Akwitania

Jeśli nie doczytałeś w zapowiedziach i spodziewałeś się powtórki z trylogii białego miasta- to nie.

Jeśli jesteś otwarty na dobrze skrojone historie- bierz się za „Akwitanię” Evy Garcia Saenz de Urturi niezwłocznie.

Po współczesnym, wciągającym kryminale autorka obdarza nas powieścią historyczną, owszem z wątkiem sensacyjnym, ale przede wszystkim pięknie sfabularyzowaną opowieścią o istotnym fragmencie życia Eleonory Akwitańskiej.

Ona żyła i była naprawdę. Uważana za jedną z najpotężniejszych kobiet swojej epoki. Późniejsza królowa Francji, także Anglii, matka Jana bez Ziemi i Ryszarda Lwie Serce.

Mamy 1137 rok i czas, gdy z trudem tworzą się zręby późniejszej zjednoczonej Francji. Czytając tę powieść, miałam skojarzenia ze wspaniałym cyklem Maurice Druona „Królowie przeklęci”. Tu też wszystko osadzone jest mocno w realiach historycznych, kipiące od wspaniale opisanych emocji, zwrotów akcji i pełnych dramatyzmu sytuacji.

Autorka po raz kolejny daje dowód niezwykłej zdolności takiego opisywania wydarzeń, że ma się wrażenie współuczestniczenia, słyszy się hałasy, czuje zapachy. Naprawdę lektura tej powieści to jest kapitalne przeżycie.

Ciekawy jest również styl przyjęty w tej opowieści – trochę takiej ballady, czy raczej opowieści rycerskiej. Niewątpliwe warto poznać historię życia tej niezwykłej kobiety, nawet jeśli jest nieco podkolorowana czy ubrana w ...

Z czystym umysłem, nieobciążonym obrazami z Trylogii Białego Miasta, sięgnęłam po "Akwitanię" Evy Garcii Sáenz de Urturi. Swój najnowszy thriller autorka osadza w czasach średniowiecznych, co czyni go jeszcze bardziej niepokojącym, brutalnym i zaskakującym.

Eleonorę Akwitańską poznajemy, gdy ma 13 lat, jest kochanką swego stryja i właśnie dowiedziała się o śmierci ojca. Dziewczyna poprzysięga zemstę i wymyśla diaboliczny plan: wychodzi za mąż za syna króla Francji, Ludwika Młodego. Tuż po ślubie młodej pary król umiera. Wiele wskazuje na to, że został otruty tą samą trucizną co jej ojciec. Eleonora prowadzi sekretne dochodzenie. Na dworze królewskim ma więcej wrogów niż przyjaciół. Równolegle, na drugim planie, rozgrywa się historia mężczyzny, który jako dziecko, porzucony w lesie, cudem uchodzi z życiem. Nikt nie zdaje sobie jeszcze sprawy, jaką rolę odegra w tej mrocznej historii...

„Akwitania” to powieść pełna zwrotów akcji i wymyślnych intryg. To historia pokazująca również prawdziwą i smutną stronę tamtego okresu – nadużycia władców, przemoc seksualną wobec bezbronnych kobiet, bezkompromisowość w dążeniu do władzy. To książka, o której nie da się zapomnieć.

Zemsta, spiski, prześladowania, mroczne tajemnice, krwawe bitwy i najbardziej wpływowa kobieta średniowiecznej Europy, Eleonora Akwitańska. Czytałam jak najlepszą, najbardziej krwawą baśń braci Grimm. Jestem oczarowana...

Przenosimy się w czasie, a właściwie trafiamy do roku 1137, w którym to książę Akwitanii zostaje zabity. Nawet sposób jego śmierci jest zadziwiający, gdyż jego ciało robi się niebieskie.
Życie królewskie musi się toczyć dalej, a najstarsza córka Eleonora decyduje się wyjść za mąż, za syna, którego obwinia o śmierć ojca.
Kiedy dochodzi do ich zaślubin, wydarza się jednocześnie osobista tragedia księcia Ludwika, mianowicie jego ojciec również pada ofiarą tajemniczej śmierci..
Para nowożeńców próbuje rozwikłać przyczynę i co najważniejsze sprawcę, tych zbrodni..

Trylogia Evy Garcia Saenz de Urturi przypadła mi ogromnie do gustu. Prowadzenie śledztw przeplatane z dawnymi wydarzeniami sprawiły mi ogromną przyjemność podczas czytania. Akwitanii jest w zupełności książką historyczną na której bazowała autorka i zdobyła naprawdę ogromne rozeznanie z życia Eleonory Akwitańskiej, tworząc kolejną fantastyczną książkę. Wiadomo, iż autorka dodała elementy fikcyjne urozmaicającą powstałą historią, ale całościowo naprawdę oddaje klimat jaki miał miejsce za życia głównej bohaterki.

