Biała wiewiórka to prawdziwa rzadkość. Wiewiórka nie jest typowym albinosem i kolor biały pojawia się raz na milion. To niezwykle rzadki widok. Albinosy mają czerwone oczy, ale zdarzają się również białe wiewiórki z czarnymi oczami. Większość zdjęć, na jakich udało się uchwycić białą wiewiórkę, została wykonana na wyspach brytyjskich. Raz na kilka lat media obiegają zdjęcia tego niezwykłego stworzenia.
Biały kolor ubarwienia futerka to efekt mutacji genów, który występuje bardzo rzadko. Dla nas jest to niezwykła szkoda, bo podziwianie takiego okazu to coś wspaniałego, jednak dla zwierzaka takie ubarwienie to tylko kłopot. Naturalny kolor futra chroni wiewiórkę przed atakiem drapieżników. Pozwala jej skryć się wśród drzew i krzewów. Wiewiórki o tak jasnym ubarwieniu stanowią łatwy łup. Być może dlatego są tak rzadko widywane. Niestety w żaden sposób nie możemy pomóc takim wiewiórkom, ponieważ nie jest to osobny gatunek, a jedynie genetyczna anomalia, która występuje bardzo rzadko. Biała wiewiórka nie różni się wagą ani rozmiarem od tych powszechnie znanych.
Raniuszek czarnogardły 😀
Ten ptak osiąga długość około 10 cm oraz wagę od 4 do 9 gramów. Jego upierzenie z wierzchu jest niebieskoszare, od spodu pomarańczowo-białawe, a na piersiach rdzawe. Od dzioba do karku biegnie biały wąs i tworzy też obrożę otaczającą czarne gardło. Na czubku czarnej głowy znajduje się rdzawy czubek oraz biała brew. Oczy przybierają kolor żółtawy.
Można go spotkać w południowej Azji, a głównie w Chinach. Odżywa się małymi owadami, pająkami, ziarnami oraz owocami.
Piękne fotki wykonane przez Chena Chengguanga.
Spokojnie!
Na 52 hektarach chronionego obszaru w Caatindze wypuszczono ich tylko 8, ale w samej Brazylii (w zamknięciu, w ośrodkach) jest ich 52. Plus jeszcze 110 ar modrych żyje w Brelinie, w oddziałach ACTP. :)
Dodam też, że ary modre są zwane również małymi arami modrymi, gdyż ważą zazwyczaj około 300 gramów, co czyni je jednymi z najmniejszych papug.
Plus jest ich w tej chwili mniej, niż Kakapo. :(
Ale bądźmy dobrej myśli!
(TUTAJ macie stronę ACTP, która zajmuje się ich reintrodukcją, angielski wymagany,)
.jpg)
Nazywany też błękitnym aniołem albo jaskółką morską.
To gatunek jadowitego morskiego ślimaka tyłoskrzelnego. Występuje w wodach umiarkowanych i tropikalnych (np. RPA, Mozambik, Australia). Spód ciała i grzbiet nieco się różnią ubarwieniem, które jest w odcieniach niebieskości, aby wmieszać się w otoczenie i chronić przed potencjalnymi drapieżnikami. Barwa strony grzbietowej (skierowanej w stronę dna) jest srebrzysto-szara, co ma zmylić drapieżne ryby. Strona brzuszna (unosząca się na powierzchni wody) jest granatowo-niebiesko-biała, co stanowi ochronę przed ptactwem wodnym.
W gardzieli znajduje się tarka pokryta rzędami zębów zbudowanych z chityny. Ślimak ten ma sześć kończyn, rozgałęziających się promieniście i tworzących wypustki. Jego charakterystyczną cechą jest pływanie „głową w dół”, przy wykorzystaniu gazu znajdującego się w żołądku.
Jest organizmem drapieżnym, żerującym na organizmach większych od siebie i jadowitych (np. Żeglarz portugalski). Wykorzystuje ich truciznę do obrony przed drapieżnikami (w tym także ludźmi). Wystarczy zaledwie dotknąć smoka, aby jad został wydzielony. Jest hermafrodytą.
To śmieszne stworzonko to pancernik włochaty (Dasypus pilosus).
Chociaż po raz pierwszy został opisany w 1856 roku przez Leopolda Fitzingera to wciąż niemal nic nie wiadomo na temat tego zwierzątka - jedno jest pewne: można je spotkać (jeśli ma się szczęście) tylko w górach Peru, a dokładniej to na wschodnich zboczach peruwiańskich Andów.
