Małgorzata Warchoł

Ryczałam, jak ostatnia debilka. Wszyscy się pytali co mi jest. Książka jest bardzo wzruszająca i iście melodramatyczna. Mimo że teoretycznie wszystko kończy się dobrze, to dla mnie zawsze tam będzie brakowało Garry'ego.

Czytałam z niemałą ciekawością, bo osoba królowej Elżbiety bardzo mnie interesuje. Chwilami jednak autor przynudzał. Może to wina nadmiernej ilości nieważnych szczegółów.

Autorka lubi mocne klimaty. Jak na piękną powieść o miłości i zaufaniu - za dużo seksu. Sama w sobie nie jest zła.

Uwielbiam Michaela Granta za powieści z tego cyklu! Każda część jest na tym samym poziomie, a ta podobała mi się wybitnie. Pochłonęłam ją w ciągu trzech godzin od zakupienia i strasznie się wściekałam, że tak szybko się skończyła. Jest niesamowicie ciekawa - ciągle nowe i nowe wątki - to zdecydowany plus. Nie mogę doczekać się kolejnej. Kiedy czyta...

Sympatyczna krótka nowela. Powiem szczerze, że kiedy ją dorzucili do zakupów, jakie robiłam w Empiku myślałam, że będzie to coś nudnego i beznadziejnego. Wzięłam się za nią z nudów i proszę - podobała mi się. Bez szału, ale to lektura na godzinę w samotny wieczór! :)

W tej powieści Larsson bardziej poleciał w prawdziwy kryminał. Mnie się ta część podobała na równi z pierwszą. Po prostu autor utrzymał ten sam poziom, dlatego nie może być mowy o "lepszej", "gorszej" książce ;).

Przecudowna druga część, ale nie wydaje mi się, by była lepsza od pierwszej. Autorka zepsuła trochę sprawę tym, że Nora zerwała z Patchem. Jak się kogoś kocha, to jest się dla tej osoby gotowym zrezygnować z marzeń i na pewno nie chroni się SIEBIE. Dlatego wydało mi się to sztuczne. Zakończenie bardzo zaskakujące. Powiem szczerze, że jak skończyłam...

Niesamowita książka. Wciąga już od pierwszej strony. Autor ma/miał wspaniały styl pisania. Powieść ma wiele wątków. Jeden się kończy, drugi się zaczyna. Nieodczuwalny jest fakt, że książka liczy ok. 600 stron. To jest to. Nie mogę odżałować śmierci Stiega.

Wyjątkowo bardzo mi się podobała. Może ze względu na to, że te emocje w niej zawarte były prawdziwe? Język nie najwyższych lotów, ale nie ma co narzekać.

Przeczytałam książkę "Heretycka Królowa", a potem sięgnęłam po tę. Zaskoczyła mnie, bo myślałam, że książka będzie poświęcona tylko i wyłącznie Nefertiti, a wydarzenia opisywała Mutny. Jest bardzo dobrze napisana, wciągająca i naprawdę ciekawa. Podobała mi się tak samo jak historia Nefertari.

Całkiem niezła. Denerwowały mnie te poetyckie nazwy "moc snów, blask snów". Przywodzą mi na myśl eufemizmy. Fabuła całkiem ciekawa, choć ciekawiej by to wszystko wyglądało, jakby działo się w czasach współczesnych. Jak widać Jayne Ann Krentz umiłowała sobie moce parapsychiczne.

Widziałam ją dzisiaj w księgarni, była na wystawie. Powiem szczerze, że po przeczytaniu odpisów zaczyna mnie odpychać. Cholera, kolejny trójkąt? Widzę, że to w modzie.

Typowa książka o typowych problemach typowych nastolatek. Jedyne co mnie zdziwiło, to to, że India Jane na początku wpadała w same tarapaty i znajdywała się w kłopotliwym położeniu. Było to mocno przesadzone.

Bardzo dobrze się czyta, acz mam kilka zastrzeżeń. Pierwsze i podstawowe - główna bohaterka zrobiona na totalną ofiarą losu, którą musi chronić wielki mężczyzna. Nie lubię takich schematów. Pewnie, to romantyczne, ale co za dużo to niezdrowo. Cała intryga bardzo dobrze opisana. Oryginalny pomysł.

Bardzo mi się podobała. Książka ma coś ok. 800 stron, a ja na ani jednej nie przysypiałam. Dobrze i spójnie napisana, aczkolwiek jedyny minus, to za mało opisów. Candamir jest bohaterem literackim, któremu towarzyszyłam z przyjemnością. Urzekły mnie obyczaje i tradycje wikingów, przedstawione w powieści. Zabierałam się do tego niechętnie, ot - jaka...

Nudne. Po prostu nudne. Książki o wampirach są już tak utarte, że wcale mnie to nie dziwi, ale tu chodzi o co innego. Nie lubię tego typu bohaterek - które dostają to czego chcą, nawet nie mrugnąwszy okiem. Hola - przecież tak w życiu nie jest. Trochę realizmu. Nie mogłam się utożsamić z bohaterką, po prostu mi nie odpowiadała. Oczywiście od razu s...

Roberts miała lepsze książki w swojej karierze, ale da się przebrnąć.

Chyba ta część podobała mi się najbardziej z całej Sagi Marzeń. Powieści pani Nory Roberts są przewidywalne. Zawsze wiadomo, jak się potoczy akcja. Kobieta/Mężczyza -> problem -> rozwiązanie problemu -> ślub. Co nie zmienia faktu, że na doła takie książki są najlepsze. Czyta się je przyjemnie z kubkiem herbaty w ręku.

Sama nie wiem, jak oceniać książki Iny Lorenz. W jednym rozdziale jest naprawdę ciekawie, w następnym umieram z nudów. Czytałam te książki na opak, całą serię zaczynałam od środka.

Prawdę mówiąc spodziewałam się czegoś lepszego.

Jestem trochę zszokowana. Z jednej strony ta książka jest wyjątkowa, a z drugiej zupełnie nie mogę jej zrozumieć. Bardzo podobało mi się nadanie Quentinowi trochę "ciapowatego" charakteru. Nie był supermega przystojny, ani też supermega cudowny i nie każdy go lubił. W tego typu książkach, to dziwne. I może właśnie dlatego ten czarodziej tak mi przy...

Jak na Norę Roberts całkiem ciekawa książka. Przede wszystkim inna - do tej pory nie czytałam nic fantastycznego, a tu proszę - magia ;). I wyjątkowy charakter męski, w jej powieściach niespotykany.

Nic ciekawego. Chwilami po prostu usypiałam. Nie dlatego, żeby sama fabuła była nudna. Raczej dlatego, że książka jest kiepsko napisana. Szkoda, zawiodłam się.

Początkowo nie mogłam przebrnąć. Nudziło mnie niesamowicie. Z czasem jednak mnie wciągłeno i nawet zmieniło moje nastawienie do Wojciecha Cejrowskiego. Porównanie wyrazu "motyl" w różnych językach? Mistrzostwo. Zazdroszczę autorowi przeżyć, ale jednocześnie przeraża mnie to, w jakich miejscach przebywa. Sądzę, że bym się bała ;D.

Bardzo przyjemnie się czyta, ale mimo wszystko - do najlepszych nie należy. Pomysł całkiem ciekawy, typowa nastolatka, typowe, wbrew pozorom, problemy. Chwilami autorka przynudzała.