Znajdziecie tutaj wiele intryg i sekretów. Dowiecie się również, że Eleonora Akwitańska to mocno intrygująca postać historyczna, a ożywienie jej w tej lekturze dostarcza ciekawostek z jej życia oraz ubarwia całą fabułę.

W roku 1137 Akwitania rozpacza po śmierci księcia. Jego ciało ma ślady tortury “Krwawego orła”, a do tego przybrało niebieski kolor. Jego córką Eleonora przejmuje władzę. Pała również żądzą zemsty, podejrzewając jednocześnie króla Francji Ludwika VI Grubego o zamordowanie ojca. Z tego powodu wychodzi za mąż za jego syna. Niespodziewane podczas ich wesela w identycznych okolicznościach umiera król...

"Akwitania " to nie jest moje pierwsze spotkanie z autorką ale zdecydowanie najmniej udane. Po przeczytaniu opisu nie ukrywam, że miałam spore oczekiwania, które z przykrości muszę przyznać że nie zostały spełnione. Mnogość bohaterów również nie ułatwia lektury gdyż zwyczajnie można się pogubić i tu bardzo pomocne okazało się drzewko genealogiczne umieszczone na początku lektury. Bez niego ciężko było by odnaleźć się we wszystkich koligacjach rodzinnych. Sam pomysł na połączenie faktów historycznych z fikcja był jak najbardziej dobry ale wykonanie pozostawia jak dla mnie sporo do życzenia. Lubię książki historyczne, ale tutaj zdecydowanie mi czegoś brakowało. Plusem książki jest zdecydowanie przystępny język oraz krótkie rozdziały pisane z perspektywy trzech różnych osób. Mnie ta historia niestety nie porwała. Jak dla mnie to idealna pozycja dla fanów książek z historycznym tłem gdzie nie brakuje zemsty, rodzinnych tajemnic, kazirodczych związków, czy krwawej bitwy ale wielbiciele thrillerów mogą się poczuć zawiedzeni.

Premiera 10 Listopada 2021

„Solum sursum scandere „Umiem tylko piąć się w górę”. Jestem sama sobie siłą.”

„Cisza białego miasta” to trylogia spod pióra tej autorki, która cieszyła się niesamowitą popularnością.
„Akwitania” jest kolejną jej propozycją,. To hipnotyzująca powieść, ukazująca życie władców, ich intrygi i brutalność.

Wielowątkowa fabuła i barwne postacie, to znak rozpoznawczy tej powieści.

Akcja rozgrywa się na początku XII wieku.

Intrygi, morderstwa i nadużycia - tego wszystkiego możecie się spodziewać po tej powieści.

Lubię takie barwne historie, które cechuje szybka akcja i ciągła walka bohaterów z przeciwnościami losu.

Z pewnością nie muszę zachęcać tych, którzy przeczytali wcześniejsze książki Evy, a tym którzy jeszcze nie mieli przyjemności, mogę powiedzieć tylko, że warto!

Historia przedstawia nam życie, dwóch rodzin: książąt z Akwitanii i Kapetyngów z Francji.

Eleonora Akwitańska była trzynastolatką, która po tajemniczej śmierci ojca, miała objąć władzę w królestwie. Po wydarzeniach z przeszłości uległa przeobrażeniu i teraz stała się zimna, przebiegła i zdystansowana.

Zamierzała walczyć z królem Francji Ludwikiem VI o swoją ziemię, nie była już tą samą dziewczynką, która pozwoliłaby posiąść się byle komu.

Wiedziała już, za kogo wyjdzie za mąż, kogo wykorzysta, ...

Nie mam pojęcia co napisać o tej książce. Spodziewałam się kryminału thrillera, a dostałam…powieść historyczną z nutą obyczaju, a nawet romansu. I nie miałabym problemu, gdyby…

Po pierwsze postacie. Momentami były one płaskie, takie przezroczyste, bez jakiejś cechy, która by je wyróżniała. Sama Eleonora Akwitańska, czyli postać autentyczna jest momentami nieco ckliwa. Najbardziej wpływowa kobieta średniowiecza życiorys miała niezły, ale trochę autorce nie wyszło jej wykreowanie. Niby taka silna, ma cel i chce go osiągnąć, ale chwilami…no sama nie wiem.