Pancernik włochaty jest tak tajemniczym stworzeniem, że nie wiemy nawet jaka jest jego populacja!
To endemiczny gatunek, który zamieszkuje rzekę Mary w Queensland w Australii. Osiąga długość do 40 centymetrów, ma charakterystyczne wpustki na brodzie, a jego ciało porastają glony. Żółwie te potrafią przebywać pod wodę nawet do trzech dni, ale najbardziej osobliwą cechą tych stworzeń jest sposób oddychania. Podobne do skrzeli narządy znajdują się wewnątrz kloaki, która służy tym żółwiom również do wydalania i rozmnażania się.
Ich charakterystyczny wygląd i łagodny charakter sprawił, że w latach 60-tych i 70-tych stały się cenionym gatunkiem domowym, co z kolei doprowadziło gatunek na skraj wyginięcia. Szacuje się, że obecnie na wolności przebywa nieco ponad 130 osobników tego gatunku. Ważny w całej sprawie jest fakt, że zdolność do rozmnażania się żółwie te osiągają dopiero w wieku 25 lat.
Ten rzadki gatunek trafił na 29. miejsce na nowej liście 100 najbardziej zagrożonych gadów na świecie, wydanej początkiem miesiąca przez Londyńskie Towarzystwo Zoologiczne (Zoological Society of London).
Rude nietoperze owocowe są znane z tego, że lubią przebywać razem. Nawet bardzo. Zupełnie nie wiedzą, czym jest dystans społeczny.
I w przeciwieństwie do czarnych nietoperzy owocowych (które trzymają dystans i zazwyczaj odpoczywają w sporych odstępach od siebie) rude nietoperze są znane z tego, że łamią gałęzie drzew, bo często zatrzymuje się na nich zbyt wiele nietoperzy, żeby gałęzie wytrzymały ich ciężar.
(To też rude nietoperze, ale małe i w sanktuarium. W każdym razie - widzicie jak się do siebie tulą. :3)
Malabarska wiewiórka olbrzymia (Ratufa indica)
Malabarska wiewiórka olbrzymia zamieszkuje Indie. Ma fioletowe, pomarańczowe, czarne, brązowe i bordowe futro, około 90 cm długości ciała i waży prawie 2 kg. Nietypowe kolory zapewniają jej kamuflaż wśród wielobarwnych zakamarków lasów liściastych. Je owoce i orzechy, a pokarm chowa w podziemnych spiżarniach. Odróżnia ją to od pozostałych olbrzymich gatunków wiewiórek, które przechowują żywność na wierzchołkach drzew.
Wspomniany gatunek na razie nie jest zagrożony wyginięciem. Badania nad tymi zwierzętami prowadzi naukowiec John Koprowski, który pierwszy raz zauważył wiewiórkę malabarską w 2006 roku. Ze względu na duże rozmiary zwierzęcia z początku myślał, że należy ono do ssaków naczelnych.
Deszcz ryb = Lluvia de peces lub aguacero de pescados
To zjawisko meteorologiczne występujące w honduraskiej gminie Yoro. Niemalże każdego roku, między majem a lipcem – w miesiącach, w których ma początek pora deszczowa w północnym Hondurasie – odnotowuje się trwające od dwóch do trzech godzin burze z grzmotami i błyskawicami, ulewnym deszczem i silnym wiatrem. Po ich ustąpieniu na powierzchni ziemi mieszkańcy gminy znajdują podskakujące w kałużach wody żywe ryby. Tubylcy przekonują, że zawsze są to ryby charakterystyczne dla zbiorników słodkowodnych i niespotykane w pobliskich wodach.
Naukowcy nie potrafią w sposób jednoznaczny odpowiedzieć, skąd się biorą ryby. Dominują dwie hipotezy. Według jednej z nich zwierzęta rozrzucane są przez trąbę morską, która wcześniej zasysa je wraz w wodą. Tej hipotezie przeczą jednak dwa fakty. Po pierwsze trąby morskie są z reguły słabsze niż ich lądowe odpowiedniki i jest mało prawdopodobne, by dotarły do Yoro znad Morza Karaibskiego, pokonując około 200 kilometrów. Po drugie mieszkańcy odnajdują gatunki słodkowodne. Inną z hipotez wysunęli w latach 70. XX wieku naukowcy z ekspedycji "National Geographic", którzy zaobserwowali, że część ryb jest ślepa. Według nich zwierzęta te żyją w podziemnych zbiornikach i jaskiniach, co tłumaczy brak sprawnych oczu. Przedostają się na powierzchnię przez szczeliny w gruncie pod wpływem gwałtownego wezbrania wody w podziemnych rzekach, w trakcie trwania ulewy.
