Czas Wagi

"Czas Wagi" to świetna powieść kryminalna mocno osadzona w polskich realiach.

Jest rok 1997. Porwano Sarę Wagniewską, córkę jednego z najbogatszych Polaków, z branży mięsnej. Śledztwo prowadzi zespół policjantów z Komisariatu Praga Południe w Warszawie tzw. siedmiu wspaniałych, wśród nich jest sierżant Emil Stompor. Śledztwo jest trudne, ciągle ktoś rzuca policjantom kłody pod nogi, dwóch z nich zginęło w zamachu przed komisariatem, za wszystkim stoi układ polityczno-towarzysko-biznesowy, a w sprawę są zamieszani wysoko postawieni policjanci.

Aleksander Sowa jest policjantem Prewencji i bardzo dobrze sportretował służbę policjantów w swojej powieści. Jego komentarze są prawdziwe do bólu i uderzają w punkt.
Stworzył galerię ciekawych postaci, doprawił humorem.

Lektura "Czasu Wagi" budzi duże emocje, takie są najlepsze powieści kryminalne.
Szczerze polecam.

Akcja książki toczy się w roku 1997 przede wszystkim na warszawskiej Pradze. Porwana zostaje córka milionera, Sara. Nad sprawą pracuje grupa policjantów pod dowództwem Emila Stompora. W sprawę zamieszani są wysoko postawieni politycy.

Mamy świetny kryminał - autorem jest policjant w służbie czynnej. Autor pokazał atmosferę panującą wśród policjantów w tamtym czasach. Kieruje nimi nieudolnie bardzo agresywna komisarz Stefańska.

Świetny kryminał - inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Trzyma w napięciu do ostatnich stron. Szybka akcja, brutalna rzeczywistość lat 90-tych. Zachęcam do lektury!

To moje drugie spotkanie z Emilem Stomporem w powieści Aleksandra Sowy „Czas wagi”. Autor sam w sobie jest ciekawą postacią, nie tylko gliniarzem, czynnym gliniarzem ale i prekursorem samodzielnego wydawania własnych książek, o czym wspominałem przy poprzedniej powieści. Powieść inspirowana jest najgłośniejszym porwaniem w III RP, o ile nie najgłośniejszym w historii polskiej kryminalistyki mając na względzie co działo się wokół tej sprawy. Wręcz zjawiska paranormalne i jakby osadzić w innych realiach można by je śmiało nazwać cudami. Sowa perfekcyjnie odtwarza środowisko policyjne, gwarę gliniarzy czy ich życiowe problemy a mistrzostwem jest rozmowa na temat komputeryzacji i funkcjonowania telefonii komórkowej. Tu prawie się popłakałem przypominając sobie pewne sytuacje i rozmowy z „mojej” fabryki. Sowa w latach dziewięćdziesiątych czuje się jak u siebie a to przekłada się na jakość powieści, która jest swoistym dziennikiem ulicy, może trochę na wyrost ale powieść zasługuje na to a przez to i sam autor. Nie ma tu skomplikowanych hipotez, policjantów z gwiazdami szeryfa, miłości do ojczyzny. Jest twarda rzeczywistość lat 90. Sprzedajni gliniarze rodem z epoki minionej, ubecy na stołkach, ubabrany po łokcie wymiar sprawiedliwości, politycy dbający o swoje stołki i wszechobecny brak kompetencji poparty szantażem a w najlepszym razie kolesiostwem. Ale jest też gliniarz, który przyszedł tu aby bronić słabszych …