Opinia na temat książki Dom (nie)spokojnej starości

Podobno jedyną rzeczą jaka sie Panu Bogu nie udała, to starość. W naszym kraju niestety kojarzy się z kiepskim zdrowiem i kiepską emeryturą. Wielu seniorów trafia także do wszelakiej maści domów, które również mało kojarzą się z radością.
Za to bohaterowie przeczytanej przeze mnie powieści to bardzo ciekawa i raczej rozrywkowa gromadka. Są mieszkańcami urokliwego domu o nazwie Zaciszny zakątek. Każdy z nich to ogromne indywiduum, maja swoje przywary i przyzwyczajenia, ale dzięki temu nie nudza się ze sobą. Oczywiście jak w każdym środowisku. tak i tutaj tworzą się pary. Ale chyba najbardziej jednoczą się w momencie, gdy zagrożone jest istnienie ich miejsca na ziemi. Dlatego za wszelką cenę chcą ocalić dom i pomóc w ten sposob właścicielce Justynie.
I choć z założenia autorów książka ta miała być komedią, to nie brakuje tu gorzkich suytacji, które dają wiele do myślenia. Przede wszystkim samotność seniorów, którzy coraz częsciej w jesieni swego życia są skazani na pomoc obcych osób i niestety odchodzenie bez rodziny. Inną refleksją, która się rodzi podczas lektury jest to, że na starość nie wypada się zakochać, nie wypada bawić sie itd.
I generalnie nasuwa się myśl jak mało pamiętamy o naszych babciach, dziadkach, straszych rodzicach.
No i walczmy ze stereotypami o starości smutnej, bo jesień życia może dostarczać radości i satysfakcji.