Książę i guwernantka

Czytałam kiedyś coś. Nie zapamiętałam tytułu, a szkoda, bo od dawna przy czytaniu Harlequina nie miałam tyle frajdy. Dlatego, gdy pod niepozornym tytułem odnalazłam zaginioną lekturę - to była sama radość. No bo co? W pijanym widzie szanowny książę wywinął sobie psikusa, który ostatecznie okazał się prezentem od życia. To samo życie zepchnęło Maddy Cranston na dno rozpaczy, by chwilę potem postawić ją na szczycie świata. Głównej heroinie od nadmiaru rozpamiętywania doznanej krzywdy miejscami za bardzo odbija palma, ale hoża panna dość szybko odzyskuje rezon i rozsądek. Brawo ona. Książę na pozycji szlachetnego pokutnika wypada cokolwiek nie bardzo, nie mniej się chłopak stara. Rozumiem. Jakby nie patrzył, to on tu jest głównym winowajcą. Ale czy aby na pewno? Spuchnięte jaja odebrały mu rozum nie charakter. Takoż brawo on. HR bywają różne, jednak co jakiś czas trafia się pozycja jak na warunki HR wyjątkowa. "Książę i guwernantka" ma w sobie to "coś"; szczególny błysk, który ją wyróżnia. Niezależnie od szyldu pod którym ją wydano - to zaskakująco przyjemna lektura.