Lustro Marii

Z największym trudem dobrnęłam do końca książki „Lustro Marii” Adama Węgłowskiego — i szczerze mówiąc, nie wiem, po co. To była najgorsza książka, jaką przeczytałam od niepamiętnych czasów. Fabuła? Żadna. Nijaka, rozwleczona i absolutnie nic niewnosząca. Miałam wrażenie, że autor desperacko próbował zbudować coś intrygującego na bardzo wątłej podstawie, więc sięgnął po… Marię Skłodowską-Curie. Tak, tę Marię.

Nie potrafię zrozumieć, co skłoniło autora do wplątania tej wspaniałej noblistki w jakąś fikcyjną, ezoteryczną intrygę z lustrami i spirytystami w tle. Czy naprawdę nie można już napisać książki bez żerowania na nazwiskach wybitnych postaci? Mam wrażenie, że „Skłodowska” została tu użyta tylko po to, by przyciągnąć czytelników jak lep na muchy. Ale ja się nie dałam nabrać — przynajmniej nie do końca. I właśnie za to, za ten tani chwyt, za to karykaturalne wykorzystanie Marii, daję tej książce jedną gwiazdkę. I to wyłącznie z szacunku dla papieru, na którym ją wydrukowano.

Gdyby to była historia o jakiejś fikcyjnej Marii żyjącej w XIX wieku, może podeszłabym do tego z większą wyrozumiałością. Może nawet doceniłabym próbę oddania klimatu Warszawy czasów „Lalki” — pełnej kontrastów, dymu, idei i rozpaczy. Ale nie. Autor postanowił ubrać w tę historię postać, którą świat podziwia za geniusz i hart ducha, a nie za wątpliwe seanse spirytystyczne i egzaltowane pragnienie spotkania z matką w lustrze.

...