze swojego życia. Nie tęskni za stałym związkiem, bo nikt niczego od niej nie żąda i niczego nie wymaga. Jednak w dniu czterdziestych urodzin zrozumiała, że jej życie jest bezcelowe i puste.
Wszystkie bohaterki znalazły się na zakręcie życiowym, a dzień urodzin jest dniem, w którym postanowiły zmienić swoje życie. Każda z nich w ramach tych zmian zapisuje się na kurs fotografii kulinarnej. Tam po raz pierwszy wszystkie się spotykają, gdzie od razu przypadają sobie do gustu. Będzie to początek pięknej przyjaźni, a także grupy wsparcia, jaką stają się dla siebie.
W tej książce nie ma akcji, ale jest sporo mądrości życiowej. Autorka wszystkie spostrzeżenia z otaczającego nas świata, przekuła na historię zmuszającą do refleksji i przemyśleń. Czytając powieść i wywody jej bohaterek nie sposób było mi, oprzeć się skojarzeniu ze słynną piosenką śpiewaną przez Józefa Nowaka „Takiemu to dobrze” Często tak przecież myślimy. Jedna koleżanka ma mądre, ładne dzieci, kochającego męża, druga piękne mieszkanie, wspaniałą pracę, jest sama, spotyka się, z kim chce i kiedy chce, nikt nie zawraca jej głowy. My natomiast takie biedne, zagonione, obarczone obowiązkami, nieustannie borykające się z problemami. Praca, dom, praca. Wszystko musimy robić same, bo nikt nam nie pomaga. Nie mamy na nic czasu, nawet żeby pójść do fryzjera, czy na kawę z koleżanką, bo wciąż ważniejsze są obowiązki domowe. Ale tak już jest, że zawsze dobrze, gdzie nas nie ma, a każdy medal ma dwie strony. Czasem musi upłynąć mnóstwo wody, minąć wiele lat, by dotrzeć do ściany, jak Julita, żeby zorientować się, że się ma dość poświęcania dla innych. Czasem sprawia to przypadek, gdy jedna decyzja, jeden sprzeciw, pomaga się zorientować, że tak naprawdę nie wiele znaczy się dla firmy, jak Iwona. Jest się tylko małym trybikiem, który łatwo zastąpić innym. Musi minąć ileś lat, żeby się przekonać, że nie zna się człowieka, z którym żyje się pod jednym dachem, by w końcu miało się okazać, że nie jest się dla niego wystarczająco dobrą, dopiero zdrada otwiera oczy, jak Dorocie. Ta powieść pokazuje, że na zmiany w życiu, nigdy nie jest za późno, zawsze możemy zawalczyć o siebie i zrobić coś, żeby było inaczej.
Jakaż to była apetyczna historia, od której nie mogłam się oderwać, jak od talerza z dobrym jedzeniem. Wszystko mi w niej smakowało. Od kreacji bohaterek począwszy, poprzez mądrość życiową, która zeń płynie, na pięknym języku, jakim książka jest napisana skończywszy. Jednak, jak to z potrawami bywa, trzeba je odpowiednio przyprawić i tutaj tych przypraw trochę mi zabrakło. Dla mnie zdecydowanie ciekawsze były te rozdziały, gdy kobiety się spotykają i prowadzą ze sobą dialogi niepozbawione sarkazmu i życiowych spostrzeżeń, które chwilami wywoływały mój uśmiech. Gorzej wypadają monologi bohaterek, bo były momenty, gdy miałam wrażenie, że myślą wciąż o tym samym, wciąż na nowo rozważają swoje porażki i ich przyczyny, ciągle nad sobą się użalają, a przed przyjaciółkami udają, że wszystko jest w porządku. Tylko same ze sobą do końca są szczere, nie zakładają masek, chociaż nie muszą tego robić, bo wszystkie doskonale się rozumieją i wspierają. No i może, czego mi jeszcze zabrakło, to przedstawienia, jak dalej potoczyła się ich świeżo zawarta przyjaźń i co wynikło z tych życiowych zmian, ale sądzę, że taka właśnie była koncepcja tej powieści. Autorce bardziej zależało na ogólnym przekazie swojej historii, niż na jej cukierkowym zakończeniu, bo powieść Natalii Lewandowskiej ma ważny przekaz, który zmusza do refleksji i przemyśleń.
„Talerz pełen składników”, to bardzo kobieca historia z życia wzięta, którą czyta się z ogromną przyjemnością i niesamowitym zainteresowaniem, opowiadająca losy trzech kobiet, które różni w zasadzie wszystko, a ich życiowe ścieżki splatają się przypadkiem. Powieść na wskroś realistyczna, bo tak wygląda rola kobiet w naszym społeczeństwie, którą nikt inny nie może zmienić, tylko my same. Wystarczy spotkać właściwe osoby, które wyciągną do nas rękę i zmuszą do działania. Czasem zwykła, szczera rozmowa, może pomóc w podjęciu decyzji, żeby w końcu zamiast dla innych, zrobić coś dla siebie. To wartościowa pozycja, która otwiera oczy na istotne w życiu aspekty, zachęca, aby ocenić i przemyśleć swoją sytuację. Książka o kobietach, dla kobiet.

"[…] to niesamowite, kiedy na naszej drodze stają ludzie, pozornie różni, a w rzeczywistości podobni do nas i w krótkim czasie staja się nam bliscy, bliżsi, niż się mogliśmy tego spodziewać, bliżsi niż ci, z którymi żyjemy od lat. Szansa na spotkanie bratniej duszy jest niewielka, zatem jeśli się zdarzy, warto to pielęgnować i doceniać”.

Książkę przeczytałam, dzięki uprzejmości Wydawnictwa Lucky