Książki, które kochamy... nienawidzić
/af2266741774ebe2650dad84a1e66348/n/ksiazki-ktore-kochamy-nienawidzic)
Książki potrafią wzbudzać silne emocje, takie jak żal, smutek i... złość, że ktoś je w ogóle wydał. Bo chociaż powieść to nie zupa pomidorowa, żeby każdemu smakować, to jednak niektóre z nich budzą szczególną niechęć.
Mam nadzieję, że nigdy nie mieliście ochoty rzucić książką o ścianę i nie zrezygnowaliście z tego pomysłu tylko ze względu na wspomnianą ścianę (malowanie to jednak droga i kłopotliwa sprawa – ot prawda życiowa dorosłości). Jeśli jednak raz na jakiś czas coś Was kusiło, by zafundować zlecenie malarzom pokojowym, to być może była to jedna z publikacji wskazanych poniżej.
Uwielbiane lektury szkolne
Kto nie cierpiał z młodym Werterem, ten nie wie, co to prawdziwe tortury. Lektury szkolne to świetny sposób, żeby zrazić do czytania całe pokolenia! Presja i kartkówki z detali – dokładnie tego nam trzeba! Nic więc dziwnego, że kiedy po latach sięgamy po te same powieści, jesteśmy szczerze zaskoczeni, że naprawdę da się je czytać z przyjemnością (no może oprócz Wertera)!
Bestellery, których nikt nie kupuje, a każdy zna
Ale, że co? Że ktoś te wypociny nazwał „książką” i jeszcze odważył się pochwalić oszałamiającymi wynikami finansowymi? Na domiar złego autor podjechał na wywiad nowiutkim mercem i bezczelnie szczerzy się z reklamy? Przecież ja lepsze teksty w podstawówce pisałam! Przecież moja szuflada pełna jest dziesięć razy lepiej napisanych powieści, które z niewiadomych przyczyn wracają od wydawcy z adnotacją „proszę nam dać spokój!”.
Nie lubimy, kiedy komuś się powodzi, zwłaszcza gdy nie ma ku temu dobrych powodów. Powieści dla mas rzadko kiedy zachwycają moli książkowych, jednak ich wyniki sprzedaży mówią co innego. Jak to działa? Kto kupuje takie tony makulatury, które szybciutko napędzają w głowie autora myśli o ekranizacji? Coś w nich jednak musi być. Jednak my wolimy szukać tego, czego nie ma. A tu pole do popisu bywa spore.
Głośne nazwiska
Żaden autor nie jest w stanie pisać wciąż coraz lepszych książek. Raz na jakiś czas zdarzy się ta gorsza albo wręcz fatalna. Jednak dla prawdziwego fana nie jest to powód do rozpaczy. Miłośnik twórczości danego pisarza jest mu w stanie wiele wybaczyć. Nie to... co inni. Jeśli spod pióra popularnego autora wyjdzie coś wyjątkowo przeciętnego albo nie daj Boże twór z błędami logicznymi... to nie ma litości! Klawiatura aż płonie i żadna, absolutnie żadna wcześniejsza nagroda nie jest tu okolicznością łagodzącą.
Nagradzani autorzy
A skoro już mowa o statuetkach i wyróżnieniach to przecież wiadomo, że wszystko tam jest ustawione! Jeśli książkę w ogóle dałoby się czytać, to przecież nie dostałaby nagrody! Wymogi są jeszcze bardziej rygorystyczne niż wobec lektur szkolnych (którymi kiedyś nagrodzone dzieła się pewnie staną). Jeśli miłośniczka romansów mafijnych albo fan reportaży podróżniczych nie zachwyci się książką skupioną wokół kwestii przemijania i ważkości życia to znak, że powieść zwyczajnie nie zasłużyła na dobre słowo. A tym bardziej na nagrodę (zwłaszcza pieniężną)... no kto to widział!
Powieści debiutantów
Jak już wspomniałam, moja szuflada czeka, a w niej morze literatury, dosłownie same hity. Dlaczego więc zamiast mi, wydawca daje szansę komuś innemu? I jeszcze puszcza w świat literówki, błędy interpunkcyjne i inne potworki?
