Opinia na temat książki Lato utraconych

Lubię Annę Kańtoch za umiejętność budowania nastroju. Z „Latem utraconych” mam jednak problem. Druga część trylogii „Krystyna Lesińska” podobała mi się mniej niż „Wiosna zaginionych”. Główna bohaterka była jakoś mniej wyrazista jako pięćdziesięcioparoletnia czynna policjantka, niż emerytka z pierwszej części. Akcja też mi się dłużyła, choć zwykle w książkach autorki jest nieśpieszna. Zabrakło nastroju. Lub inaczej: dłużyła mi się do połowy, bo potem jednak zainteresowało mnie rozwiązanie zagadki. Generalnie, postaci, intryga, akcja, wszystko to było jakieś nierealne i nierzeczywiste. Ale są też plusy. Atmosfera Tatr, dokładnie pisana droga na Gąsienicową, Czarny Staw, budzący grozę swoim surowym pięknem i skłaniający do ekstremalnych zachowań… No jednak trochę z tego kańtochowskiego nastroju zostało…I skłoniło mnie, przy okazji pobytu w Tatrach do wędrówki do Murowańca. Byłam już tam „dzieści” lat temu jako młoda dziewczyna i drogę tak wtedy przeleciałam, że w ogóle jej nie pamiętam. Teraz jednak był to dla nas z mężem nie lada wyczyn. Ale wleźliśmy, zleźliśmy i wiemy, czym to pachnie. Czytałam tę książkę na urlopie w Tatrach i to trochę podwyższa moją ocenę. Tylko za Tatry.