Harpia

Przypuszczam, że jakby temat nie byłby wart poważnego potraktowania to sam styl Noszczyńskiej przesłoni ślady wszelkiego ludzkiego dramatu. Chociaż lektura wcale nie stroni od przemyśleń na temat życia, podjętych wyborów, jedynie wszystko jest wpakowane w lekkie ramy. Tutaj przyjdzie otrzeć nam łzy lecz spowodowane konstrukcją wypowiedzi bohaterki i solidnym poczuciem dystansu do siebie i sytuacji, a co za tym idzie powoduje to eksplozję zabawnych acz trafnych stwierdzeń. Noszczyńska obdarza swoją bohaterkę specyficznym charakterem i podejściem do zdarzeń, a przede wszystkim ludzi. Ona wie czego chce, a raczej metodą prób i błędów wykalkulowała, jak najlepiej bronić się przed ludźmi, by nie być znów wykorzystaną i ranioną. Odrzuca pewne stereotypy chcąc poruszać się własną prostą drogą.
Charakterna postać, którą stać na wygłupy, ale i celne riposty, co daje w sumie udane zestawienie tworząc przyjemny klimat lektury. To ona jest tu osią budującą całość.

Lekturę cechuje ironia, sarkazm i to nie tylko na poziomie dialogów, ale również podczas monologów Adeli. Ma lekkie zabarwienie sensacyjne, ale to nie jemu podporządkowana jest tresć, a raczej przemianie naszej bohaterki, zmianie jej postanowienia, co do odgrodzenia się od ludzi.
Opowieść ma swój rytm, pewne założenia co do konstrukcji bohaterów, tylko w pewnym momencie zaczyna to ulegać zmianie, gdy Adela.. zmienia swój stosunek do życia. I niestety na koniec dostajemy słodyczą po oczach.
Po mimo minusów ...