Bez szans

Nie spodziewałam się. Zajrzałam, ponieważ upływał termin zwrotu do biblioteki i twierdzę, że nie żałuję. Może historia nie jest zbyt odkrywcza, może nie spowoduje, że od razu wszyscy pochylimy się nad życiem biednych, osamotnionych ludzi, może nie będziemy pamiętać o książce przez wiele lat, ale niewątpliwie warto zatrzymać się przy historii Pani Sheridan na moment. Na krótki moment zastanowienia się, jak to jest, kiedy jest tak źle, że wydaje się, że jedynym wyjściem jest ucieczka, a ludzie, którzy powinni to zrobić, tego nie robią. Zaskoczyli mnie bohaterowie. Zaskoczył i smutek i ubóstwo pokazanego świata. Szeroko rozumiane. A potem, jak to w starych kopalniach, pośród czarnych ścian znajdywał się kawałek skały wart kopania. Tak i tutaj znajdują się bohaterowie. Młodzi, pełni wiary w przyszłość, ale nie taką, jaką podaruje im świat. Sami chcą go sobie podarować, sami chcą wyszarpać go światu, mają do niego prawo i walczą o niego. Do momentu. A potem po latach starają się odbudować to, co stracili. I tak, udaje im się (co raczej nie powinno dla nikogo stanowić zaskoczenia).
Wiele ciepła jest w tym smutku powieści. Wiele młodzieńczego szaleństwa i wielkiej miłości, dla której można przenosić góry, ale i zejść pod nie.
Bardzo dobra w czytaniu opowieść o młodych walczących, którzy nie uciekli.
Polecam.

Ta książka zostaje przeze mnie okrzyknięta najbardziej nieprzewidywalną książką jaką miałam okazję przeczytać. „Bez Szans” powodowało, że historia Ten i Kylanda chwytała mnie tak mocno za serce, że płakałam z bólu. Ta dwójka codziennie zmaga się z trudami życia w biedzie. Ten mieszka z siostrą i chorą matką, nosi na sobie ogromny ciężar i w pewnym momencie poznaje Kylanda. Ten chłopak sprawił, że nigdy nie spojrzę na chłopaka przez pryzmat wyglądu. Jest cholernie przystojny, ale codziennie doznaje takiego bólu, nędzy i najgorszego co człowiek może doznać, samotności. Historia poruszyła mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie przełknąć czekolady gdy bohaterowie byli głodni. Ich marzenia były tak dla mnie osiągalne, a dla nich nie, że bolało mnie to. Poza Ten i Kylandem poznajemy Marlo, siostrę głównej bohaterki. Pokochałam ją od razu i bezgranicznie.
Śmierć, miłość, bieda, ból, nadzieja i wybaczenie. To są rzeczy, których przede wszystkim dotyka ta historia.
Polecam tą książkę każdemu bez wyjątku. Poruszająca i przepełniona nadzieją i bólem. Mia Sheridan doprowadziła do tego, że na bank sięgnę po jej inne książki.

Wiecie co? Miłość nie zna granic. Nie zna słowa 'niemożliwe'. Nic jej nie może powstrzymać, nie ma takiej rzeczy której zakochana osoba nie byłaby w stanie zrobić dla tej/tego jedynej/jedynego.
A przynajmniej o tym przekonać się można czytając 'Bez szans'

Co może dać dziewczynie, chłopak który nie ma nic? Co temu chłopakowi może dać dziewczyna, która ma tylko problemy?
Co jedno dla drugiego jest w stanie poświęcić? Ile może dać nie mając dosłownie niczego?

Same pytania prawda? ;) i to takie na które nie dam Wam odpowiedzi. Chcę w ten sposób przekonać tych którzy jeszcze się wahają, czy czytać 'Bez szans'. Czytać. Zachwycać się.
Zrozumieć tak wiele i wzruszyć się nie raz. Bo warto. Warto czytać o miłości przenoszącej góry, kruszącej skały, silniejszej niż strach, potrafiącej okiełznać piekło.