Początki nie są łatwe, a wielu pisarzy szlifowało swój warsztat na przełomie lat. Czasami potrafimy przymknąć oko, jednak równie często wytykamy każdy, nawet najmniejszy błąd. Jeśli merytorycznie i kulturalnie, świetnie, jednak czasami urażone ambicje biorą górę, a my przestajemy myśleć o autorze, który dopiero zaczyna. Czasem jawi się nam jako ktoś, kto dobrowolnie wystawia się na krytykę (przecież publikuje), a więc „lanie” mu się zwyczajnie należy.
Biografie celebrytów
Zacznijmy od tego, że przecież oni sami nie napisali swoich autobiografii. No z pewnością. Nawet czytać nie trzeba, żeby to wiedzieć. A kiedy już się zacznie, napotyka się całe mnóstwo istotnych informacji, jak numer buta, ulubiona maskotka oraz liczba stron pierwszego CV. Aż ciężko się oderwać. A potem okazuje się, że mamy kolejny hit sprzedażowy.
Biografie celebrytów to pozycje specyficzne, adresowane przede wszystkim do miłośników danej osoby oraz masochistów. Jeśli lubisz ból i cierpienie to może po prostu sięgnij po lekturę szkolną i wyobraź sobie, że jutro masz klasówkę.
Co teraz? Jak żyć? Jak przestać nienawidzić?
Czy przed rozpoczęciem czytania powinniśmy podpisywać oświadczenie, że nie wypowiemy na jej temat żadnego złego słowa? A gdzieżby! Takie nasze prawo, żeby narzekać, krytykować, wkurzać się i gubić literki w komentarzach pełnych szczerego oburzenia. Czy to pomocne dla wydawców? Pewnie tak. Czy może stanowić wskazówki dla autorów? Być może... Przede wszystkim jednak możemy kulturalnie krytykować, bo... możemy. A jeśli kogoś to wkurza to... też może.
Jakie książki ostatnio Was zirytowały? Jaka powieść wzburzyła krew w żyłach i nie dała spać po nocy? Serdecznie zapraszam do komentowania, a wcześniej jeden z moich ulubionych memów, idealnie oddający punkt pierwszy.
Komentarze
Czy przed rozpoczęciem czytania powinniśmy podpisywać oświadczenie, że nie wypowiemy na jej temat żadnego złego słowa?
Wystarczy spojrzeć na kółka wzajemnej adoracji rodzimych pisaczek prozy tzw. erotycznej.
Na ich fanpaige'ach, o wszystkim, co pisaczka z siebie wypuści - cokolwiek to będzie - należy wypowiadać się wyłącznie w uwielbieniu i bezkrytycznym zachwycie. Jakakolwiek uwaga: wskazanie błędu, wątpliwość, zwyczajne "mnie się to nie podoba" - odbierane są jako opluwanie, HEJT (tak, słychać duże litery) i atak personalny
Sugestia, że istnieje coś takiego jak interpunkcja i słownik synonimów to zniewaga i bluźnierstwo.
Z tej to przyczyny pisaczki zakładają własne wydawnictwa, robią sobie wzajemnie korekty (sic!) - bo nikt nie będzie ich pouczać, jak mają pisać.
Po drugiej stronie barykady stoją same wydawnictwa, które zrywają kontrakty z dotychczasowymi, sprawdzonymi pisarzami o wyrobionej pozycji, na rzecz początkującego półanalfabety wyciągniętego z jakiejś jamy na WattPad, zapisami w umowie zmuszanego do pracy za Bóg zapłać.
Jeszcze inną stroną medalu jest ta, że jakkolwiek do pracy w wydawnictwie, nad tekstem, wymagane jest wykształcenie kierunkowe - umiejętności zawodowe redaktorów, korektorów są równe lub mniejsze talentom domorosłych artystów słowa. To boli podwójnie.
Stety lub nie, te same wydawnictwa tak samo źle znoszą mało afirmatywne opinie o własnych produktach. Od opinii krytycznych dostają wysypki i szybko odcinają się od źródła, czyli niedostatecznie pochlebnie się wyrażających. Zostają mierni, którzy tłuką ramotę za iluzję własnej wspaniałości.
Błędne koło, które samo się napędza.
Ale nie tylko w grafomanii takie cuda. Ostatnio przez całkiem miły przypadek trafiła do mnie praca doktorska kolegi, po redakcji i korekcie, gotowa do druku. Przeczytałam i oddałam pomazaną na czerwono, z dużą ilością podkreśleń i adnotacji. Kolegę lubię, niechże wyda się przyzwoicie. Kolega oddał pracę do korekty z prośbą o naniesienie poprawek a pani od korekty pytała go, co znaczą te dziwne znaczki w tekście i na marginesach.
