Germinal

Szokująco - wstrząsająca książka, od której nie mogłam się oderwać mimo, że nie należy ona do moich ulubionych gatunków literackich. Rzadko sięgam po klasyki, ale tu nie miałam wyjścia, bo wymagano tego ode mnie na studiach.

Opis fabuły nie zachwycił mnie jakoś specjalnie, bowiem nie lubię czytać scenerii z pogranicza ludzkich dramatów. Jednak dałam się wciągnąć w ten przerażający świat ludzkiej biedy, wyzysku, brudu, głodu, demoralizacji młodych ludzi, w których nędza wyzwala prymitywne instynkty.
Opisy są tak naturalistyczne, że mam wrażenie jakby Zola sam był naocznym świadkiem tych wydarzeń.
Jego kunszt pisania jest niezaprzeczalny co sprawiło, że po końcowych emocjach pochłonęłam książkę "jednym tchem".

Naprawdę dawno już nie czytałam opisów tak pełnych realizmu. Akcja powieści dzieje się we Francji w latach 1866-1867. Zola opisuje wydarzenia, które były częścią rewolucji robotniczej. Górnicy pod wpływem przyjezdnego Stefana, zaczynają się buntować przeciwko Towarzystwu i przeciwko głodowym stawkom. Mimo warunków dalekich od wszystkiego co znam i co jest mi bliskie, czułam się jakbym siedziała obok głównych bohaterów i martwiła razem z nimi tym co nadejdzie jutro. Zola w zaskakująco realistyczny sposób przedstawia codzienne dramaty górników – brak jedzenia, ciężką prace w kopalniach w nieludzkich wręcz warunkach, wszędobylską biedę i brud. Z początku spokojny strajk, po kilku miesiącach jeszcze większego niż zazwyczaj głodu, wymyka się spod kontroli. Mimo, że książka ma już swoje lata to wartości i problemy w niej przedstawione są nadal aktualne – może nie w północnej Francji, ale dalej są na świecie ludzi, którzy wykorzystywani przez wielkie korporacje, dostają od nich tylko tyle alby przeżyć i móc dalej pracować.

Zola pokazuje beznadziejność klasy robotniczej – nieważne co zrobią, to oni w największym stopniu poniosą koszty kryzysu i strajku, a korporacja zawsze znajdzie sposób, żeby ograniczyć straty.

Mimo, że powieść naszpikowana jest tragicznymi wydarzeniami to jednak daje nadzieję, nadzieję, że kiedyś, w mistycznej krainie jutra, będzie lepiej. W końcu, jeśli nie ma się już nic to jedyne co pozostaje to nadzieja.