Dziewczyna, która pływała z delfinami

Nie bardzo wiem jak mam ocenić tę książkę. Mam dylemat bowiem przeczytałam wcześniej biografię Temple Grandin pt. "Byłam dzieckiem autystycznym", a także całkiem niedawno obejrzałam jej ekranizację z 2010 r. ("Temle Grandin", z Claire Danes w roli tytułowej). W związku z czym nie mogę oprzeć się wrażeniu, że autorka powiela w kilku miejscach wątki zaczerpnięte z tamtej książki. Karen mieszkająca w akademiku, czy też internacie i odstraszająca swym zachowaniem kolejne współlokatorki, Karen ucząca się ekspresji niewerbalnej, Karen i jej próby uspokojenia siebie poprzez podwieszanie się na uprzęży w stroju płetwonurka - to wszystko już czytałam i widziałam wcześniej, przez co wydaje mi się wtórne. Temple podobnie jak Karen poświęciła swe niezwykłe umiejętności i naukowe zainteresowania projektowaniu specjalnych urządzeń do humanitarnego zabijania zwierząt, tyle że tam w grę wchodziło bydło, a tu tuńczyki. Tym niemniej powieść Sabiny Berman jest bardzo interesująca, pozwala na kilka godzin oderwać się od rzeczywistości, spojrzeć na świat z zupełnie innej perspektywy. Pokazać zmagania ze światem osoby genialnej pod wieloma względami, a upośledzonej jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie. Spodobały mi się również postacie wykreowane przez autorkę - pan Gould oraz ciotka głównej bohaterki, nieustannie wspierająca Karen, nie zwracająca uwagi na opinie otoczenia. Gdyby nie ciotka, Karen na zawsze pozostałaby tą małą dziewczynką z piwnicy. Książkę polecam, jak najbardziej, ale polecam r...

„Dziewczyna, która pływała z delfinami” to powieść genialna i piękna na swój specyficzny sposób. Szczerze mówiąc, trudno jest mi znaleźć właściwe słowa opisujące jej urok i mądrość. Czytelnik pragnący poznać inną literaturę, odbiegającą od obecnych standardów znajdzie w książce lekkość fabuły i prostotę przekazu.

Wydaje mi się, że autorka chce nam pokazać, że czasem trzeba zwolnić, spojrzeć w głąb siebie i zastanowić się nad sensem istnienia.

„Dziewczyna,która pływała z delfinami” stawiana jest na tej samej półce co książki „Forrest Gump” i „Rain Man”. Co je łączy? Określenie „zdolni inaczej”. Główna bohaterka książki Sabiny Berman cierpi na autyzm, polegający na zamykaniu się chorego w świecie własnych przeżyć oraz utrudniający porozumiewanie się z innymi, ze światem zewnętrznym. Karen poznajemy w chwili, gdy w dużym domu na plaży pojawia się Isabelle. Dom, podobnie jak przetwórnię krewetek, odziedziczyła po swojej siostrze. Okazuje się, że razem z nim otrzymała też dodatek, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Jest nim z pozoru dziwna dziewczynka, niemówiąca, nieznająca alfabetu, unikająca kontaktów z ludźmi. Czy Karen jest siostrzenicą Isabelle? Dla kobiety nie ma to znaczenia, gdyż właśnie tak postanawia ją traktować. Po pewnym czasie i niemałych trudach Isabelle okazuje się, że autystyczna Karen potrafi całkiem swobodnie funkcjonować w otaczającym ją świecie pełnym ludzi, a także nie znanych jej do tej pory uczuć i emocji. Już od pierwszych stron książki wprowadzeni zostajemy w zaskakującą i piękną historię Karen. Niezwykłość dziewczynki, a później dojrzałej już kobiety jest niepodważalna. Karen – w 90% uważana za „debila”,a w pozostałych 10% za geniusza, posiada praktyczny umysł, możliwość chłonięcia i poznawania świata od podstaw oraz rozkładania go na atomy. To co mnie urzekło w niej najbardziej to wyrazistość myśli oraz umysł nie odrzucający niczego, bo przecież wszystko ma sens. Trzeba na to tylko spoj...

Bardzo mi się spodobała już od pierwszego słowa. Lekka, mądra i taka... niecodzienna. Czytałam ją długo, ale nie dlatego że była nudna, tylko dlatego, że podobało mi się jak stopniowo się w niej zatapiałam i myślałam o każdym słowie. Gratuluję autorce wspaniałej książki!