Cytaty Piotr Górski

Dodaj cytat
Ano widzę to tak, że historyjka Krzysztofa jest całkiem prawdziwa, tylko nie do końca. Jak wszyscy kłamcy, traktuje prawdę jak kurwę. Bierze z niej, co lubi, a resztą się brzydzi.
-Pewne rzeczy nie ranią, jeśli pozostają tajemnicą.
-Bzdura- warknął.- Takie rzeczy są jak rak. Wszystko się sypie, rozpada, jest spierdolone na zawsze, a jedyne czego brak, to diagnozy.
Życie zawsze nas dogoni. Piękne miejsce nie uczyni człowieka szczęśliwym, jeśli człowiek nie przyniesie tam szczęścia ze sobą.
Kruk po­ki­wał głową, po czym spy­tał: – Czy cza­sa­mi przez po­mył­kę tra­fia­ją do was zdro­wi psy­chicz­nie lu­dzie? – Nie. – Nigdy? – To nie­moż­li­we. – Dla­cze­go? Wi­śniew­ska się uśmiech­nę­ła. – Bo ta­kich nie ma. Każdy ma w sobie coś z sza­leń­ca. Pan, ja, każdy inny, jeśli tylko podać w wąt­pli­wość jego zdro­wie psy­chicz­ne i skie­ro­wać na ba­da­nia, z pew­no­ścią da się coś zna­leźć. Kruk też lekko się uśmiech­nął.
Kruk wcale nie był spokojny. Patrzył, jak Krynicki idzie do drzwi, przygarbiony, jakby dźwigał na barkach cały ciężar świata.
-Senatorze?
-Tak?
-Głowa do góry. W niebie cieszą się, gdy skurwysyn robi dobry uczynek.
Mówią, że nie ma głośniejszego odgłosu na świecie niż ciche kliknięcie, gdy oczekiwało się huku.
- Da pan pięćdziesiąt groszy? (...)
Stary numer. Proszą o jakieś drobniaki, bo ludzie i tak dadzą więcej. Jest coś nieprzyjemnego w ofiarowaniu drugiemu człowiekowi żenująco małych pieniędzy. To budzi poczucie winy.
-Czasami ludzie pałają gwałtowną miłością do pierwszej narzucającej się wersji wydarzeń, bo wydaje się taka śliczna.
-Pan nie wierzy w tę wersję? (...)
-Przecież pan z nią pracował. Sądzi pan, że mogła zrobić to, o co się ją oskarża?
-Pan siedzi w tym tyle lat i zadaje takie pytania... Po latach pracy nauczyłem się, ze nigdy nie wiadomo, co kryje się w duszy człowieka, który stoi obok ciebie.
Niektórych pytań nie zadaje się po to, by usłyszeć odpowiedź, ale by zaobserwować reakcję.
Złośliwość bywa przejawem bezradności.
- Po co właściwie wyszłaś za mąż? (...) Uczucie od pierwszego wejrzenia?
-Z jego strony.
-A z twojej?
-Wydawało mi się, ze jego miłość wystarczy.
-Dlaczego akurat on?
-Bezpieczna przystań. Ten typ mężczyzny, do którego zawsze można wrócić, bo on czeka.
Intuicja podpowiadała Krukowi, że młodszy brat był czysty. Intuicja gliny, która jest sumą doświadczeń ukrytych głęboko w podświadomości. To było coś warte. Coś, czego się nie lekceważy. Coś, co szybciutko polegnie w konfrontacji z gówniarą po asesurze, która się uparła.
-Jak mówiłam, Tadeusz jest prostolinijny i szlachetny. To cechy, które lubimy u wrogów, bo zwiększają nasze szanse wdeptania ich w ziemię, dlatego krzyczymy głośno, że to wspaniałe cechy, nawet jeśli po cichu nimi gardzimy.
-Jak urlop?
-Świetnie się bawię.
-Poznałeś kogoś?
-Codziennie mam inną dupę.
(...) Matylda mówi, że samotność ci nie służy. Że ty jesteś takim typem, który szuka samotności i znajduje ją, ale na własną zgubę.
Tamta sytuacja nauczyła Martę kilku rzeczy. Że za najpiękniejszymi uczynkami mogą kryć się najpodlejsze motywy. Że zemsta smakuje słodko i że najwyższą formą zemsty jest sprawiedliwość, bo za sprawiedliwość uważała wyrównanie przez nią rachunków. Że nienawiść nie znaczy nic, jeśli ustawisz człowieka na straconej pozycji. I że wszystko może ujść jej na sucho.
Mogę dać ci urlop albo cię zawiesić (...). Jesteś psycholem, który pobił niewinnego człowieka. Od miesięcy ustawia się kolejka waniaków, z których każdy chce zrobić dwie rzeczy: kazać cię ujebać i polecieć do mediów z informacją, że to on kazał cię ujebać. A wiesz, kto jest samotnym szeryfem, który stoi im na drodze z gołą dupą do kopania i smutną fujarą zamiast colta?
– Szanawski, a raczej jego papuga, złożył zawiadomienie. Zajmie się tobą BSWP.
– Zawieszą mnie?
– Po takim artykule w ogólnopolskiej prasie? Za nogi powieszą cię na latarni i będą kołysać.
– Ale na razie jeszcze pracuję?
– Pożegnaj się z kolegami i przekaż sprawy.
– Poszłam do policji, bo nie mogę znieść tego całego dziadostwa. Dilerów, alfonsów, stręczycieli nieletnich, tatusiów z łapami w majtkach córek, matek pijaczek, co ich dzieciaki latają głodne po ulicach, ćpunów wsadzających niemowlęta do reklamówek, żeby nie płakały. – Kriss spojrzała na Monikę twardo. – Przemiłych mężów, którzy tłuką żony, zwłaszcza jeśli też są policjantami.
– A tak zwani zwykli odbiorcy? – mówił dalej Kruk. – Przestali wierzyć własnym oczom. Sugeruje się im, co mają widzieć, i oni posłusznie zobaczą, a w każdym razie zaprzeczą, gdy im zarzucić, że cesarz jest nagi. Wystarczy ubrać cokolwiek w ramki, powiesić w ładnej galerii, opatrzyć imponującą kwotą, wygłosić na cześć tego czegoś kilka ładnych słów, choć oczywiście wygłaszać je musi ktoś ważny, aby ważność spłynęła z niego na cokolwiek, i proszę… Bum! Stało się. Cokolwiek przemieniło się w sztukę, przynajmniej dla części audytorium. – Kruk westchnął. – W zetknięciu z taką sztuką odbiorca, który tęskni za pięknem, zostaje z niczym.
Ubieramy chciwość w maskę altruizmu, z małych świństw robimy akty wielkiego heroizmu.
Charon się jej przyjrzał. Pomarszczona, zacięta twarz. Oczy, które wyglądały, jakby nigdy nie były młode, a już na pewno zawsze były zimne. Uraz i małostkowość wyzierające z każdego rozszerzonego pora skóry. Czasem ludzie stają się tacy, bo tak się układa ich życie. A czasem są tacy od samego początku.
Jestem przede wszystkim biznesmenem, zawsze byłem. Biznesmeni robią pieniądze. Nie walczą z przeznaczeniem, bo wiedzą, że to się nie opłaca.
Pamięć to dziwna kurwa. W latach, które nastąpiły po zabójstwie mego syna, rzeczy ważne i nieważne zlewały mi się w jedno. Pan był tą rzeczą nieważną, a jednak zapamiętałem pana.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl