Arszenik i stare obrazy

„Arszenik i stare obrazy” ma nawiązywać swoim tytułem do „Arszenik i stare koronki” Josepha Kesselringa, niestety te dwie pozycje dzielą lata świetlne. Kiedy na „Arszeniku i starych koronkach” zawsze świetnie się bawiłam, przy słuchaniu tej książki bardziej gościła irytacja i miejscami nuda. Jacek Przypadek jest dobiegającym trzydziestki rentierem, który nie wie, co zrobić z własnym życiem. Przed sobą i znajomymi udaje, że trenuje do maratonu. Pewnego dnia sąsiadka prosi go o pomoc w odnalezieniu skradzionych z jej domu obrazów. Tak zaczyna się jego przygoda, jako detektywa. Niestety nie polubiłam głównego bohatera, tudzież jego przyjaciół. Jeżeli pierwszy raz bohater wchodzi do jakiegoś pomieszczenia na spotkanie i rozmawiając, robi przysiady i rozciąga się, to może być śmieszne. Natomiast, jeżeli ta sama scena pojawia się po raz piąty, to przestaje być zabawne. Postacie kobiece też nie są ciekawe i zabawne. Jeżeli jeszcze pierwszą zagadkę można nazwać kryminalną, następne raczej trudno podciągnąć pod tą kategorię.

Po raz kolejny skusiłam się na polską współczesną komedię kryminalną i to był błąd. Niestety znowu zawiodłam się, nie odpowiada mnie ten rodzaj humoru. Podejrzewam, że gdybym czytała tę książkę, nie dotrwałabym do końca.

Obiecywałam sobie, że nie będę już czytać komedii kryminalnych, bo mnie nie śmieszą. Tak było niestety i tym razem. Znów dałam się skusić entuzjastycznym opiniom i promocji na e- booki. I żałuję. Nie roześmiałam się ani razu, nawet się nie uśmiechnęłam. Jakieś to wszystko płaskie, karykaturalne, prymitywne. Nie polubiłam ani głównego bohatera, nieustająco trenującego przysiady i rozciąganie, ani jego przyjaciela- narcyza, ani głupich kobiet przewijających się w tych historiach. Zagadki rozwiązywane przez tytułowego detektywa też wydały mi się niezbyt interesujące. Tak więc, ani to komedia, ani kryminalna.

Po scenarzyście „Daleko od noszy” spodziewałam się znacznie więcej. Chociaż to, że serial był zabawny, to chyba jednak zasługa aktorów, a nie scenarzysty…