Po drugie zagadka. Łatwo ją rozszyfrować, więc zbyt skomplikowana to ona nie była. Niby jakieś intrygi, jakieś kręcenie, półprawdy, ale to takie wszystko bez tego „czegoś”. Bez wyrazu, nudne.

Po trzecie czas. Średniowiecze. Raz czuć było klimat tej epoki, innym razem miałam wrażenie, że niektóre postacie przeniosły się ze współczesności do rzekomego średniowiecza, ale nie mogą się dopasować. Takie to sztuczne chwilami było. A jak już było dobrze i klimatycznie to było za dużo historycznych opisów.

Plusem jest styl autorki. Jest wiele wątków, ale ich połączenie ma sens. Słownictwo jest nieco archaiczne, ale to miało oddać klimat. Narracja poprowadzona w pierwszej osobie, co jest plusem, bo mamy taki wgląd w bohaterów.

Nie będę się rozpisywać więcej. Książka ciągnęła mi się gorzej niż drugi sezon Brzyduli na TVN.

Jednak to tylko moja opinia, zawsze warto sprawdzić samemu....

Od samego początku postać Eleonory mnie zachwyciła. Ambitna, inteligenta i bystra już od dziecka. To jak ją autorka stworzyła to nieprawdopobny talent. Eleonora była dla mnie bardzo autentyczna. Niezwykle odważna i bezkompromisowa. I dzięki niej ta powieść jest wyjątkowa.

Klimat jaki stworzyła autorka podobał mi się. To druga książka historyczna na moim koncie i powiem wam szczerze, że muszę kupić ich więcej!

Rok 1137 książę Akwitanii zostaje zabity, jego ciało przybiera niebieski kolor. Jego córka Eleonora podejrzewa, że zabił go król Francji Ludwik VI Gruby , chcąc zemsty, wychodzi za mąż, za jego syna. Czy plan Eleonory ma szansę na powodzenie?
Kilkadziesiąt lat przed śmiercią księcia Akwitanii, pięć matek porzuca w lesie chłopca. Nie wiadomo, czy jest potworem czy świętym, ale jest pewne, że europejskie średniowiecze zapamięta go na bardzo długo.
~
Wciąga. Totalnie mnie wciągnęła. Nigdy jakoś przesadnie nie lubiłam historii ale tutaj to magiczny dodatek, który sprawił, że nie chciałam tej książki odłożyć. Pisana z wielu perspektyw trzyma w fajnym napięciu.
Autorka ma świetne pióro i potrafi mądrze poprowadzić fabułę, o czym przekonałam się już wcześniej.

Jeśli lubicie powieści historyczne z nutką dramatu i mnóstwem tajemnic, polecam! I dziękuję wydawnictwu za egzemplarz!

"Książka powinna rozdrapywać rany, a nawet je zadawać. Książka powinna być niebezpieczeństwiem" - Emil Cioran
PIĘKNY cytat ❤️

„Czasem sztuka wojny nie polega na tym, aby wygrać, ale na tym by przegrywać”.

„Akwitania” to opowieść o legendarnej, charyzmatycznej kobiecie: Eleonorze Akwitańskiej. I choć poznajemy tylko wybrany etap jej intensywnego i długiego życia, ta nieprzeciętnej osobowość, jawi się jako wytrawny gracz, zawsze w ofensywie. Bo była to kobieta bardziej drapieżna niż mężczyźni. Działała na wszystkie 5 zmysłów swoich podwładnych. Emanowała siłą, światłem i blaskiem. Jej orężem były rozkazy, lubiła polować wyłącznie na rozjuszoną zwierzynę. Wiele czynników złożyło się na to, że włożyła na głowę koronę. A za wszystko, co osiągnęła musiała zapłacić wysoką cenę..

Ta historia rozpoczyna się w roku 1137, w momencie, gdy 13-letnia Eleonora brutalnie i niespodziewanie traci ojca. Książę Akwitanii, najbogatszego regionu Francji, zostaje zamordowany.

Eleonora pogrążona w rozpaczy z dnia na dzień musiała dorosnąć. Wściekłość skryta w zakamarkach jej duszy sprawiła, że w mgnieniu oka uknuła plan zdemaskowania mordercy. By tego dokonać postanowiła natychmiast wyjść za mąż za syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego to uważała za mordercę ojca. Przed ołtarzem ofiarowała mężowi bogactwo i ciało, ale nie serce i posłuszeństwo, oraz nie Akwitanię.

Podczas wesela Ludwik VI Gruby umiera w identycznych okolicznościach co ojciec Eleonory.

Z pomocą szpiegów akwitańskiego księstwa Eleonora i Ludwik V...

