Wyszukiwarka

“Związek dzieci jest jak morze. Pięknie jest być na plaży, kiedy świeci słońce, aż chce się w nim trwać, prawda? Ale gdy nadchodzi sztorm, zaczynamy się chować i oddalać od siebie (...) Pamiętajcie, że nawet po największej burzy wychodzi słońce. Każde czarne chmury można odgonić, wystarczy tylko być cierpliwym i chcieć wszystko naprawić.”

“Chciałam wrócić do domu, zakopać się pod kołdrą i nie wychodzić stamtąd przez tydzień. Życie bawiło się moim kosztem, a ja nie chciałam brać w tej zabawie udziału.”

“On był przeszkodą na drodze do mojego szczęścia, które właśnie się rozpadało na drobne kawałeczki, a ja bałam się, że nie będę w już ich w stanie poskładać.”

“Widziałam coś, co wbijało się w moje serce niczym tysiące szpilek, ale nie mogłam nic zrobić. To on nas doprowadził do takiego stanu.”

“Ten facet doprowadzał mnie do szału. Przez ułamek sekundy miałam wyrzuty sumienia z powodu tego artykułu, jak widać niepotrzebnie.”

“Bo człowiek uwierzy w najpiękniejsze kłamstwo, jeśli usłyszy to, co zawsze chciał usłyszeć od osoby, którą kocha.”

“Jego serce powoli się uspokajało. Ten rytm działał jak kołysanka. Kołysanka przeznaczona tylko dla mnie.”

“Nie wiedziałam jeszcze, że miłość jest tym, co uczyni cię najsłabszym i najpotężniejszym jednocześnie.”

“Byłam boginią.
I byłam sama.
Ale samotność to nie klątwa… Czasem to początek siły.”

“To nie siła jest zła.
To to, co z nią zrobisz”

“– Poszłam do policji, bo nie mogę znieść tego całego dziadostwa. Dilerów, alfonsów, stręczycieli nieletnich, tatusiów z łapami w majtkach córek, matek pijaczek, co ich dzieciaki latają głodne po ulicach, ćpunów wsadzających niemowlęta do reklamówek, żeby nie płakały. – Kriss spojrzała na Monikę twardo. – Przemiłych mężów, którzy tłuką żony, zwłaszcza jeśli też są policjantami. ”

“Nazbyt wiele nadziei pokładanej w Ziemi doprowadziło ludzi do tego, że próbowali zamienić ją w Eden i przez to mogą teraz rozpaczać, aż gdy nastanie czas zniszczenia planety...”

“Gdyby nie pielgrzym, który opasał biodra swoje, a ukazał się podczas wielkopostnych umartwień młodego nowicjusza na pustyni, brat Francis Gerard z Utah nigdy by nie odkrył świętych dokumentów.”

“- A jak długa jest w waszej rodzinie tradycja posyłania dzieci do szkoły z internatem? - pyta Nick.
- Sporo ponad 700 lat.”

“Być może prawdziwe przyjaźnie zaczynają się od złamanego nosa.”

“-Gapisz się na niego
- Nie gapię się
- Gapisz - odparł. -Ale to okej. On wcześniej patrzył na ciebie w ten sam sposób”

“- A to kto?
- Russell Bennett
- Brzmi jak rasa psa”

“- Myślę, że masz w sobie coś, co sprawia, że przyciągasz wszystkie pokrzywdzone osoby.
- Skąd te wniosek?
- Jesteśmy zmarznięci, a ty jesteś ciepłem – powiedział Liam. - Wyglądasz jak ciepło, pachniesz jak ono”

“- Jest trochę dziwny i nie zawsze rozumiem, o co mu chodzi. Czasami jest jak piszcząca zabawka. 
- Piszcząca zabawka?
- Lubisz ją, ale sam nie wiesz czemu, bo przez większość czasu jest irytująca”

“- I? - nazywało się jednocześnie czterech mężczyzn. 
- I was kocham - odparła trochę ciszej, a potem pomachała w ich kierunku”

“River czytała o tym, że jest kilka języków miłości. Oni tworzyli własne języki, a River próbowała się ich nauczyć ”

“- Zasada numer jeden: zawsze dobrze się baw - powiedział Isaak, unosząc palec. - Zasada numer dwa: przestrzegaj zasady numer jeden.”

“Gest, który mogliby uczynić czescy mężczyźni 15 marca 1939 roku, byłby jedynie gestem samobójczym. Być może pięknie jest przelać krew za swoją ojczyznę, czyniąc bohaterski gest. Myślę nawet, że nie jest to specjalnie trudne. My jednak musimy robić coś całkiem innego. My musimy żyć. Musimy oszczędzać każdego człowieka, którego mamy, każdą siłę i siłkę. Nie ma nas wystarczająco dużo, byśmy mogli sobie pozwolić na gesty. Jest nas tu osiem milionów – zbyt mało, zbyt mało na samobójstwa. Ale wystarczająco dużo na życie” – Milena Jesenská, reporterka tygodnika „Přítomnost”, marzec 1939 r”

“Mało kto jednak wiedział, że z chwilą nastania kapitalizmu pojawili się także narkomani w białych kołnierzykach. Żaden z nich nie miał w rękach strzykawki ani nie był bezdomny, co jednak nie znaczyło, że spustoszenie, które wyrządzały w ich organizmach zażywane narkotyki, było mniejsze. Amfetamina, kokaina i podobne im dragi, aplikowane z klasą (do wciągania nie wypadało użyć innego banknotu niż ten koloru zielonego, a do dzielenia proszku na „ścieżki” innego „plastiku” niż złoty MasterCard!) - dawały „kopa”. System zaopatrywania, czyli popularna dilerka, również musiał mieć swoją klasę. Biały kołnierzyk nie szedł na dworzec kolejowy, żeby uzupełnić zapasy lub dokonać zakupów na sobotnie party przy świecach. To zapas przyjeżdżał do niego, ukryty w bucie albo ramie rowerowej, ale zawsze na czas. Na liście klientów dilerów znajdowały się już nie tylko szkoły czy wyższe uczelnie, ale i całe firmy, a nawet... teatry. Ceny musiały być w miarę stałe i podobne, bossowie mieli wydzielone rejony i starali się nie wchodzić sobie w drogę. ”