Moherfucker

Powieść inkrustowana zwrotami rosyjskimi i - niestety - polskimi wulgaryzmami. Nie szokuje mnie to, ale w wielu przypadkach nie było to tu potrzebne i na miejscu. Nie brak (mało śmiesznych) dowcipów i inwencji językowej, jednak ta ostatnia sprawia wrażenie nieco wysilonej. Mamy tu też zachwyty dla rosyjskich służb specjalnych oraz dużą rezerwę wobec stosunków panujących w ABW i na policji w Polsce. Do tego chłoptasiowskie ćwierkanie miłosne pomiędzy agentami-gejami. Naiwne i...trochę babskie. Organiczna a mało uzasadniona nienawiść do staruszków - bo "mohery" są podatne na wpływy silniejszych. Lovercraft jako twórca teologii Cthulhu okazuje się prorokiem - na odległość czuć to papierem. Tytuł "Moherfucker" jest dobry o tyle, że mówi o orientacji światopoglądowej bohatera, a zarazem zapowiada język powieści: pociąga wulgarnością. Komentarze głównego bohatera dość jednoznacznie pozwalają go postrzegać jako zadeklarowanego socjaldemokratę, wojującego agnostyka, rusofila i geja. Niestety owo przypisanie go do jednej strony podzielonej sceny światopoglądowej raczej go deprecjonuje, niż poprawia jego wizerunek: jak każdego artystę czy urzędnika, który próbuje dzielić publiczność/społeczność na "mądrą", czyli popierającą tę partię co on, i głupią - zwolenników opcji przeciwnej.
Aż nadto namolnie tłumaczy się w przypisach wtręty rosyjskie (pełne brzmienie tych samych zdań, co w tekście, powtarza się w przypisach...czyżby autor płacony od wierszówki?).

Jako wrocławianin...