,,To historia moich dwóch rodzin. Przerażających książąt Akwitanii i niesławnych Kapetyngów, monarchów Francji. Historia o tym, jak nasze rody, nienawidząc się, wciąż od nowa krzyżowały swe losy, póki nie zniszczyliśmy się wzajemnie w owym burzliwym XII wieku, kiedy to zachód Europy zmienił się na zawsze".

Z początku byłam przekonana, że to kryminał, jednak po kilkunastu stronach doszło do mnie, że to raczej powieść historyczna. Na okładce wewnątrz znajdziecie mapę i objaśnienie niektórych rodów i przodków, byście nie zgubili się podczas czytania. W samej powieści odnajdziecie krwawe walki o władzę, chytrość, przebiegłość, nienawiść, zemstę i miłość. Oczywiście znajdą się również krwawe zabójstwa, aczkolwiek nie będą opisane pod kątem kryminału, tylko prawdziwej historii. Przeczytamy o wielu tajemnicach, które jednych złączą, a innych podzielą na długi czas. Możliwe jest, że z początku będziemy trochę pogubieni w czytaniu, gdyż nie ma tego jak w innych książkach, że choć jest drzewo genealogiczne, to historia opiera się również o wytłumaczenie tego kto kim jest. Tutaj dostaniemy hasło i trzeba będzie sobie samemu odnaleźć daną postać i przypisać ją do drzewa rodowego.
Styl jakim jest pisana jest troszkę sztywny. Jak gdyby pisał książkę sam historyk, którego spotykamy na lekcjach w szkole. Nie było jakoś tego wątku, który by nas mocno zainteresował. Jesteśmy we wszystkim trzymani na dystans, troszkę zabrakło mi tej relacji pomiędzy książką a czytelnikiem. Jak...

Kolejny raz spotkało mnie to samo…
*
Książka okazała się historią z zupełnie innego gatunku, niż zareklamowało ją wydawnictwo. Miała być hipnotyzującym thrillerem pełnym mrocznych tajemnic rodzinnych, a jak dla mnie okazała się powieścią historyczną. Ale czy to źle, że tak się stało?

Przez pierwsze kilka rozdziałów byłam bardzo zdziwiona, że to książka spod pióra autorki trylogii „Cisza białego miasta”. Jest to historia zupełnie w innym stylu, całkowicie niepodobna do poprzednich książek pisarki. Jednak czytając kolejne rozdziały wciągnęłam się w tę opowieść bez reszty. Losy Eleonory Akwitańskiej, królowej, zarówno Francji, jak i Anglii okazały się nie lada gratką. Życie w czasach średniowiecza nie należało do najłatwiejszych. Kobiety nie miały możliwości wyboru swojego męża. Wszystko zależało od korzyści, jakie może przynieść jej małżonek i czy zwiększy to pozycje królestwa na świecie. Konflikty i walki o kolejne terytoria były na porządku dziennym i mimo tego, że kobiety bywały silniejsze i mądrzejsze od niejednego mężczyzny, nie miały wiele do powiedzenia.

Książka ta zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Mimo tego, że była to powieść historyczna, (na ogół ich nie czytam) bawiłam się doskonale. Wszystkie kłamstwa i intrygi, które rządziły w tej opowieści sprawiły, że czytałam ją z zapartym tchem. Czytając ją bardzo często mówiłam w głos „wow, co tu się dzieję”? Ta historia sprawiła, że mam ochotę sięgnąć po więcej powieści historycznych!

...

"Ktoś słaby by się wycofał.
Ktoś tchórzliwy pozwoliłby, aby sparaliżował go strach.
Ktoś ostrożny próbowałby się bronić.
Ktoś silny parłby naprzód, nie zważając na przeszkody.
Ktoś taki jak ona, wnuczka Trubadura, księżna Akwitanii, zrobiłby to, co podpowiadała mu głośno jego krew: piąłby się wyżej.
Aż na tron."
Główną bohaterkę, Eleonorę Akwitańską (Królową Francji, a następnie Anglii), poznajemy w momencie gdy umiera jej ojciec, którego ciało, po śmierci, przybiera niebieski odcień, co oznacza, że ktoś mu w tej śmierci pomógł.
Punkt wyjścia zapowiada emocjonujacy thriller, jednak jest to mylące, ponieważ "Akwitania" to w dużej mierze powieść historyczna z elementami thrillera, więc zabierając się za lekturę warto mieć to na uwadze. Fikcja miesza się się tutaj z autentycznymi wydarzeniami, a mnogość bohaterów i wątków sprawia, że całość czyta się dosyć powoli, chociaż przyjemnie, dzięki lekkiemu stylowi autorki. Tajemnice mnożą się z każdym rozdziałem, a spiski, intrygi, wielkie namiętności czy nawet związki kazirodcze nie są tutaj czymś niezwykłym. Bardzo trafionym i ciekawym zabiegiem jest, to że poznajemy fabułę z trzech różnych perspektyw, przy czym tożsamość trzeciej osoby poznajemy dopiero na końcu.
Podsumowując "Akwitania" to zdecydowanie pozycja rozrywkowa jednakże trochę bardziej wymagająca i angażująca, ale jeśli ktoś lubi historyczne klimaty z tajemnicą w tle, będzie zachwycony. W skali punktowej 7/10.

