Demon Luster

„Demon Luster” jest o wiele lepszy od „Szamanki…”, widać znaczną poprawę w warsztacie autorki, a powieść czyta się znacznie lepiej i szybciej, ale ogólnie jakoś bez szału. Zabrakło mi napięcia i zaskakujących sytuacji, a do tego bohaterowie mnie do siebie nie przekonali - nie byli źli, ale ich po prostu nie polubiłam (choć w porównaniu z poprzednim tomem i tak jest już postęp, gdyż teraz mnie oni nie irytowali). Spokojnie można po nią sięgnąć, zwłaszcza że książkę tę czyta się bardzo szybko i bezproblemowo – niby pięćset stron, ale kartki uciekały nie wiadomo kiedy.

Spodobał mi się tom pierwszy, sięgnęłam po drugi. Jak nie lubię horrorów, tak tu jakoś demony i nekromanci nie przeszkadzają mi za bardzo, za to personifikacja Pecha jest szalenie interesująca.

Lekkie szaleństwo. Ale udało mi się. Trwało to trochę dłużej niż zwykle, ale przeczytałam. I „jęczę” nie z powodu, że to zła książka, ale z powodu, że ciężko czyta się książkę, której bohaterowie są ci w zasadzie obojętni. Nie tak może, aby posłać ich na pohybel bez zmrużenia okiem, ale jest różnica kiedy człowiek nie może oderwać się od historii i krew mu się burzy na kolejne perypetie bohaterów, a tym kiedy w zasadzie czyta się z zainteresowaniem, ale bez zaangażowania emocjonalnego. Tak ma być? No dobrze, niech będzie. Ja właśnie tak miałam - nawet nie miałam potrzeby wściekać się na autorkę, przyjmowałam jej pomysł bezkrytycznie.
Myślę, że w moim przypadku błędem było czytanie pierwszej części. Wiem, że pewnie wiele rzeczy mogłoby mnie ominąć, ale podejrzewam, że pierwsza wytworzyła we mnie taki dystans, że druga nie dała rady go nadrobić. A szkoda. Ponieważ Demon luster jest o niebo lepszy od Szamanki od umarlaków. Więcej w nim ładu i składu, pomysł na historię jeśli nie jakiś wybitny, to co najmniej przyzwoity. Są momenty lekko nudnawe, ale jest ich niewiele, a ostatnie 100 stron to istne mistrzostwo. Świat leci na głowę, bohaterowie za nim, a na końcu czytelnik. Myślę, że to całkiem przyzwoity kawałek literatury w gatunku.
Bohaterowie też nabierają jakiejś wymiarowości i plastyczności. Są ciekawsi, choć nie ukrywam, że autorka lubi skrajności i jak ktoś jest zły to na całego.
Jest jednak coś co mnie masakrycznie irytowało. Raduchowska stara się pisać bardzo...

Słów kilka na temat książki znajdziecie na moim blogu. Zapraszam :) http://magicznyswiatksiazki.pl/demon-luster-martyna-raduchowska/

Dużo lepsza od pierwszej części.