Fałszywy Pieśniarz

To było jak powrót po latach, do ukochanego miejsca.
Znów spotkać Idę i Kruchego, podrapać Gryzaka za uchem, posłuchać sarkazmu Tekli, tak, tego mi brakowało.
Stęskniłam się.

Ale. No właśnie ale. Przez te lata moje oczekiwania urosły do gigantycznych rozmiarów. Demon Luster zostawił we mnie dziurę, niezaspokojoną potrzebę czytania dalej, która rosła przez ten czas, który minął od pewnej styczniowej nocy 2014 roku.
I te oczekiwania były jednak zbyt wielkie, bo niedosyt mam nadal.
Mało mi Tekli, mojej ukochanej bohaterki tej serii. Mało mi Gryzia, mało też Idy i Kruchego, mimo że przecież byli ze mną przez niemal 400 stron.

Poza tym ale, mam też zachwyty ;)
Dojrzałość pisarska. Tak, widać upływ lat dzielących drugi i trzeci tom i wypada to na korzyść. Widać misterniość plecionej intrygi i pietyzm dobierania słów. Niezmiernie mnie zachwycają te elementy i mam nadzieję, ze kolejne czesci przygód Idy będą jeszcze lepsze. Bo informacji, że tom trzeci jest jednocześnie ostatnim, nie przyjmuję do wiadomości.

Przejdźmy jeszcze do kilku słów o treści, zagadce i akcji, które zachwycają mnie ogromnie. Pojawił się wątek Kusiciela, który mnie fascynował od pierwszej chwili, choć nie jest to aż tak bezpośrednia kontynuacja, jak myślałam. To jednocześnie dobrze i źle. Dobrze, bo inaczej, nie wtórnie, jest po nowemu. A źle… Bo historia Karewicza mnie zafascynowała, a w jego domu, wraz z Idą, chętnie spędziłabym o wiele więcej czasu, niż było mi ...

„Fałszywy Pieśniarz” autorstwa Martyny Raduchowskiej to trzeci tom serii losów Idy Brzezińskiej, czyli szamanki od umarlaków. Pierwszy tom bawił do łez, lecz z każdym kolejnym seria nabiera coraz bardziej mrocznego klimatu. W trzeciej części atmosfera jest naprawdę poważna, a bohaterowie muszą się mierzyć z falą śmierci przetaczającą się po Wrocławiu. Główna bohaterka natomiast przekonuje się, że trzeba uważać, co się sobie życzy, bo możemy to dostać, ale to tylko szczyt góry lodowej. Ida ma ręce pełne roboty, sporo nowych wyzwań, wciąż odkrywa swoje zdolności. Historia jest złożona, wciągająca, sprawia, że nie można się oderwać. Autorka poleciała w bardzo mroczne nuty, w których mamy oczywiście pewne humorystyczne elementy jak niesamowita ciota Tekla. Mnie ta mieszanka bardzo przypadła do gustu – opowieść jest klimatyczna i świetnie wpisuje się w jesienną aurę. Wystarczyło kilka dni i przekręciłam ostatnią stronę. Serdecznie polecam tę książkę fanom wciągającej fabuły. :)