<sprawdzić, czy artysta słowa nie odrzuca wszystkich redaktorskich poprawek, ponieważ zaburzają mu one Wzniosłą Myśl i Artystyczną Wizję, której Nie Zrozumieli Maluczcy (czyt. redakcja)>
I mam tu na myśli bardzo konkretną redaktorkę, która, tak się złożyło, żaliła się na to w ścisłym przyjacielskim gronie, i bardzo konkretnego oraz bardzo znanego autora, którego nazwiska z przyczyn oczywistych nie wymienię :).
A podejrzewam, że nie jest to jedyny taki przypadek na rynku wydawniczym.
Te same żale kierowałam do jej poprzednika, red. Osucha. Na Amber również wieszam psy nie bez przyczyny.
Na pierwsze wydanie "W paszczy lwa" pod redakcją p. Trywiańskiej.
Realne książki za bardzo realne pieniądze, które posiadam/trzymałam w ręku.
Chciałabym móc powiedzieć, że wydziwiam, ale tego, co widziałam, nie da się odzobaczyć.
Na przykład.
Przejrzyj też pod kątem moje opinie i recenzje. Tam też się w materii uzewywnętrzniam.
Co innego, ku dobrostanowi społeczności, napisać kilka słów ciętych, obelżywych nawet, aby uchronić ten arcyzacny światek przed stratą czasu, dobrego smaku, złudzeń czy mamony właśnie.
.
A jeśli temat rzucania książką się pojawił, to ja to lubię. Jako choleryk, nieco ucywilizowany społecznie, ale zawsze choleryk, rzucam przedmiotami rozmaitymi z przyczyn różnorodnych. Raz rzut książką w kota uratował mnie przed niechybnym uwaleniem roku z przedmiotu, który kochałam, u wykładowcy, którego szanowałam, na egzaminie ustnym zdawanym z przyjaciółkami, z którymi mogłabym konie kraść.
Pierwsza odpowiadała śpiewająco, druga deklamowała sentencje ze swobodą sceniczną Hanuszkiewicza, a trzecia, w trzeciej rudzie pytań, usłyszawszy jakąś zagwostkę, dostała paraliżu rozumowo-językowego i nie wydukała ani słowa. Profesor, niesamowity oryginał, patrzył czujnie i czekał cierpliwie, bujając się na tylnych nogach krzesła. Zawsze się bujał. I nigdy nie spadł.
Wreszcie, chcąc rzucić jakieś koło ratunkowe debilątku, któremu wszak asystent z ćwiczeń dał 3 bez minusa (czyli jest nadzieja, że umie cokolwiek), spytał: a co się książce stało? Książka rzeczywiście zaliczyła lot koszący i wylądowała na kocie. W przypływie miłości do przedmiotu zaniosłam ją do bindowania, więc świeciła czarnym, sprężynowym grzbietem.
A ja, obudziwszy się nagle ze stuporu, niepomna na fakt, że książka była najnowszym dziełem żony owego profesora, stwierdziłam, że rzuciłam nią w kota.
Spojrzenia przyjaciółek były jednoznaczne ze skazaniem na gilotynę, bo egzamin był w połowie, a śmiertelne rozzłoszczenie profesora nie gwarantowało jego zdania nawet po pierwszej części artystycznej. Zapadła cisza, taka specyficzna, w książkach się ją pięknie opisuje... Profesor patrzył. I się bujał, i patrzył, i się bujał...
I... nie, nie spadł.
Zaczął rechotać. Takim najprawdziwszym śmiechem od serca, od którego pewnie zasłabło na korytarzu kilka osób czekających na egzamin. My prawie też. Siedzimy przed obliczem, jak się okazało, szaleńca... A profesor, płacząc ze śmiechu, zabrał nam indeksy, wpisał oceny, w swoim mniemaniu do wiedzy adekwatne i gestem ręki wygonił nas z gabinetu.
Sprawa miała ciąg dalszy na stołówce studenckiej, gdzie i my trzy, i profesor, z upodobaniem się żywiliśmy. Po wykoszeniu 3/4 rocznika profesor zawitał do stołówki, a zobaczywszy nas podszedł, klepnął mnie od tyłu w ramię i zapytał konspiracyjnie: "ale kot przeżył?"