„Akwitania” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Uważam je za jak najbardziej udane i na pewno wrócę do jej wcześniejszych książek. Pani Eva García Sáenz de Urturi ma doskonały styl pisania. Książkę czyta się lekko i przyjemnie, a fabuła wciąga już od pierwszych stron. Teoretycznie na okładce możemy przeczytać, że jest to thriller. Jednak osobiście uważam, że jest to lekka powieść historyczna o dość mocnym „zabarwieniu” thrillera. Dlaczego? Ponieważ od samego początku czuć otoczkę tajemniczości, a walki, spiski i konflikty są tutaj na porządku dziennym.

Fabuła jest mocno złożona i dotyczy części życia Eleonory z Akwitanii. Większość z opisanych wydarzeń miała naprawdę miejsce, a te przeplatają się z fikcją literacką, która tylko ubarwia całą powieść. Przeczytamy tutaj o romansach i intrygach kryminalnych, a także poznamy historię Akwitanii. Poznamy Eleonorę od strony silnej i odważnej kobiety, która nie boi się stawić czoła stawianym przed nią wyzwaniom. Akcja książki jest dość dynamiczna, a cała historia została opowiedziana w narracji pierwszoosobowej.

Książkę przeczytałam bardzo szybko, a jej zakończenie było dla mnie nieoczywiste i kompletnie się go nie spodziewałam. „Akwitania” na pewno spodoba się miłośnikom powieści historycznych. Natomiast miłośnicy thrillerów mogą być troszeczkę rozczarowani. Zdecydowanie polecam, bo przedstawiona historia jest genialna.

Autorka trylogii Białego Miasta ma dla nas nowy thriller.
Po ogromnym sukcesie trylogii czy "Akwitania" będzie równie dobra?
Akwitania to kraina historyczna i dawny region administracyjny we Francji.
Mamy rok 1137. Zostaje zabity książę Akwitanii, najbogatszego regionu we Francji.
Jego ciało przybiera niebieskiej barwy co jest oznaką normandzkiej tortury zwanej "krwawym orłem".
Jego córka Eleonora wychodzi za mąż za syna króla Francji, którego podejrzewa o zamordowanie ojca.
W ten sposób chce pozbyć się wrogów, którzy mogą jej zagrażać. Niestety król ginie w ten sam sposób co jej ojciec.
Rodzą się pytania.
Eleonora wraz mężem chcą poznać prawdę i z pomocą szpiegów realizują swój plan.
Eleonora jest prawdziwą postacią średniowiecza i autorka opierając się na tym stworzyła dobrą fabułę. Zagadkową i tajemniczą,ale i w dużej mierze biograficzną.
Do tego tajemniczy chłopiec porzucony przez pięć matek i ciekawość wzrasta.
Historia ciekawa, biorąc pod uwagę, że Eleonora była najbardziej pożądaną partią z ogromnym majątkiem i wpływami. Była zarówno królową Francji i Anglii.
Przyznam, że nie słyszałam o jej historii wcześniej, a książka zmusiła mnie do poczytania o niej trochę. Powiem, że kobieta miała odwagę.
Jeśli ktoś lubi powieści po części historyczne, ale z fikcją to powinna się spodobać.

Eleonora Akwitańska to jedna z moich ulubionych postaci z epoki średniowiecza.Silna i niezależna kobieta,która potrafiła kiedy trzeba pokazać pazurki.
Powieść "Akwitania" opisuje krótki wycinek jej życia,czas kiedy była żoną króla Francji Ludwika.
Autorka umiejętnie wplata w fabułę tajemniczą śmierć ojca Eleonory,który ginie otruty.Wraz z królową szukamy sprawcy i twórcy morderczej intrygi,a francuski dwór nie jest przychylny młodej królowej.
Trucizna,sztylet to najpopularniejsza broń średniowiecza i jej w powieści Saenz de Urturi nie brakuje.Polecam gorąco!!