Bez reszty

Jakby wywalić beznadziejnie poprowadzony wątek romansowy to byłoby znośnie. A tak to tylko zęby zgrzytały.

Brutalna, zaskakująca, surowa i zimna.. a jednocześnie do granic intrygująca.

Czekałam na kolejny tom „przygód” Kastora i się doczekałam. I muszę przyznać, że drugi jest może nawet lepszy niż pierwszy.

Początek lat 90. XX. Polska, a konkretnie Kraków po transformacji ustrojowej. Milicja jest już Policją, w mieście panoszy się mafia, policjanci zarabiają grosze, walczą więc nie tylko z przestępczością, ale i o przetrwanie.

Kastor jednak – jak to w literaturze bywa – jest policjantem z powołania. Czy jednak oddanie się bez reszty prowadzonemu śledztwu może skończyć się dobrze?

Książka ciekawa, choć pojawiają się w niej schematy, to jednak często się im wymyka, co jest dużym plusem.

Po lekturze „Bez reszty” zaczynam się poważnie zastanawiać, którego Miłoszewskiego twórczość bardziej lubię.

"Zło siedzi w ludziach, a jego najlepszym katalizatorem jest chciwość."

Cieszę się, że miałam okazję poznać kolejnego rodzimego autora kryminałów, tym bardziej, że jak się okazało Wojtek Miłoszewski pisze kryminały dokładnie takie, jak lubię. Jest i wyrazisty, nieidealny bohater, jest wartka akcja i ciekawy pomysł na fabułę, jest w końcu klimatyczny powrót do czasów transformacji początku lat 90. A jakby tego było mało, powiem Wam, że powieść wzbudziła we mnie całą gamę uczuć, począwszy od śmiechu, poprzez nostalgię, aż po łzę uronioną nad losem dziecka.

Komisarz Kastor Grudziński, po tragicznej śmierci swojego szefa boryka się nie tylko z poczuciem winy, ale i absurdami ówczesnych czasów. Totalne niedofinansowanie, brak ludzi do pracy i kłody pod nogi rzucane przez przełożonych, to tylko wierzchołek góry lodowej. Stawia sobie jednak za priorytet ustalenie kto ich wystawił i stał za śmiercią szefa.

Gdy jednak dostaje zgłoszenie o porwaniu chłopca, całe swoje siły w postaci jednego emerytowanego i drugiego permanentnie pijanego policjanta kieruje do poszukiwań. Zbrodnie z udziałem dzieci zawsze budzą we mnie olbrzymie emocje i tak było i tym razem. Dodatkowo mamy okazję porównać postępowanie policji w takiej sytuacji wtedy i teraz. I powiem Wam, że niejednokrotnie włos mi się jeżył na głowie.

Kraków oczami autora nie wydaje się miejscem przyjaznym, a pełnym brudu, szerzącej się przestępczo...

Początek lat 90. Kraków. Tak zaczyna się ta historia. Kastor jest twardym gliną na pograniczu ważnych zmian. Upada komunizm, zmienia się ustrój. Mnie to przekonało. Mieszkam pod Krakowem, dobrze znam dzisiejsze realia, ale dzięki autorowi przeniosłam się do czasów bliskich moich urodzin. A te wszystkie znane miejsca - to dodatkowy plus.

Książka bardzo mi się podobała, przyjemnie mi się ją czytało. Momentami rzeczywiście odczuwałam to, że trochę tu przerysowania i jaskrawości. Wyraziści bohaterzy, szybka akcja, ciekawe wątki i zakończenie, którego nikt się nie spodziewał. Do tego dochodzi lekkość stylu autora. Jest to kontynuacja, druga część, ale spokojnie można ją czytać jako samodzielną powieść. Chociaż pewne jest, że trzeba sięgnąć po pierwszy tom. Ja tak zrobię.

Pytanie. Skąd dwa tytuły jednej książki?

W internetowie reklamują tę powieść pod tytułami "FETA" i "BEZ RESZTY"

O co chodzi?

To kontynuacja losów "Kastora".
Mimo, że nie czytałam poprzedniej części bardzo szybko odnalazłam się i wciągnęłam w fabułę książki.
Początek lat dziewięćdziesiątych to okres kiedy ludzie podzieleni są na biednych i bogatych. W zastraszającym tempie rozwija się przestępczość zorganizowana.
Handel anfą rośnie w siłę, potrzebne są zmiany.
Mamy grudzień 1990.
W czasie obławy na handlarzy ginie naczelnik wydziału kryminalnego Tyszol. Kastor Grudziński krakowski komisarz czuje się odpowiedzialny za śmierć kolegi i postanawia odnaleźć sprawcę. Do pomocy ma sierżantna alkoholika i emerytowanego policjanta przywróconego do służby.
Wbrew temu co nakazuje mu nowy naczelnik on robi swoje.
Do tego zaczynają ginąć dzieci.
Kto i dlaczego to robi? Jak wygląda przestępczość od drugiej strony? Czy naszej trójce uda się rozwiązać zagadki?
Tego dowiecie się czytając książkę.
Autor stworzył świetny kryminał osadzony w latach dziewięćdziesiątych. Świetne dialogi, momentami zabawne. Bohaterowie barwni, ciekawi, z duszą. Niemal można z nimi konie kraść jadąc fiatem przez wieś.
Podobała mi się ta część opowiadana przez Bartka, porwanego chłopca. Pełna emocji, strachu, ale i pomysłowości.
Czuć klimat tamtego czasu. Zadymione bary i seta na mieście. Kraków tamtych lat niemal widziałam i chodziłam tamtymi uliczkami.
Postać komisarza polubiłam już na wstępie i chętnie poznałabym kolejne jego przygody.
Pióro autora lekkie, a książkę czyta się w...

Ależ emocje mi zafundował Wojtek Miłoszewski w powieści „Bez reszty”. Bo któż nie jest wrażliwy na krzywdę dzieci? A taki jest krakowski świat roku dziewięćdziesiątego, porwania dzieci dla okupu. Przetrzymywane niczym zwierzęta. Przepięknie pokazana miłość prostego człowieka do swojego syna, a Bartek, cóż to mały bohater. Przy tym przemiany ustrojowe i bałagan oraz wszechobecna niekompetencja organów. Kwitnąca korupcja, nawet kosztem życia dzieciaka. Można by rzec krakowski upadek człowieczeństwa w kurzu amfetaminy. W tym wszystkim komisarz Kastor Grudziński, gliniarz z zasadami ale nie bez wad, usiłuje wytropić porywaczy. Do pomocy dostaje Ślepego, ściągniętego na służbę emeryta, sierżanta alkoholika i zdezelowanego dużego Fiata. A i jeszcze bezpośrednim przełożonym Kastora zostaje dyletant i nieudacznik. W takiej sytuacji Kastor chcąc, nie chcąc zmuszony jest korzystać z usług byłych funkcjonariuszy SB. I myślę, że nie jest to przypadek, komuś zależało aby Kastor nigdy nie dotarł do prawdy. Prawdy? Tylko czy komuś jest ona potrzebna? Czytelnik będzie zaskoczony zakończeniem powieści, ja byłem. No ale znając renomę autora można było się tego spodziewać ale nie w takim momencie. Jak już pisałem przy „Kastorze” autor oddał dość wiernie atmosferę formacji, były to czasy trudne i dziwne, pokazujące w istocie ludzkie charaktery.