Czarny Lampart, Czerwony Wilk

Żeby zrozumieć wszystkie kontrowersje wokół serii Marlona Jamesa, żeby zrozumieć wszystkie skrajnie odmienne opinie odnośnie „Czarny lampart, czerwony wilk“ — droga jest jedna, a jest nią przeczytanie powieści. Nie będzie to łatwe czy wygodne, ale warte chociaż podjęcia wysiłku, jako że to fantastyka ubrana w nietypowy szyk słów, ze specyficznym nastrojem, ociekająca niedopowiedzeniami. Dla waszych serc forma może przerosnąć treść (na pewnym etapie zdecydowanie podzielałam to zdanie), ale istnieje szansa, że zahipnotyzuje was jej rytm (co towarzyszyło mi przez większą część lektury).

Fabuła powieści jest prosta. Mamy zaginionego chłopca, którego wszyscy szukają, a my robimy to z nimi, w towarzystwie Tropiciela. Mężczyzny z małego ludu, który obdarzony jest wyjątkowym węchem. U jego boku często pojawia się zmiennokształtny i czasami przewija się czarownica, a cała reszta, choć również istotna dla powieści, to bohaterowie, którzy raczej przychodzą, wyraźnie się zaznaczają, następnie odchodzą. Z ich losów powstaje portret świata ogarniętego przemocą, gdzie żadna relacja nie jest prosta.

Czytelnik łatwo może odczuć przesyt formą. Wtedy na pomoc przychodzi audiobook, ale i w jego towarzystwie niewykonalne zdaje się pochłonięcie wiele tekstu na jeden raz. „Czarny lampart, czerwony wilk“ to bowiem powieść tak specyficzna, że krótkie przerwy w lekturze zdają się wręcz konieczne, ale i to nie gwarantuje, że czytelnik znajdzie między zdaniami przestrzeń na oddech...

Zawiodłam się tak bardzo na tej książce, że mogłoby się okazać, że za bardzo opisuję ją subiektywnie. Całość jest napisana bardzo dosadnie, brutalnie, krwiście i pewnie ci, którzy mnie znają powiedzieliby, że przecież ja tak lubię! Lubię, ale kurcze, nie przeciągając każde zdanie ile się da, nie dosłownie lejąc wodę na siłę i później nic dziwnego, że wyszło z tego ponad siedemset stron...

Jak na laureata nagrody przystało, ciężko stwierdzić co autor miał na myśli, co chciał czytelnikowi opowiedzieć, co uświadomić, czego nauczyć. Język jest skomplikowany, często zastanawiałam się, o co chodzi i musiałam czytać w ogromnym skupieniu, bo nie jest to książka, przez którą się mknie i co dziwne, maksymalnie po pięćdziesiąt stron i fajrant, do czegoś lżejszego musiałam uciekać.

Ze względu na to, o czym wyżej pisałam uważam, że nie każdemu spodoba się "Czarny lampart, czerwony wilk" i pewnie wręcz będzie więcej negatywnych ocen ze względu na to, jaka jest specyficzna.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Echa :)

Znacie powiedzenie „nie kupuj książki ze względu na okładkę”? Oto idealny przykład cudownego wydania, interesującego opisu, dumnych 700 stron i...treści tak fatalnej, że aż trudnej do zdefiniowania.
•
Chciałabym napisać coś o fabule, jednak nie za bardzo wiem na czym do końca polegała. Aha, moment! Autor z całą mocą i namiętnością opisywał sceny erotyczne (to słowo nie jest najlepsze), które przydarzały się (!) poszczególnym bohaterom. I tak, mamy do wyboru porno zakrawające o pedofilię, zoofilię i dziwne opisy stosunku ze starą kobietą. Specjalnie użyłam określenia „stara”, ponieważ bohaterka była bardzo dokładnie opisana - bez krzty szacunku i dobrego smaku. W wolnych chwilach bohater poszukiwał zaginionego dziecka. Chyba tyle.
•
Bardzo, bardzo chciałabym zapomnieć o treści książki Marlona Jamesa! Zapomnijcie o obiecywanej w opisie magii, afrykańskiej mitologii i fantastyce! Autor przygotował dla czytelników setki stron treści, w której skupia się głównie na porno scenach opisanych w tak brutalny, ordynarny i ohydny sposób, że czytanie kolejnych kartek było prawdziwym cierpieniem! W efekcie omijałam pewne fragmenty. Brak jakiegokolwiek szacunku do intymności i bliskości przeplata się ze złośliwą mizoginią, fantastyka pomyliła się tu komuś z tanią fantazją. Jestem zniesmaczona, zszokowana i zła, głównie dlatego, że poświęciłam tej „powieści” tak dużo czasu. Nie przesadzę pisząc, że nigdy nie czytałam tak fatalnej książki - chaos, trudny i dziwny język, a...

