Bez złudzeń

Raczej nie. Nie trafiła do mnie ta historia. Bohaterowie wydali mi się szalenie mało realni, a już okraszenie końcówki rozwiązaniem zagadki kryminalnej przez Gabriela, wprowadziło taki element braku prawdopodobieństwa, że zachwiało to i tak lekko chwiejącą się fabułą książki.
Wielokrotnie podkreślałam, że lubię książki autorki, że Mia Sheridan posiada umiejętność skonstruowania ciekawej historii, historii w której każdy ma swoje miejsce, wszystko pasuje i działa niczym koła zębate. Z prawdopodobieństwem różnie bywa, ale jak dla mnie, to nie jest zarzut w przypadku tej literatury. Niesie ona ze sobą tak duży ładunek pozytywnych emocji, że to wysuwa się na plan pierwszy.
Niestety, tutaj tego nie znalazłam. Traumatyczne historie dwójki bohaterów przełożyły się na zupełnie niezrozumiałą dorosłość co, przynajmniej dla mnie, zaburzyło logikę i prawdopodobieństwo. Ja „winą” za to obarczyłabym położenie zbyt małego nacisku na przemianę bohaterów, na to co sprawiło, że stali się tym, kim się stali. Tematyka radzenia sobie po traumie z dzieciństwa nie należy do łatwych, ale jest ciekawa. Ciekawa, pod warunkiem, że zostanie potraktowana z należytym szacunkiem i zaangażowaniem. Sheridan potraktowała to jak rzecz oczywistą, tracąc przy tym na ciągłości logicznej postaci. Mogę uwierzyć we wszystko, ale proszę mnie do tego przekonać.
Nie udało mi się polubić bohaterów, nie przekonała mnie historia, nie znalazłam w historii tego ciepła i radości. Radości i bohaterów i mojej włas...

Można powiedzieć, że Crystal odnosi w pracy sukcesy. Jest podziwiana przez klientów, dobrze jej płacą i chociaż czasem robi się niebezpiecznie, zawód tancerki na rurze sprawia, że może się utrzymać i przynajmniej na kilka godzin zapomnieć o tym, co ją spotkało. Ci, którzy przychodzą do lokalu popatrzeć na jej występy, nie mają pojęcia, że tak naprawdę nazywa się Eloise.
Gabriel z kolei ma dość zdystansowanego, pozbawionego wszelkiej intymności życia. Po tym, jak udało mu się odzyskać wolność, wciąż nie do końca może zapomnieć o tych mrocznych dniach, kiedy nie było przy nim żadnej przyjaznej duszy. Zdecydowany, by ostatecznie zerwać z przeszłością i nauczyć się, jak zbudować relację, zwraca się do Crystal. Po pewnym czasie już właściwie nie wiadomo, które z nich bardziej potrzebuje pomocy.

O Mii Sheridan raczej nie sposób nie usłyszeć, szczególnie jeśli często sięga się po literaturę romantyczną czy obyczajową. Opinie, na jakie się natykałam, były bardzo pozytywne; czytelnicy zwykle chwalili autorkę za umiejętność doskonałego odwzorowania uczuć, za emocjonalność, za wzruszenia. „Bez złudzeń” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością tej pisarki i... Chyba nie do końca rozumiem, w czym tkwi jej fenomen.

Główne problemy tej książki są dwa. Po pierwsze: sztampowość. Zapewne wielu z was już po niewielkim opisie fabuły, którym otworzyłam tę recenzję, domyślili się mniej więcej, jak przebiega ta historia i jaki może być finał. Prawdopodobne też, że dostrzeg...

Dopiero co pisałam, że biorę wszystko co napisze Mia i nie wierzę, że mogłaby napisać cokolwiek słabszego, gorszego, cokolwiek co mi nie podejdzie.
I to nie jest tak, że Bez złudzeń mi się całkiem nie podobało, było tragicznie i żałuję czasu spędzonego. No nie, ale z butów wyrwana nie zostałam, a tego od autorki oczekuję po tym co dotąd mi serwowała.

Największy zarzut jaki mam do tej powieści to fakt, że nie wierzę w tę historię. No po prostu nie.
Okej, Ellie będąca striptizerką ma prawo do miłości i szczęścia, Gabriel może po traumach z dzieciństwa w taki a nie inny sposób radzić sobie z wspomnieniami. Oni nawet razem mają szansę dać sobie szczęście, ale autorka ubrała to w takie wydarzenia i uczucia, że ja w to zwyczajnie nie wierzę.

Gabriel jest aż za idealny, taki dzielny, taki prawy, odważny, męski, opiekuńczy, no bez wad. Taka Marysue w spodniach. A Eloise jako dziecko - pewien element, czytający będą wiedzieć o czym mówię, to co zrobiła jako trzynastolatka w poszukiwaniu miłości. No BŁAGAM! Po całym wydarzeniu taka reakcja?
Ale już dalsze jej życie z tym bagażem ma sens. Jej zachowanie po napaści i pobyt w domu Gabriela, okej, jej wierzę. Gabe'owi mniej. Bo on jest zbyt łatwowierny, po tym co go spotkało powinien być mimo wszystko ostrożniejszy.

No i finał. Nie mówię o tym romansowym, bo u Mii to dość standardowe i to jest powód dla którego uwielbiam jej książki, ale zakończenie 'kryminalne'.
Serio? To było tak wydumane, wyci...