Czas Wagi

To kolejna przeczytana przeze mnie książka autorstwa Aleksandra Sowy. Książka jest brutalna, napisana prostym językiem z dużą ilością wulgaryzmów. Zdaję sobie jednak sprawę, że tak rozmawia się w policji i organach ścigania. Fabuła inspirowana została rzeczywistymi wydarzeniami. Jak widać źle jest gdy się nie ma pieniędzy ale gdy się ma w ogromnych ilościach to może być jeszcze gorzej. Pieniądze to władza a dla niej niektórzy zrobią wszystko. Kolejny dobry kryminał autora.

„Czas Wagi” Aleksandra Sowy to czwarty tom serii astronomicznej o policjancie Emilu Stomporze. Fabuła powieści osadzona jest na prawdziwej historii, a właściwie dwóch porwań, do których doszło kilkanaście lat temu. Tu akcja toczy się w 1997 roku, a realia tamtych czasów są dobrze oddane. Zaginęła córka milionera, nie pomógł okup ani prywatny detektyw, więc teraz swoją szansę ma specjalna grupa śledcza. Książka składa się z króciutkich rozdziałów które naprzemiennie opowiadają o działaniach policji i rodziny, a także samej porwanej, przez co fabuła jest bardzo dynamiczna. Do tego wrażenia przyczynia się też naprawdę duża liczba dialogów. Do nich niestety mam zastrzeżenia – moim zdaniem były za bardzo jednolite – wszystkie agresywne, co powodowało narastanie mojej złości, a takiego złego naładowania emocjonalnego nie chcę nawet w kryminałach. To trochę zepsuło mi efekt całej lektury, bo podejrzewam, że gdyby dialogi były napisane z większym wyczuciem, to przecież i fabuła i bohaterowie i przedstawienie sytuacji biznesu w pierwszych latach po PRLu było naprawdę ciekawe. A tak niestety uznaję książkę za średnią.

"Czas Wagi" to świetna powieść kryminalna mocno osadzona w polskich realiach.

Jest rok 1997. Porwano Sarę Wagniewską, córkę jednego z najbogatszych Polaków, z branży mięsnej. Śledztwo prowadzi zespół policjantów z Komisariatu Praga Południe w Warszawie tzw. siedmiu wspaniałych, wśród nich jest sierżant Emil Stompor. Śledztwo jest trudne, ciągle ktoś rzuca policjantom kłody pod nogi, dwóch z nich zginęło w zamachu przed komisariatem, za wszystkim stoi układ polityczno-towarzysko-biznesowy, a w sprawę są zamieszani wysoko postawieni policjanci.

Aleksander Sowa jest policjantem Prewencji i bardzo dobrze sportretował służbę policjantów w swojej powieści. Jego komentarze są prawdziwe do bólu i uderzają w punkt.
Stworzył galerię ciekawych postaci, doprawił humorem.

Lektura "Czasu Wagi" budzi duże emocje, takie są najlepsze powieści kryminalne.
Szczerze polecam.

Akcja książki toczy się w roku 1997 przede wszystkim na warszawskiej Pradze. Porwana zostaje córka milionera, Sara. Nad sprawą pracuje grupa policjantów pod dowództwem Emila Stompora. W sprawę zamieszani są wysoko postawieni politycy.

Mamy świetny kryminał - autorem jest policjant w służbie czynnej. Autor pokazał atmosferę panującą wśród policjantów w tamtym czasach. Kieruje nimi nieudolnie bardzo agresywna komisarz Stefańska.

Świetny kryminał - inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Trzyma w napięciu do ostatnich stron. Szybka akcja, brutalna rzeczywistość lat 90-tych. Zachęcam do lektury!

To moje drugie spotkanie z Emilem Stomporem w powieści Aleksandra Sowy „Czas wagi”. Autor sam w sobie jest ciekawą postacią, nie tylko gliniarzem, czynnym gliniarzem ale i prekursorem samodzielnego wydawania własnych książek, o czym wspominałem przy poprzedniej powieści. Powieść inspirowana jest najgłośniejszym porwaniem w III RP, o ile nie najgłośniejszym w historii polskiej kryminalistyki mając na względzie co działo się wokół tej sprawy. Wręcz zjawiska paranormalne i jakby osadzić w innych realiach można by je śmiało nazwać cudami. Sowa perfekcyjnie odtwarza środowisko policyjne, gwarę gliniarzy czy ich życiowe problemy a mistrzostwem jest rozmowa na temat komputeryzacji i funkcjonowania telefonii komórkowej. Tu prawie się popłakałem przypominając sobie pewne sytuacje i rozmowy z „mojej” fabryki. Sowa w latach dziewięćdziesiątych czuje się jak u siebie a to przekłada się na jakość powieści, która jest swoistym dziennikiem ulicy, może trochę na wyrost ale powieść zasługuje na to a przez to i sam autor. Nie ma tu skomplikowanych hipotez, policjantów z gwiazdami szeryfa, miłości do ojczyzny. Jest twarda rzeczywistość lat 90. Sprzedajni gliniarze rodem z epoki minionej, ubecy na stołkach, ubabrany po łokcie wymiar sprawiedliwości, politycy dbający o swoje stołki i wszechobecny brak kompetencji poparty szantażem a w najlepszym razie kolesiostwem. Ale jest też gliniarz, który przyszedł tu aby bronić słabszych …