Po raz pierwszy zetknęłam się z elementami mitologii afrykańskiej w powieści Czarny lampart, czerwony wilk Marlona Jamesa. Warto dodać, że autor jest laureatem nagrody Bookera. Razem z Tropicielem i jego towarzyszami udajemy się w podróż, by odnaleźć zaginionego chłopca. Jestem pod wrażeniem niesamowitego, fantastycznego świata wykreowanego w powieści. To z pewnością historia brutalna, pełna fascynujących postaci prosto z horrorów i baśni. Znajdziecie tu także wiele erotycznych fragmentów, muszę przyznać, że całkiem zaskakujących połączeń. ⁠
Warto wspomnieć, że język jest dość specyficzny, jak na literaturę, zawiera wiele wulgaryzmów. ⁠
Na uwagę na pewno zasługuje także wydanie - piękna, błyszcząca twarda oprawa na zewnątrz, a w środku oprócz wciągającej treści, liczne mapy, które pomagają odnaleźć się czytelnikowi w tej zawiłej historii. ⁠
Czarny lampart, czerwony wilk to moje pierwsze tete-a-tete z autorem i myślę, że nie ostatnie. To było trudne spotkanie, wymagające skupienia i czasu, ale zdecydowanie wartościowe.⁠
⁠

Czasem o gustach się nie dyskutuje, nawet tych książkowych. To co dla jednych jest kiczem, burblem, dla nas może być ciekawą powieścią. A Czarny lampart właśnie jest jedną z ciekawszych powieści fantasy jakie czytałam ostatnimi czasy.

Jest w niej całe szaleństwo świata.

Długo ją czytałam, nie za sprawą objętości, tylko dlatego, że jej ciężar emocjonalny zwyczajnie mnie przygniatał, tego nie da się czytać jednym tchem.
Nie jest to książka łatwa, czy też przyjemna w odbiorze, pełno w niej wulgarnych obrazów i obscenicznych opisów. Magia jest tu obecna na porządku dziennym. Gdy się w nią wgryzłam moim oczom ukazała się mityczna Afryka z mnóstwem fantastycznych istot: olbrzymów, wiedźm, czarowników, pożeraczy ludzkich ciał, zmiennokształtnych zwierząt. Plemiona zamieszkujące Afrykę nieustannie ze sobą walczą. Dlatego dostaniemy tu opowieść splecioną z mnóstwa historii, włożoną w usta Tropiciela - naszego oprowadzacza po tej dziwnej krainie.
Nie jest to przygoda dla wrażliwych czytelników, nie ma co ukrywać tu jest brutalnie, niesmacznie, są momenty, w których zwierzęta spółkują z ludźmi, tych brutalności jest tu pod dostatkiem. Uważam, że błędem jest porównywanie tej pozycji do Gry o tron, to opowieść zupełnie innego kalibru. Styl M.Jamesa można albo kochać, albo nienawidzić i ja należę do tej pierwszej grupy.
Autor podjął próbę stworzenia nowego podgatunku fantasty i poszło mu całkiem nieźle. Poza specyficznym stylem warto dodać, że to opowieść...

Ta ogromna cegiełka i przyciągająca okładka jest jedną z lepszych książek tego gatunku, jakie miałam okazję czytać.
Co prawda ilość stron mnie na początku przeraziła i myślałam, że nie podołam, ale przyznaję, że wpadłam w nią całkowicie i jestem bardzo pozytywnie zaskoczona.

Opis wydwał mi się dość dziwny jak na książkę fantasy, w końcu to historia o poszukiwaniu zaginionego dziecka, jednakże skład poszukiwawczy jest bardzo niecodzienny.
Czy uda im się odnaleźć chłopda? Jakie przeszkody staną na ich drodze?

Po krótce Wam powiem, że jestem po prostu jak najbardziej na tak dla książki, autora i serii. Niecierpliwie czekam na kolejny tom z nadzieją, że będzie to równie obszerna cegiełka, która zafunduje mi multum emocji i wprowadzi w niesamowity magiczny świat, pełen niespodziewanych zwrotów akcji - bo taki jest właśnie "Czarny lampart, czerwoyn wilK''. Absolutnie nie dziwię się temu, że książka osiągnęła tak wielki sukces i zyskała nagrodę.
Wielki szacun dla autora i zdecydowanie zachęcam i polecam tę powieść. Jestem przekonana, że będziecie równie zadowoleni jak ja.

Pierwsze co najbardziej rzuca się w oczy to bardzo wulgarny język, na początku było to dla mnie bardzo dużą barierą, jednak później zrozumiałam, że nadaje to klimat dla całej powieści.

Autor kreuje całkowicie inny świat, nad którym trzeba się bardzo skupić i zastanowić o co do końca w nim chodzi.

Język jest bardzo oryginalny i kompletnie inny od wszystkich styli, z którymi miałam do czynienia. Osoby, które lubią eksperymentować z różnymi stylami i gatunkami, na pewno odnajdą się w tej książce.

Jest dość duży natłok informacji, jednak ja i tak czytałam okrojoną wersję tej całej historii.

Oryginalnie napisana z oryginalnym światem, inna niż to, co jest popularne. Autor wykreował ciekawy świat oparty na afrykańskich wierzeniach, dorzucił do tego nietypowy styl wypowiedzi bohaterów i liczne dygresje. Nie czyta się tego łatwo, ale historia wciąga i fascynuje. Zakończenie zaś ujawnia złożoność całości i jej wielowątkowość. Postacie wyraziste, dobrze zarysowane.
Co do zarzutu o wulgarność i epatowanie erotyzmem - jest, występuje, ale nie wylewa się to z każdej strony, nie bije po oczach i pasuje do kreacji świata.
Polecam, dla wytrwałych i lubiących nietypowe książki w tym gatunku.