Niezależnie od wyjaśnienia zjawisko lluvia de peces stało się nieodłączną częścią historii i tradycji gminy Yoro. Od 1997 roku, corocznie w okolicach połowy czerwca, odbywa się Festival de la Lluvia de Peces, podczas którego ma miejsce uroczysta parada dziękczynna, na ulicach słychać muzykę, a wśród kulinarnych przysmaków dominują smażone ryby].
Yoreños wierzą, że deszcz jest dziełem Boga. Po raz pierwszy miało to się wydarzyć około 1860 roku, kiedy do Hondurasu przybył hiszpański misjonarz Manuel de Jesus Subirana. Przez trzy dni i trzy noce modlił się do Boga z prośbą o pomoc w zdobyciu pożywienia dla miejscowej ludności. Bóg miał dokonać cudu właśnie w postaci spadających z nieba ryb.
Szkaradnica = synanceja (Synanceia verrucosa) prawie niewidoczny mieszkaniec rafy
To drapieżna ryba morska z rodziny skorpenowatych (często zaliczana do rodziny szkaradnicowatych Synanceiidae). Poławiana, hodowana w akwariach. Uważana za jedno z najbardziej jadowitych zwierząt morskich. Ukłucia mogą być śmiertelne dla człowieka.
Uznawana za najbardziej trującą i śmiercionośną rybę na świecie. Ta tzw. ryba kamień jest artystką kamuflażu. Jej ukąszenia są zazwyczaj niespodziewane dla niczego niepodejrzewających pływaków, którzy pojawiają się w środowisku tych stworzeń. Gruczoły jadowe znajdują się w kolcach u podstawy kręgów i zawierają neurotoksyny. Ukąszenie powoduje silny ból i obrzęk. Ostatecznie toksyny mogą spowodować śmierć tkanek i paraliż, w zależności od głębokości penetracji i liczby ukąszeń.
Co ciekawe, po wypuszczeniu jadu, gruczoły w kolcach potrzebują kilku tygodni na ponowne napełnienie się. Ilość wydalanego jadu jest proporcjonalna do stopnia zastosowanego do nich ciśnienia. Jad szkaradnicy może być śmiertelny w dawce zaledwie 18 mg, którą ryba jest w stanie wypuścić, mając tylko sześć z trzynastu kolców.
Duża dawka może być śmiertelna dla ludzi, na ogół małych dzieci, osób starszych i tych z osłabionym układem odpornościowym. Pierwsza pomoc obejmuje zanurzenie dotkniętej kończyny w gorącej wodzie. Uważa się, że pomaga to w denaturacji białek zawartych w jadzie.
Co istotne, szkaradnica nie jest agresywna i nie atakuje, chyba że zostanie przez nas sprowokowana.
Szkaradnica zamieszkuje słone wody morskie. Żyje głównie w strefie przybrzeżnej, na rafach koralowych i wodach o skalistym dnie. Pozostaje blisko swoich dennych kryjówek. Przebywa zagrzebana w podłożu (zagrzebuje się za pomocą płetw piersiowych), czyhając w ukryciu na swoje ofiary. Prowadzi nocny tryb życia. Spotykana jest samotnie lub w małych grupach.
Jest rybą drapieżną. Żywi się małymi rybami oraz bezkręgowcami dennymi, np. skorupiakami i mięczakami. Do jej naturalnych wrogów zaliczyć można płaszczki i rekiny. Poławiana do hodowli w akwariach oraz w celach konsumpcyjnych (jest przysmakiem, np. w Hongkongu).
Samogłów (Mola mola)
Gatunek morskiej ryby rozdymkokształtnej z rodziny samoglowowatych (Molidae).
Zamieszkuje niemal wszystkie morza i oceany, strefy ciepłej i umiarkowanej. Sporadycznie spotykany w Morzu Północnym, a wyjątkowo także w Bałtyku, w tym u wybrzeży polskich. Pojedyncze osobniki wędrują latem w rozgrzanych wodach oceanu i przypadkowo mogą wpływać do wewnętrznych akwenów; giną jednak, gdy temperatura wody spada.
Ciało wysokie, silnie spłaszczone bocznie, nagie, pokryte bardzo grubą, elastyczną skórą. Brak trzona ogonowego lub płetwy ogonoowej. Wysoka płetwa grzbietowa i odbytowa. Mały otwór gębowy. U dorosłego brak pęcherza pławnego, a pod skórą jest gruba warstwa tkanki tłuszczowej. Pływa bardzo powoli, często na boku. Samogłowy odżywiają się meduzami, kalmarami i larwami węgorzy oraz planktonem i mięczakami.
