Wyszukiwarka

“Jak przystało na rdzennego przemyślanina, pan Ludwik wyjął z kieszeni koszuli fajkę i zawiniątko z tytoniem.”

“Ludwik Pasteur, francuski chemik i biolog, jest powszechnie uważany za najważniejszą postać w historii medycyny.”

“Uważał, że gatunek ludziki jest wystarczająco podły i nie zasługuje, aby go przedłużać, a miłość to tylko stan emocjonalny, który jest przeciwieństwem zdrowego rozsądku.”

“Ja się zbyt wiele po chłopach nie spodziewam, mój Darek też do wesołków nie należy, ale Ludwik, dziadek twojego Bartka, to był smętny jak wrzód na dupie w deszczowy dzień.”

“Kadr jest stabilny i statyczny, oświetlony mocnym, sztucznym światłem. Biały pusty pokój, na środku którego stoi krzesło. Ujęcie wygląda, jakby było tylko zatrzymaną klatką filmu, ale po kilku chwilach w kadrze pojawia się postać, która przecina pokój i kieruje się w stronę krzesła.”

“Monolog jest tak sugestywny, że w powietrzu dzielącym mężczyznę od oka obiektywu niemal wyczuwalne są chłód i trwoga.”

“Słowa nie mają jednego adresata, są uniwersalnym przekazem przeznaczonym dla uszu całego świata. I to właśnie ta świadomość uniwersalności przesłania napawa największym przerażeniem i stanowi główną siłę monologu.”

“Jestem głosem waszego sumienia, spisem waszych win i grzechów, które zostaną rozliczone.
Jestem strachem, koszmarem, ziarnem, z którego zemsta wzrośnie na glebie waszych ciał.
Nie jestem sam, a wy poniesiecie karę za wasze grzechy.
Nie jesteście bezpieczni.”

“Zwłoki po zabójstwie zazwyczaj usiłuje się ukryć, chowa się je głęboko pod ziemią, ćwiartuje, pali lub rozpuszcza w żrących kwasach. Zdarza się, że porzuca się je na poboczu rzadko uczęszczanej drogi, w pustostanie bądź zamkniętym garażu wynajętym na fałszywe nazwisko.”

“Jeśli morderstwo było zaplanowane i dobrze wykonane, to w sposób oczywisty pozostają one jedynym namacalnym śladem po zbrodni. Jeżeli do zabójstwa doszło w afekcie, w wyniku przypadku lub choćby scysji po suto zakrapianym spotkaniu, ciało staje się niewygodne. A tego, co niewygodne, szybko chcemy się pozbyć. W tym wypadku zbrodniarz może popełnić błędy, duże bądź małe, zależnie od intelektu, przebiegłości i umiejętności logicznego myślenia w stanie wzburzenia i olbrzymiej presji czasu.”

“Pakunek ze zwłokami ułożono pośrodku dużej leśnej polany z niemal matematyczną dokładnością, wyznaczając geograficzne kierunki świata: głowa skierowana na północ, nogi na południe. Mogło to mieć jakieś znaczenie, ale mogło też go nie mieć w ogóle.”

“Do tego miejsca nie sposób było dostać się samochodem, nawet tym minimalnych rozmiarów, ponieważ do polany prowadziły tylko ścieżki, na których z trudem mogło zmieścić się dwoje dorosłych ludzi idących ramię w ramię.”

“Zieleń jej oczu kontrastowała z czernią szminki podkreślającej pełne, wydatne usta. Ubrana w krótka, kremową tenisową spódniczkę zakończoną dwoma poprzecznymi granatowymi pasami i lekki kaszmirowy sweterek w kolorze krwistej czerwieni, wyglądała jak bystra studentka, która doskonale wie, czego chce.”

“Jej smukłe ciało pokrywały niewielkich rozmiarów tatuaże, na pierwszy rzut oka wykonane pospiesznie i bez większej refleksji. W rzeczywistości układały się w pewnego rodzaju zapis historii jej młodego życia i tego, czym się w nim kierowała.”

“Potrafiła więc być słodka i urocza, wścibska i wyrachowana, prostacka i wysublimowana. Zależnie od sytuacji i od tego, co chciała osiągnąć, mogła ubierać się w obcisłą spódnicę i szpilki, ogrodniczki i trampki lub dobrze skrojony frak. Była więc swego rodzaju kameleonem, który nie tyle wtapiał się w otoczenie, ile dopasowywał się do swej roli.”

