Białe morze

Dalsza historia życia Ingrid związanej na dobre i złe z małą wyspą Barrøy, gdzieś na północy Norwegii. Tak małej, że może na niej mieszkać tylko jedna rodzina. Jednak i tej wyspy nie omija zawierucha wojenna i z nią musi się zmierzyć Ingryd, już jako dorosła kobieta. Cała rodzina Ingrid gdzieś się rozjechała, pozostała tylko ona, jako strażniczka i opiekunka wyspy. Po krótkim pobycie na stałym lądzie, gdzie pracując mogła zarobić, wybiera samotność na wyspie. Czy będzie to wyłącznie samotne życie? Co ją jeszcze spotka przed końcem wojny? Czy po wojnie wyspa stanie się znów przystanią dla rodziny.? Ingrid jest w swej zwykłości niezwykła, biorąc życie takie jakie jest i żyjąc z zgodzie z naturą. To jednak nie oznacza, że razem z nią nie doświadczamy całej gamy uczuć, od strachu, samotności i cierpienia po nadzieję i miłość. Możemy poznać trud takiego życia i zadać sobie pytanie o sens i cel życia.

Mistrzostwem jest napisać powieść o zwykłym życiu i zwykłych ludziach trzymającą w napięciu jak najlepsze thrillery, od której nie można się oderwać. Wspaniałe portrety psychologiczne bohaterów, ich troski i marzenia, a także poszukiwanie tego co najważniejsze . Do tego dochodzi cichy bohater, czyli sama wyspa, ze swą surowością i pięknem, które odczuwamy. Nie byłoby tego, gdyby nie język oszczędny, bez zbytniego patosu, ckliwości, czasami ulotny, czasami chłodny, ale oddający z precyzją to co najważniejsze.

Czekałam na tom drugi i jestem n...

"Białe morze" opowiada dalszą historię życia Ingrid związanej z małą wyspą Barrøy. Cała rodzina bohaterki gdzieś się rozjechała i nie ma ona z kim dzielić swojej codzienności. Jej wręcz przytłaczającą samotność przerywa pojawienie się na wyspie postać rozbitka. Język jest niezwykle oszczędny ale oddający z precyzją to co najważniejsze, powieść jest właściwie pozbawiona dialogów, a mimo to całość tętni życiem i ciężko się od niej oderwać. Autor w mistrzowski sposób potrafi opisać trudy egzystencji. Zżyłam się z Ingrid i z niecierpliwością czekam na kontynuację cyklu. Gorąco polecam, gdyż to wspaniała powieść.

Drugi tom serii skandynawskiej pióra Jacobsena i jak dla mnie ciut lepszy niż pierwszy. Być może wrażenie wynika z tego, iż po lekturze "Niewidzialni" czytelnik może ze spokojem nastawić się na dość specyficzny, wyjątkowy styl pisania autora oraz dalsze losy wyspy Barroy wydają się bardziej ludzkie, wzruszające.

"Białe morze" skupia się przede wszystkim na osobie Ingrid. Ta dorosła kobieta mierzy się z łaską lub niełaską wyspy sama. Samotność, cisza, oszałamiający bezmiar groźnego morza, na którego łasce była jej rodzina i bliscy - z tym wszystkim Ingrid mierzy się w pojedynkę. Zaskakuje upór, jaki trawi główną postać w trzymaniu się miejsca, gdzie nie ma nikogo. Wyspa ma duszę, a ta trzyma jej mieszkańców i otwiera ramiona na nowych. Echo wojny, jaka rozgrywa się na arenie międzynarodowej nie omija i mieszkańców fiordów oraz okolicznych wysp. Wszystko się zmienia, ludzi niczym wyrzucone na brzeg martwe ryby przybijają do wyspy, by zakotwiczyć na dłużej lub prędko uciec, lecz są i ci, którzy nigdy stąd nie odejdą.

