Maestro. Historia milczenia

“Maestro” to reportaż o znanym w Poznaniu dyrygencie chóru chłopięcego, Wojciechu Kroloppie, który przez lata wykorzystywał swoją władzę i autorytet i bez skrupułów molestował chórzystów. Sama historia jest tym bardziej oburzająca, że działo się to przy oczach szeroko zamkniętych wielu wysoko postawionych urzędników, członków PZPR, artystów i rodziców. I jak zasłanianie się oficjeli procedurami, brakiem twardych dowodów, zeznań na piśmie jest mi łatwo zrozumieć, tak przez całą lekturę zastanawiałam się, jak bardzo zdesperowani/biedni/zakłamani musieli być rodzice wysyłający swoje dzieci do chóru, mimo pogłosek o dziwnych praktykach, wspólnych nagich kąpielach, nocowaniu chłopców z dyrygentem i innych niepokojących zachowaniach. Można się zarzekać, że my byśmy nigdy w życiu dzieciom takiej traumy nie zafundowali, ale tamte matki łudziły się, że ich synowie nie padną ofiarą Kroloppa, że uchronią ich w razie czego. Nie uchroniły, bo dyrygent wiedział gdzie i jak uderzyć, jak manipulować grupą rodziców, jak sobie zjednać dziennikarzy, dygnitarzy i duchowieństwo. I trwało to latami.
Jak pisze Marcin Kącki: Sprawa Kroloppa, jak sądzę, była trupem w szafie Poznania. Jedni przyzwyczaili się do smrodu z szafy, inni zatykali nos, niektórzy mieli nadzieję, że koszmar się skończy.
I jeszcze jeden znamienny fragment: [...] czuć w Poznaniu patriarchat, szowinizm i sztuczność, wywyższanie się, system klanowy, w którym rządzą rodziny, kłócą się między sobą, ale broń Boże ich zaatakow...