“Sypiała z kobietami i mężczyznami, a także z obojgiem naraz, gdyż wiedziała, że w ten sposób tworzy się na jej temat pewna opowieść, historia osoby tak różnej w zależności od tego, kto ją opowiadał, a przy tym zupełnie innej niż ta, którą w rzeczywistości Sass była. Właśnie ten specyficzny rodzaj kontroli był w jej oczach władzą.”

“Nastały nowe czasy, które przetasowały nie tylko jego środowisko, ale także drugą, przestępczą stronę miasta. Dobrze mu znane osoby odsiadywały długoletnie wyroki, zapadły się pod ziemię lub też do ziemi trafiły.”

“Jedni my w miłowaniu, bo miłowanie jest jedno.”

“"Kilka metrów w linii prostej, kilkanaście pokoleń ambicji i wyrzeczeń w linii rzeczywistej" ”

“Dobrzy ludzie zawsze mają piękny uśmiech. ”

“Jeśli ktoś płacze - to ktoś go pociesza. Jeśli ktoś straci odwagę - to drugi musi mieć odwagę za dwoje. Bo co by się stało, gdyby wszyscy naraz się rozpłakali i stracili nadzieję? ”

“Kot to też człowiek ostatecznie. ”

“Za życia człowiek skąpany jest w nieczystości pragnień, a w oczach jego trwa zawiść.Oczami pożada, oczami zazdrości i nic nawet po śmierci nie jest w stanie zatrzymać pożądliwości, która płonie w tych szklistych tkankach wbitych w jego czaszkę niczym dwie stalowe kule wystrzelone z broni palnej.”

“Pamięć ludzka przegrywa z tym, co wybieramy sobie na opowieść, którą chcemy przekazywać naszym dzieciom i wnukom. Człowiek w niej częstokroć staje się tylko przerywnikiem, a nierzadko przeszkodą, którą wymazujemy i udajemy, że nigdy jej tam nie było.”

“Zawsze chcesz kochać i być kochaną. Nieważne czy jesteś współczesna dwudziestopięciolatką czy masz lat siedemdziesiąt, osiemdziesiąt, czy jako młoda dziewczyna patrzysz na świat ze starej fotografii, wiszącej na ścianie w Białej Fabryce Ludwika Geyera.”

“Jestem całkowicie pewien, Steffi, że my, biedne ludziki, jesteśmy zaprogramowani na myślenie, że przydarzy się nam najgorsze, ponieważ rzadko się tak dzieje. Wtedy to, co jest paskudne, wydaje się w porządku - właściwie niemal dobre - i możemy sobie z tym poradzić.”

“Istnieje fantasy różnych typów. Sześć lat temu moja rosyjska tłumaczka skarżyła mi się, jak trudna w przekładzie jest książka. Powiedziałem: "Z pewnością rosyjskim dzieciom nie jest tak trudno uwierzyć w małych ludzików?". Odpowiedziała: "Tonie problem. Problem polega na tym, by uwierzyły w sklep pełen towarów").”

“Jedno obowiązywało - strzec się przed zwątpieniem.”

“Człowiek poddaje się innemu człowiekowi z lenistwa , a potem ubolewa nad swoją niedolą. Nie należy mieć do nikogo pretensji, jeśli nie chce nam się wypracować dla siebie własnych form życia.”

“Panie Wietrze Pa­nie Wie­trze, pa­nie Wie­trze,
Cze­mu pan nie cho­dzi w swe­trze?
Cze­mu pan uda­je zu­cha,
Sko­ro sam pan chło­dem dmu­cha?
Sam ozię­bia pan po­wie­trze,
Oj, ostroż­nie, pa­nie Wie­trze!
Gna­jąc chmur­ki gdzieś po nie­bie,
Chce pan sam prze­zię­bić sie­bie?
Jed­nak le­piej pa­nie Wie­trze,
O tej po­rze cho­dzić w swe­trze.
Ani się pan sam spo­dzie­je,
Jak pan sie­bie sam za­wie­je.
Licz­ka ma pan co­raz bled­sze,
Pa­nie Wie­trze...”