Beata Tyszkiewicz. Portret damy

Niektórzy powiedzą, że opinia znajomych i przyjaciół Pani Beaty Tyszkiewicz jest wyidealizowana. Inni, że przesłodzona i naciągana. Być może. Być może rzeczywiście obraz jest podkoloryzowany, bo nawet wady opisane są jako zalety. Na początku lektury nawet trochę mnie to drażniło. Jednak im dalej w las... tym byłam coraz bardziej zauroczona lekturą.
Już dawno odrzuciło mnie od mediów w których załatwia się głównie interesy władzy lub tych co władzę chcą przejąć. Zwykły człowiek jest tylko potrzebny by służyć za mięso armatnie do małych wojenek. Zrezygnowałam też z uczestnictwa, a nawet przeglądania dyskusji na różne tematy w internecie, bo okazało się, że tych małych wojenek jest tysiące. Nie ważne, że nie o politykę już chodzi. Wszechobecna krytyka, zajadłość, złośliwość i nienawiść stała się codziennością. Obśmiewa się ugotowany obiad, za długą spódnicę, wykastrowanie psa, wycieczkę w góry itd. itp. A tu nagle trafiłam do innego świata. Bohaterowie przepełnieni są pozytywnymi emocjami. Potrafią dostrzec piękno, dobro, inteligencję, dowcip... Czytając widzę oczami wyobraźni jak uśmiechają się opowiadając o Pani Beacie. Dlatego nawet jeżeli opowieści, które snuli są podkoloryzowane to nie mam pretensji. Lepiej tak niż wywlekanie afer, brudów.
Polecam, bo warto budować się szczęściem i dobrocią niż karmienie się cierpieniem i nienawiścią.