My dzieci z dworca ZOO recenzja

Nazywam się Christiane, a to jest książka o mnie. O tym jak łatwo i szybko można zrujnować sobie życie. O tym jak bardzo jesteśmy uzależnieni od otoczenia, w którym się znajdujemy. Otoczenia przepełnionego alkoholem i narkotykami, a w którym ja tak bardzo chciałam się znaleźć. Zaczęło się niewinnie. Dyskoteki, alkohol, starsi znajomi. Miałam wtedy 12 lat. Jeszcze nie wiedziałam, że wpakuje się w takie bagno, z którego tak ciężko będzie wyjść...

My, dzieci z dworca Zoo poleciła mi moja mama i to nie bez powodu. Sama ją czytała i wiedziała co dokładnie mnie czeka. Bardzo chciałam ją przeczytać. Gdy skończyłam, ciężko było mi się po niej pozbierać...

Tak naprawdę pisząc tę recenzję, nadal nie jestem w stanie przestać myśleć o tej książce. Wszystkie z niej zawarte obrazy, cały czas przewijają się w mojej głowie. Sytuację pogarsza fakt, że wszystkie wydarzenia miały swoje miejsce w przeszłości. Oznacza to, że przed sobą miałam prawdziwą relację byłej narkomanki. Dzięki niej wiem jak wygląda życie osób uzależnionych od heroiny. Wiem jak przyrządzają swoją dawkę i co robią by mieć pieniądze na narkotyki. Wszystko to dla mnie i pewnie dla każdego, kto czytał tę książkę, jest po prostu przerażające.

Coraz to pogłębiając się w lekturze My, dzieci z dworca Zoo zadziwiają nas nowe fakty z życia głównej bohaterki. Emocje sięgają zenitu, a strach o Christiane jest z kartki na kartkę znacznie większy. Często w myślach mówimy "Daj sobie wreszcie z tym spokój!", "Ratuj siebie!", ale jak się okazuje odwyk dla narkomanów jest wprost nie do zniesienia. Potrzebują naprawdę wielkiego samozaparcia oraz wsparcia rodziny by wytrzymać dzień bez odpowiedniej dawki. Christiane bardzo chciała rzucić heroinę, ale czym prędzej, czym później do niej wracała. Próbowała ratować swojego chłopaka, ale zazwyczaj z marnym skutkiem. Jej postawa bardzo mi imponowała, ale szkoda, że tak łatwo ulegała pokusie. Długo zastanawiałam się nad tym, dlaczego każdy jej odwyk, kończył się później katastrofą. Według mnie przyczyną był Detlef, który zawsze wybijał ją wtedy z rytmu i szukał heroiny w jej obecności.

Uważam, że książkę powinien przeczytać każdy i tylko się dziwię, dlaczego ona nie jest w kanonie lektur szkolnych. Otwiera oczy i zwraca uwagę na to, z czym jeszcze nie mieliśmy styczności, a być może będziemy mieli. Pokazuje realia narkomanów oraz sposobu ich życia. Serdecznie polecam wszystkim bez wyjątków.