Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu

Dzieci Mireczków wychowują się w ciągłym lęku i nigdy się od niego nie uwalniają. Niepewne jutra, nauczone milczeć, przyzwyczajone do kolejnych awantur. W oddechu rodzica ciągle wyczuwają woń alkoholu, który mąci w głowach dorosłych. Wszystko zwalane jest na jego diabelską moc, a kolejne szanse zostają zmarnowane za jego sprawą. Topione są w nim smutki i problemy, a jego destrukcyjny urok uzależnia. Oplata mackami, z których nie sposób się uwolnić i nie wystarczy miłość czy chęć zmiany, by znowu być wolnym. Można mówić o słabej woli lub o wygodzie, ale powodów picia jest tyle, ilu jest alkoholików. I można próbować ich rozumieć czy usprawiedliwiać, ale co z osobami, które ciągle krzywdzą? Które stoją z boku i wszystko to w nich tak mocno uderza?

Dorosłe Dzieci Alkoholików na zawsze zapamiętają swoje dzieciństwo, a we wspomnieniach nie zapiszą się zabawy na podwórku a poczucie wstydu i ciągły lęk. Właśnie o tym mówi Aleksandra Zbroja. Jej słowa są szczere, uderzające prosto w serce. Opisuje własne doświadczenia i robi to w sposób, który nie wzbudza łez, ale uderza tam, gdzie trzeba.

"Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu" to historia o tym, jak zawodzi system. Jak ludzie odwracają wzrok i udają, że nic nie widzą. Jak całe życie trzeba mierzyć się z nieprzychylnymi spojrzeniami. Jak duże może być pragnienie miłości i jak wiele drugich szans można komuś dać. Jak mocno uderza, gdy zawiedzie ktoś dla nas ważny. Jak rodzić może zniszczyć życie. A jednocześnie je...

DDA, Dorosłe Dzieci Alkoholików. Od zawsze nauczone milczeć, wciąż gdzieś między obecnością, a nieobecnością. Od zawsze ponoszą wysokie koszty emocjonalne, nieustannie ciążą na nich konsekwencje, nieustannie odczuwają lęk. Lęk przed przyszłością, przed przeszłością, przed teraźniejszością, bo dzieciństwo kroczy za nimi nieustannie. To one, dzieci Mireczków, którym brak odwagi na zmierzenie się z przeszłością, przyjrzenie się sobie w strachu, zagubieniu i wstydzie. To ich głosem autorka przemawia przez karty tej powieści, by również zmierzyć się ze swoją historią, ze sobą i ze swoją rodziną. Ten głos, bezkompromisowy, szczery, niekiedy brutalny, precyzyjnie podejmuje próbę sportretowania własnego ojca, bez szukania usprawiedliwień, unikając użalania się nad sobą. Ale ta książka, to nie tylko opowieść o walce o siebie i wdzięczności, to nie tylko próba zrozumienia, dlaczego ojciec pił. To także bolesny portret polskiego chlania, to opowieść o tym, jak bardzo zawodzi państwo, kiedy rodzina alkoholika potrzebuje pomocy, o tym, jak członkowie tych rodzin nie radzą sobie z problemem i o społecznym przyzwoleniu, jakie dajemy na to wszystko.

Czy można opowiedzieć o alkoholizmie rodzica? Czy wypada się poskarżyć? Czy można nie rozumieć dlaczego tata/mama pije?

Można! I można to zrobić w takim stylu jak Aleksandra Zbroja. Ja podziwiam. Autorka odkryła się totalnie. Miałam niemal wrażenie, że stoi przede mną naga dziewczyna, która potrzebuje ciepłego koca, ukochania, ukojenia i dobrego słowa. I zrozumienia. Szczególnie zrozumienia tego, co się wydarzyło w jej życiu.

Ta książka to swojego rodzaju terapia. Wierzcie mi, nie tylko dla autorki. Czasem warto sięgnąć po taki tytuł i zmierzyć się z własnymi demonami.

Cieszę się, że ta książka powstała.

Videorecenzja: