Droga wstydu

Sylwestrowa noc przełomu roku 94/95. Tomas Wolf zostaje wezwany do morderstwa dokonanego na kliencie burdelu. Leciwego amatora płatnej miłości poczęstowano kulką, a obsługująca go dziewczyna nago opuściła przybytek. Na miejsce zdarzenia przybywa też dziennikarka Vera Berg.

Drugi tom cyklu szwedzkich pisarzy w niczym nie ustępuje pierwszemu. Tym razem wkraczamy w świat prostytucji i szpiegostwa, a cała historia ma początek na feralnym promie Estonia, który zatonął we wrześniu 1994 r.

Wątki osobiste dot. Tomasa i Very są kontynuowane. Wolf wciąż boryka się z PTSD i traumami przywiezionymi z Bośni, a dziennikarka nadal nie może się ogarnąć. I ciągle jest denerwująca, pełna fałszu i obłudy, ganiająca za sensacją na pierwszą stronę, nieznająca granic dobrego smaku. Jej akcja z Tomasem jest niewybaczalna. To pokazuje, jak bardzo z tą kobietą jest coś nie tak.I że Zingo ją w tym wspiera?

Tytułowa "droga wstydu", mimo że jest wątkiem drugoplanowym, ze względu na swoją dramatyczną wymowę wysuwa się na plan pierwszy, stając się najbardziej bolesnym i wymownym symbolem kobiecego upodlenia.

Ta kryminalno-sensacyjna fabuła idealnie wpisuje się w nurt powieści skandynawskiej. Mroczna, pełna pułapek, niepokojąca. Spodoba się na pewno tym, u których, tak jak u mnie, fascynacja do skandynawskich kryminałów wyrosła na gruncie powieści Stiega Larssona i Henninga Mankella.

Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy!

„Droga wstydu” autorstwa Pascala Engmana i Johannesa Selåkera to wciągająca, dobrze przemyślana książka z niesamowitym klimatem, który jest bardzo charakterystyczny dla skandynawskich powieści, ale jednak wyróżnia się na swój sposób.

Fabularnie jest to niezwykła kompozycja składająca się z głównego wątku kryminalnego, otoczonego warstwą fabularną, która tworzy całość, od której ciężko się oderwać. Akcja jest dość dynamiczna, nie ma żadnych luk fabularnych, wszystko idealnie do siebie pasuje, narracja jest płynna, a surowość skandynawskich krajobrazów jest mocno wyczuwalna. Mamy pościgi, ucieczki, bardzo dobrze poprowadzone dochodzenie, ale całość utrzymana jest w świetnym klimacie, nie ocierając się o tanią sensację.

Jednak najlepszym elementem tej książki, a nawet całej serii, jest duet śledczo-dziennikarski. Zarówno Vera, jak i Tomas to niezwykle charakterne i silne postacie o dużym bagażu emocjonalnym. Ich portrety psychologiczne zostały świetnie zarysowane, a dzięki licznym wadom wydają się tak rzeczywiści. Zresztą postacie drugoplanowe, a nawet te epizodyczne, również mają w sobie „to coś,” dlatego czytając tę książkę, łatwo sobie wyobrazić, jakby dane sytuacje naprawdę miały miejsce.

Autorzy poruszają w swojej książce dość ciekawy temat, jakim jest szeroko rozumiana branża pornograficzna i prostytucja. Ukazują, jak działa ten świat i jak kobiety, często otumanione narkotykami, zmuszane są...

„Tomas potrzebował pomocy, a ona była jego jedyną nadzieją. Zeszłego lata uratował jej życie. Zrobi wszystko, by mu się odpłacić pozbyć się długu wdzięczności.”

Lato się skończyło, minęła jesień i nastała noc sylwestrowa w którą Lucy pracowała. Poddawała się ablucjom w łazience, gdy usłyszała strzał a po nim mordercę wołającego jej prawdziwym imieniem. Nie miała wyboru, naga uciekła z mieszkania na śnieg i mróz. Na miejsce zbrodni dociera Tomas i Zingo, którzy zostają przegonieni przez służby bezpieczeństwa, bo klient był zbyt ważny aby śledztwem zajmowali się „zwykli” policjanci.

Jednak dosyć szybko trup się ścieli. Wolf i Zingo szukając możliwości odnalezienia Lucy trafiają na kolejnego. Wiadomości, które Zingo otrzymał od Very też im pomagają, bo ta po przejściu do nowej gazety znowu popadła w niełaskę i prowadzi swoje śledztwo w tej sprawie, łączy kropki i stwierdza, że łącznikiem ich wszystkich jest Lucy. Co ta dziewczyna zrobiła, że tak się naraziła mordercy? Jaki związek z nimi ma mechanik samochodowy z Olandii i zatonięcie promu Estonia?

A „Droga wstydu” usytuowana w Czechach?

Wiele pytań, na które oczywiście czytelnik dostanie odpowiedź.

Autorzy po raz kolejny sprawili, że książka stawała się nieodkładalna. Kartki przewracały się nieomalże same. Po raz kolejny zafascynowałam się postaciami Very i Tomasa, którzy tak samo jak w części pierwszej niesamowicie działali mi na nerwy, jednak ta częś...

Cała Szwecja pogrążona jest w żałobie po katastrofie na Morzu Bałtyckim, w której zginęło aż 852 pasażerów promu MS Estonia. Tymczasem Tomas Wolf zostaje wezwany do zbadania sprawy morderstwa w domu publicznym. Walczący ze swoimi demonami policjant wciąż nie może sobie poradzić z osobistymi traumami, mimo to za punkt honoru stawia sobie schwytanie mordercy. Vera Berg także nie może pochwalić się szczęśliwym życiem- zmagająca się w dalszym ciągu ze swoim chaotycznym życiem prywatnym, nadal próbuje wyrobić sobie markę w miejscu pracy. Okazję ku temu daje jej możliwość zbadania makabrycznego morderstwa w klubie porno. W gąszczu ludzkiej okrutności tylko Tomas i Vera dostrzegają istniejący związek między tymi dwoma morderstwami i zamierzają powstrzymać psychopatę przed kolejnymi zbrodniami…

„Droga wstydu” to drugi tom cyklu z Tomasem Wolfem i Verą Berg w rolach głównych i już na samym początku swojej opinii czuję się w obowiązku wyraźnie zaznaczyć, że jest lepszy od swojej poprzedniczki. Znacznie lepszy. Autorzy od samego początku książki nakreślają mroczny skandynawski klimat tak charakterystyczny dla tego gatunku, skupiając fabułę głównie wokół branży pornograficznej, pokazując jednocześnie jej najgorsze oblicze pełne ludzkiego upodlenia, bólu i zatracenia własnej godności.

Pascal Engman i Johannes Seläker zapoczątkowali naprawdę znakomicie zapowiadający się cykl, a każda jego kolejna cześć pokazuje, że jest na co czekać, by finalnie móc się cieszyć z chw...

„Droga wstydu” to gotowy scenariusz na doskonały film sensacyjny.

Policjant Tomas Wolf i dziennikarka Vera Berg ponownie muszą połączyć siły aby wytropić mordercę. Oboje mają prywatne problemy i próbują odnaleźć się w ich skomplikowanym życiu prywatnym. W tle pobrzmiewa katastrofa promu Estonia.

Ten tom wydaje mi się ciekawszy i bardziej dynamiczny niż jego poprzednik. Autorzy szybko wprowadzają czytelnika w akcję. Rozwijają sporo wątków, które na początku do siebie nie pasują, potem jednak łączą je w zgrabną i logiczną całość. Podejmują się też bardzo trudnych i kontrowersyjnych tematów.

Bohaterowie przeżywają sporo dylematów, ocierają się o śmierć, muszą podejmować trudne decyzje. Siłują się z własnym poczuciem moralności.

Motyw „drogi wstydu” mocno mnie dotknął, ścisnął boleśnie serce i uderzył pięścią w splot słoneczny. Chyba nikt nie potrafi przejść obojętnie wobec takiego nagromadzenia bólu, poniżenia, niesprawiedliwości, braku nadziei, strachu, przemocy.

Bardzo spodobała mi się postać Very, która musi dokonać niełatwych wyborów, nie może pozwolić sobie na bezsilność czy słabość.

„Droga wstydu” mocno ociera się o sensację. Sporo tutaj pościgów, strzelanin. Akcja napięta jest jak struna i sunie jak górski potok, zawijając, zakręcając i zaskakując czytelnika. Czyta się tą książkę szybko, z wypiekami na twarzy.