“Sam już nie wiem – wy­zna­łem smut­no. – Za­czy­nam się w tym wszyst­kim gubić.
– A co czu­jesz?
– Czuję, że… że nie. Uwa­żam, że nigdy o mnie nie za­po­mnia­ła. Może po­gu­bi­ła się tak samo jak i ja?
– W takim razie się nie pod­da­waj – po­ra­dzi­ła hardo.
– Nawet nie mia­łem ta­kie­go za­mia­ru, Me­riel. Za wiele dla mnie zna­czy.”