@Jagrys -ku niczym, nawet go lubiłam, ale akurat się nawinął 😉
Ps. Mnie jeszcze zirytowała autobiografia pani Czubaszek, bo moim zdaniem udawała tam lekkość tematu.
A w ogóle to czekam na zapowiedzianego na początek lutego nowego Mroza :D
Ale owszem, zdarzyła mi się książka (tak się złożyło, że debiutanta, chociaż to akurat kwestia przypadku), po lekturze której nastąpiła we mnie drastyczna zmiana. Do tamtej chwili byłam jako ten przebiśnieg na przymrozku, niewinna i pełna ufności, czytywałam recenzje z naiwnym przekonaniem, że ich autorzy piszą je po dogłębnym przemyśleniu i zawsze, ale to zawsze szczerze, a wydawnictwa, no, cóz, pewnie trochę przesadzają w pochwałach, ale na pewno starannie wybrały utwór do publikacji i fachowo go przygotowały.
Po wspomnianej drastycznej zmianie przestałam w ogóle czytywać recenzje ZANIM przeczytam książkę. Wolę recenzje negatywne, jeśli są dobrze uzasadnione, bo po pierwsze raczej nie są to recenzje sponsorowane, a po drugie - zazwyczaj są doskonale umotywowane (wciąż mówię o tych rzetelnych, a nie o takich typu "Dno" albo "Większego chłamu nie czytałam, żal na to każdego grosza"). Przestałam też pytać "gdzie była redakcja?!", bo wspomnianemu dziełu nie pomogłoby IMHO przepisanie go od nowa, tak pełne było błędów logicznych, stylistycznych, językowych, o interpunkcji i literówkach nie wspomnę. I, niestety, kompletnie nie wierzę w profile, poziom i linię wydawniczą wydawnictwa, chyba żadnego.
Ale nie rzucałam tą książką w nic i nikogo, tylko ją bardzo starannie, niemal zdanie po zdaniu, obgadywałam ze znajomymi, i w ten sposób dałam upust frustracji, co polecam :).
Pelna zgoda co do bessellerow, ja sie odnioslam do tej kategorii, do ktorej moim zdaniem nawiazuje artykul, czyli ksiazek autorow/gatunkow, ktorzy(-re) akurat w tej chwili sa na fali (bo je tam wypchnieto umiejetna promocją/autor ma swoje piec minut w mediach/ itp, itd., wiec huziaaaa! Wszyscy je czytaja, a jak minie sezonowa moda to nikt o nich pamietac nie bedzie...
Sięgam po interesującą mnie tematykę, omijam gatunki i autorów, którzy wzbudzają moją niechęć. A jak mi coś nie pasuje, oddaję dalej lub książka trafia do recyklingu. Aktualnie nie marnuję już czasu na jakiekolwiek opinie o książkach, które nie spełniły moich oczekiwań (kiedyś wydawało mi się, że ma to sens).
/845d3547e659e5cc9d19a58326f72def/n/projekt-mala-ksiazka-wielki-czlowiek-wlacza-sie-w-szkolenie-poloznych-i-namawia-do-glosnego-czytania-dzieciom-od-pierwszych-chwil-zycia)
/22fc7fac8417a7ca55ef85133bf7a33f/n/jestesmy-niepoprawni-mimo-ze-nasza-wiedza-o-chorobach-zakaznych-znacznie-sie-rozwinela-wciaz-popelniamy-bledy-i-gdy-zagrozenia-mijaja-latwo-o-nich-zapominamy-wywiad-z-anna-trojanowska)
/cd6af3cc65e7cf9aca95f1ed49708e2e/n/w-listopadzie-czytamy-literature-japonska)
/7f9b9cd35cf6e77b4537912477b84167/n/mozna-powiedziec-ze-jestem-kolekcjonerem-true-stories-wywiad-z-michalem-larkiem)
/059f38cc23ebfad438220c25a174899e/n/zly-samarytanin-czyli-najnowsza-ksiazka-jaroslawa-dobrowolskiego)
/5e68d22a3eae709831a8e07b06c1b4ff/n/w-zoltym-tulipanie-znajdziecie-wiele-problemow-ktore-zostaly-pozbierane-z-otaczajacego-mnie-swiata-wywiad-z-natalia-kalisiak)