Jest to również najcięższa znana ryba kostnoszkieletowa na świecie. Może ważyć prawie 3 tony i mieć długość nawet 3m.
Ogromne rozmiary rybazwiązane są z genami powodującymi nadprodukcję hormonu wzrostu.
W niewoli naukowcy zaobserwowali, że samogłów rośnie prawie 0,9 kg dziennie przez 15 miesięcy. To łącznie 400 kg w nieco ponad rok. Jeśli porównamy to z tempem wzrostu innych ryb – od 0,01 do 0,450 kg dziennie – można zobaczyć, jak niesamowicie szybko rośnie samogłów.
Bardzo fajny filmik poświęcony dziobakom i ich niezwykłości. Angielski wymagany. :)
Po ciężkim dniu harcowania i wędrówek, skakun musi odpocząć i robi to zwykle w nocy, jak my. A wiecie, co jeszcze robi jak my? Miewa sny, a nawet koszmary...
W National Geographic pojawił się artykuł. W nim mowa o sygnałach, które wskazują na to, że pająk ma jakieś wizualne sny. Kiedy taki skakun śpi, czasami ruszają mu się łapki. Czasami soczewki w oczach zmieniają pozycję, jakby pająk coś obserwował... Wiadomo, że skakuny to stworki, które bardzo polegają na swoim wzroku. Mają też dobrą pamięć. Jest więc bardzo prawdopodobne, że ich maciupeńkie mózgi mają też zdolność do produkcji snów, które nie zawsze są dobre, na co wskazują nagłe i niczym niesprowokowane reakcje śpiących pająków tożsame z jakimś zagrożeniem, choć w rzeczywistości nic się nie dzieje w pobliżu .
Skocznik długouchy, to mały ssak zamieszkujący zachodnie tereny Chin.
Jego uszy stanowią 2/3 długości jego ciała i w związki z tym skocznik długouchy jest zwierzątkiem o największym stosunku długości uszu do całego ciała.
Duże uszka, jak się zapewne domyślacie, pomagają skocznikowi w chłodzeniu ciała. :)
Panulirus ornatus to duży jadalny homar. Migruje corocznie z cieśniny Torresa na wyspę Yule w Zatoce Papui w celu rozmnażania. Po migracji płcie są segregowane według głębokości wody. Samce dostają się do wody płytszej, a samice do głębszej, aż do wyklucia się jaj. Samica rodzi do trzech lęgów, przy czym wielkość każdego kolejnego lęgu jest zmniejszona.
Kodkod, albo ocelot chilijski czyli najmniejszy kotowaty półkuli zachodniej. Można go spotkać na południowo-zachodnich terenach Ameryki Południowej (Chile i Argentyna).
Dorosły samiec kodkoda waży do 3 kilogramów, a samica do 2.
Odżywiają się drobnymi gryzoniami, ptakami i gadami. Prowadzą nocny tryb życia.
Niewiele wiadomo o ocelotach chilijskich - przypuszcza się jednak, że żyją około 11 lat, a w miocie rodzi się od 1 do 3 małych. Ze względu na postępującą deforestację rejonów, które kodkody zamieszkują uważa się, że mogą być gatunkiem zagrożonym (nawet mimo tego, że ich całkowita populacja nie jest znana).
Poza tym są gatunkiem chronionym zarówno w Chile jak i w Argentynie. :)
Dzisiaj smutna wiadomość - diugonie zostały uznane w Chinach za gatunek funkcjonalnie wymarły.
Oczywiście winę za ten stan rzeczy ponoszą ludzie. :(
Trzmiele. Trzmiele są nie tylko kochane, puchate i pożyteczne, ale są również doskonałymi łotrzykami! Potrafią włamywać się do środka kwiatów - dostają się do środka z zewnątrz, przegryzając ścianki kwiatu. :)
(Na filmie widać zbrodnię w całej okazałości!)
Ogólnie polecam kanał Dzikie Pszczoły - Pan, który się nim zajmuje jest prawdziwym pasjonatem zapylaczy wszelkiego rodzaju. :)
Szczekuszka urwiskowa (Ochotona iliensis)
Odkryty w 1983 roku roślinożerny gatunek ssaka z rodziny szczekuszkowatych występujący endemicznie w masywie Borohoto Shan położonym w chińskiej części systemu górskiego Tienszan, w autonomicznym regionie Sinciang.
