Zygmunt Bauman – polski socjolog, filozof, eseista, jeden z twórców koncepcji postmodernizmu – ponowoczesności, płynnej nowoczesności, późnej nowoczesności. Profesor nauk humanistycznych. Przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Katedry Socjologii na University of Leeds, od 1990 był profesorem emerytowanym tej uczelni. Specjalizował się w teorii kultury. Laureat wielu nagród krajowych i międzynarodowych.
Zygmunt Bauman urodził się 19 listopada 1925 roku w rodzinie polskich Żydów, jako syn Zofii i Maurycego. Jego rodzina nie była dobrze sytuowana, gdyż pomimo że Maurycy Bauman pracował okresowo jako księgowy, nie radził sobie w sprawowanym zawodzie. Żydowskie pochodzenie młodego Zygmunta przysparzało mu w szkole problemów z akceptacją ze strony innych uczniów.
Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 wraz z rodzicami uciekł do Związku Radzieckiego. Działanie jego rodziny było motywowane koniecznością uratowania się przed działalnością Einsatzgruppen, które podczas niemieckiej agresji na Polskę mordowały Żydów[4]. Przetrwanie rodzina Baumana zawdzięczała matce, która pracowała jako kucharka w robotniczej kantynie i miała możliwość dokarmiania męża i syna. Ten ostatni zajął się dalszą nauką na obczyźnie, a szkołę średnią skończył z wyróżnieniem w 1941 roku[3]. Wstąpił do Komsomołu i w 1943 rozpoczął studia na uniwersytecie w Gorkim. Wkrótce potem został zmobilizowany i wcielony do moskiewskiej milicji, w której służył przez kilka miesięcy, regulując ruch na ulicach jako „inspektor ruchu drogowego”.
Po zdaniu egzaminu maturalnego w wieku lat dziewiętnastu (1944) wstąpił do 1 Armii Wojska Polskiego. Pełnił funkcję oficera polityczno-wychowawczego, służąc w szeregach 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego. To właśnie tam niezależnie od swego żydowskiego pochodzenia spotkał się z akceptacją, co miało wpływ na jego dalszą karierę. Wziął udział w bitwie o Kołobrzeg, w której został ranny, oraz w bitwie o Berlin.