Przemawia do mnie wystawienie na pierwszy plan żeńskiego bohatera, jak i w dalszym ciągu urzeka mnie magia natury, człowieka, jako marnego pionka, który jest na łasce pór roku i nieprzewidywalnego morza. Odnoszę wrażenie, że w tomie drugim autor poświęcił więcej uwagi zawiłościom losów ludzkich, z większą starannością ujął emocje, rozważania, smutki i bolączki. Nie da się nie zauważyć, że Jacobsen zostawił sobie uchyloną furtkę do kolejnego to...

Roy Jacobsen "Białe morze"⁣
⁣
Gdy pierwsza część czaruje nostalgią, spokojem i zapachem nieśpiesznego życia, druga przyciąga burzą uczuć i niepokojem.⁣
Autor ponownie hipnotyzuje, a ja dzięki wyjątkowemu tłumaczeniu Iwony Zimnickiej dałam się uwieść temu kawałkowi lądu. Małemu punkcikowi na mapie...⁣
⁣
W pierwszej części Ingrid uczy się życia i odkrywa, że nie musi się ono ograniczać jedynie do wyspy, na której od pokoleń żyje jej rodzina. Jednak smak życia i bunt przeciwko temu życiu, jakie oferuje wyspa i rodzina uświadamia jej, jak bardzo jest z nimi związana. To ona chciała ją opuścić na zawsze, gdy tymczasem zostaje na niej sama. Dziadek i ojciec umierają, a reszta rodziny opuszcza Barroy. Teraz dostrzega, że choć jej rodzina była jak wyspa, szorstka i nieprzystępna dla ludzi z zewnątrz, to dla siebie w ciężkim czasie byli podporą.⁣
⁣
Czy bycie samą na wyspie musi oznaczać samotność?⁣
Czy nagle ta wyspa, która przez całe jej dzieciństwo i okres dorastania była dla niej za mała, teraz gdy jest już dorosła, może być zbyt duża?⁣
A może to tylko złudzenie?⁣
⁣
Świat zewnętrzny potrafi wedrzeć się w tę samotność i zmusić Ingrid do podjęcia kolejnej walki. To wojna i ludzkie okrucieństwo puka do drzwi.⁣
Morze od zawsze wyrzucało na brzeg wyspy coś ze świata zewnętrznego.⁣
Tym razem to łódź z martwymi rozbitkami i jednym ciężko rannym rosyjskim zbiegiem. Tylko on przetrwał ucieczkę z niemieckiego obozu. Jednak mimo powrotu...

„Białe morze” stanowi kontynuację losów Ingrid Barrøy. Autor w drugim tomie serii pokusił się o ciekawy zabieg – akcja powieści poprzetykana jest wspomnieniami Ingrid, wspomnienia te zaś, chwilami senne, nie mogą być brane za pewnik.

Mamy tu – podobnie jak w „Niewidzialnych” – walkę z surowym klimatem. Jednak dochodzi jeszcze inny czynnik – wojna, która wdziera się w życie tamtejszej społeczności. Teraz to Ingrid musi decydować o przyszłości wyspy, zmierzyć się z lękami i przeciwnościami. Czy uda jej się zrealizować cel, któremu życie poświęcili jej ojciec i dziadek?

Atmosfera, którą tworzy Roy Jacobsen wciąga, przenosi do surowego norweskiego klimatu i oddziałuje na psychikę czytelnika. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

'Białe morze" zachwyca na równi z "Niewidzialnymi". Choć można dostrzec tu znaczące różnice, pierwsza część to w większości szczegółowy opis życia mieszkańców wyspy, spokojny, wyważony wręcz nostalgiczny.
Druga część jest bardziej emocjonalna okraszona samotnością głównej bohaterki i pewnego rodzaju pustką, którą usilnie chce zapełnić.

Gdy w pierwszej części zachwycałam się chłodnym kilmatem, przywiązaniem do wyspy, indywidualnością, różnorodnością osobowości wśród osób zamieszkałych na niej. Tak w drugiej części autor daje czytelnikowi możliwość skupienia się na Ingrid, zagłębienia się w jej samotność, poznanie namiastki jej życia intymnego, jej próby poszukiwań.

Tło historii to burzliwe czasy, czasy wojny, czasy walki o przetrwanie. Ukazujące siłę głównej bohaterki, jej niezależność czy chęć niesienia pomocy ponad wszystko.