Złota jesień

Piękna jest polska jesień w liściach złotych,
W uśmiechach słońca bladych i łagodnych.
Liść spada cicho jak złocisty motyl:
Wieczór gwiaździsty jest rzeźwiąco chłodny
Do lasu teraz iść bierze ochota:
Ileż tam teraz z liści żółtych złota.

Jesień jest złota, sny bywały złote
I złote włosy, tudzież złote serca,
Teraz sny z zdarzeń bardzo szarych plotę,
Bo chłód jesieni ich urok uśmierca.
Złote zaś serce w samotni łzawi,
A co do włosów złotych - to nie bawi.

Jeszcze została tylko złota jesień.

Pogodne niebo wrześniowym wieczorem;
Po latach złudzeń, wiosny i uniesień
Liść żółty z ziemi jak skarb cenny biorę,
Ten zachód życia dziwnie mnie rozmarza,
Cóż jest u diabła.. czyżbym się zestarzał?  

źródło: https://poezja.org/wz/Konstanty_Cwierk/4956/Zlota_jesien

Szukając poetów z Zagłębia Dąbrowskiego znalazłam Konstantego Ćwierka [1895 -1944] chyba podobnie jak ja rozmiłowanego w polskiej jesieni😊