Mierzy 20 cm długości i jest samotnikiem. Żywi się trawą porastającą górskie zbocza, a porozumiewa się za pomocą przypominających szczekanie dźwięków o różnych tonach.
Jeśli kiedyś idąc przez las natkniecie się na niebieskiego ślimaka to wiedzcie, że nic się nie dzieje, nie macie zwidów i nie natknęliście się na żadnego mutanta - to po prostu pomrów błękitny!
Żyje głównie we wschodniej części Karpat (na terenie Czech, Słowacji, Polski - u nas jeszcze w Tatrach na wysokości powyżej 1900 m.n.p.m - Rumunii, Węgier i Ukrainy), chociaż można go spotkać również w Niemczech i Turcji.
Żyje w lasach liściastych i iglastych oraz w kosodrzewinie. Lubi się ukrywać pod pniami martwych drzew i kamieniami. Żywi się grzybami, porostami i... poziomkami.
No, ale czym innym może się żywić słodki niebieski ślimak? :3
Mimo że płetwal błękitny jest największym znanym żyjącym stworzeniem na Ziemi, żywi się głównie planktonem lub małymi rybami, ponieważ średnica jego przełyku to zaledwie 15cm! Dziennie zjada ok. 4 ton pożywienia. :)
Mieć zęby jak rekin 😁
U większości ssaków występują dwa komplety zębów: mleczne i stałe. Tymczasem rekiny mogą co kilka dni wymieniać zużyte lub wyłamane zęby, dzięki temu przez całe życie pozostają sprawnymi i niezwykle skutecznymi zabójcami.
Rekiny nie tylko nie wiedzą, co to kamień nazębny, próchnica, zapalenie miazgi i ropień okołowierzchołkowy, lecz również nie cierpią na luki w uzębieniu. Dzieje się tak dlatego, iż dorosłe osobniki posiadają nawet do trzech tysięcy zębów, ułożonych w górnej oraz dolnej szczęce w 2-6 szeregach. Tylko dwa pierwsze rzędy odgrywają rolę w pobieraniu pokarmu, pozostałe – tworzą zęby zapasowe, które stopniowo narastają, przesuwając się ku przodowi.
Zęby nie są osadzone w zębodołach (jak to ma miejsce u człowieka), lecz w tkance łącznej tworzącej skórę. Z tego powodu dość łatwo się wyłamują się, kiedy rekin kawałkuje i brutalnie rozszarpuje zdobycz.
Po zużyciu zębów z pierwszych szeregów, stopniowo zastępują je zęby z dalszych rzędów. Taka wymiana może się odbywać nawet co 5 dni, przez cały okres życia rekina (w efekcie np. żarłacz tygrysi może zużyć w ciągu 10 lat około 24 tysięcy zębów). Jeszcze większym rekordzistą jest słynny żarłacz biały, który potrafi zregenerować nawet do 50 tysięcy zębów w trakcie swojego 100-letniego życia.
Oto skalinek czarnosterny, zwany również różowym rudzikiem. To mały ptak z rodziny wróblowatych, który zamieszkuje tereny południowo-wschodniej Australii.
Samczyki są kolorowe, a samiczki... noszą stylową czerń na piórkach. :)
Jeszcze o dziobaczkach!
Czy zastanawialiście się kiedyś, w jaki sposób dziobaki piją mleko mamy, skoro panie dziobakowe nie mają sutków? Już nie musicie się zastanawiać! Otóż, pani dziobakowa produkuje mleko przez pory skóry (tak, jak my produkujemy pot), a dziobaczątko je zlizuje.
Wpadlibyście na coś takiego? ;)
Wprawdzie czwartek, ale nic to. Wiecie, że w Polsce żyje jeden z najciekawszych pająków na świecie? Mowa o topiku, który działa pod wodą.
Topik oddycha powietrzem jak my, ale nauczył się manipulować siecią i odnóżami tak, aby zaciągnąć pod wodę bańkę i korzystać z niej jak z butli tlenowej. Raz, umieszcza sobie trochę powietrza na odwłoku i tak patroluje okolicę. Dwa, tworzy większy dzwon powietrzny, który stanowi jego siedzibę.
Topik poluje na larwy i małe rybki, a zimą znajduje jakąś starą muszlę i w niej hibernuje, póki nie zrobi się cieplej. Można go spotkać niemal w każdym stawie, jeziorze i na mokradłach. Ale uwaga. To jeden z bodajże trzech polskich pająków, który jest na tyle mocny, aby przekłuć skórę. Jad jest niegroźny, jednak ukąszenie może trochę poszczypać.
