Medea

Powieść sensacyjna osadzona na pewnym micie, micie o Medei, kobiety gotowej na wiele w imię uczuć, która, kiedy już nie była konieczna, została wzgardzona? Robert Ziębiński pokusił się o coś do tego mitu nawiązującego - powieść o tytule “Medea”, która jest tomem drugim historii Maksa i jego wiernej psiej towarzyszki Suki, ale równie dobrze można ją traktować jak powieść oddzielną. Rzecz dzieje się w Teatrze Narodowym, gdzie ma miejsce premiera opery Medea. Zjawia się na niej cała śmietanka polskiej polityki, a to ktoś wykorzystuje i organizuje atak terrorystyczny… Nieco przypadkowo zjawił się też tam Maks z Suką, którzy kręcą się po obrzeżach teatru próbując sprytnie sprawcom przeszkodzić. Ich poczynania są emocjonujące, dynamiczne, momentami krwawe i brutalne - jak to w historiach sensacyjnych bywa. Są i przekoloryzowania, i prosty język, ale jest też coś więcej - krytyczne spojrzenie na scenę polityczną i scenę mediów, dziennikarzy, którzy teraz gonią nie za prawdą, a tym, co się będzie klikać. Pod warstwą akcji kryje się brud, kryją się krzywdy zwyczajnych ludzi, którzy dali się naciąć na fałszywe obietnice władzy. Ale jest też i światełko w tunelu, przypomnienie, że nie wszystko w życiu jest złe i negatywne - tę nutkę optymizmu daje Suka, która dostaje głos, swoją perspektywą, poprzez którą może nam przypomnieć, że to co ważne, jest tak naprawdę proste. Jest to więc szybka, rozrywkowa lektura, z której, jeśli się chce, można też wyciągnąć coś więcej.

Tym razem Robert Ziębiński w kontynuacji kinowego „Diabła” w powieści „Medea” zabiera czytelnika na poważną, tytułową premierę opery do Teatru Wielkiego. Będzie tam prezydent i premier. Wiadomo, że każdy by chciał tam się pokazać, niekoniecznie z miłości do opery. Pod presją Łabędziowej idzie i tam Maks „Diabeł” Achtelik ze swoją wierną Suką. Pamiętacie „Szklaną pułapkę” z Brucem Willisem? Maks pamięta. Terroryści biorą zakładników i zarządzają prawie każdym metrem Teatru. Prawie. Powieść zaskakuje, przynajmniej mnie, dość sporym rozmachem. Autor naprawdę postarał się uwiarygodnić historię poprzez pokazanie bezduszności służb, wszechobecnej medialnej prostytucji czy nieodpowiedzialnego politykierstwa prowadzonego przez miernych ludzi. Dobra powieść przy której na pewno czytelnik nie będzie się nudził.