Momo

"Bo czas to życie. A życie mieszka w sercu."

Momo ma wielu przyjaciół. Zdobyła ich zaufanie przez uważność i umiejętność słuchania. Jednak zauważa, że przyjaciele, którzy dotychczas ją odwiedzali, przestali do niej przychodzić. Kiedy rozmawia z nimi okazuje się, że brakuje im czasu na towarzystwo.
W mieście pojawiają się też szarzy panowie, którzy kradną czas dla ludzi..
Czy Momo wraz z innymi uda się uratować przyjaciół przed szarością?

Mówi się, że szczęśliwy ten, który czasu nie liczy. I jaka w tym stwierdzeniu jest prawda. Pęd życia, praca, obowiązki, a to wszystko zawsze według ustalonego harmonogramu. Ileż się słyszy podczas rozmowy z bliskimi, kończę, śpieszę się.. Do czego to doprowadza? Do utraty kontaktu, odosobnienia, w imię czasu dla siebie, na upragniony odpoczynek i regenerację. Jednak i tak najczęściej dochodzi do sytuacji, że w dalszym ciągu nie mamy tego 'zapasu' czasu.. Smutne to, ale jak prawdziwe. Dlatego wiele powinniśmy czerpać z beztroski bijącej od naszych dzieci, gdzie nie przywiązują uwagi do takich spraw, nie znają miary i nie są można powiedzieć więźniami czasu. Na wszystko przyjdzie pora, a czas lepiej poświęcić na wspólną rozmowę, spędzenie wolnej chwili czy na słuchaniu drugiej osoby, być po prostu blisko.

"A jeśli ktoś nadal uważa, że słuchanie to nic szczególnego, to niech spróbuje i przekona się, czy też tak dobrze potrafi."

Pierwsze moje spotkanie z twórczością Michaela Ende, niemieckiego pisa...

Książkę oceniam tak nisko, gdyż moim zdaniem nie nadaje się ona dla młodego czytelnika, nawet pomimo happy endu. Jako parabola współczesnego świata obrazująca gorzkie konsekwencje wyścigu szczurów, który musi być napędzany coraz to innymi używkami powieść Michaela Ende, moim zdaniem powinna być adresowana do dorosłego czytelnika, gdyż to on ma odczuć potrzebę wprowadzenia w swoim życiu zmian. Także wątek autotematyczny w tej opowieści o sztuce opowiadania nie jest atrakcyjny dla dzieci, które noszą w sobie wrodzony dar snucia historii do momentu, gdy dorośli zaczną im udzielać zupełnie niepotrzebnych rad.

“Istnieje pewna wielka, a przy tym całkiem zwyczajna tajemnica. Jest własnością wszystkich, każdy ją zna, lecz bardzo niewielu zastanawiało się nad nią kiedykolwiek. Większość ludzi przyjmuje ją jako oczywistość i nie dziwi się ani trochę. Tą tajemnicą jest czas”.

“Momo” to książka, którą czytałam w podstawówce i wywarła na mnie wtedy ogromne wrażenie. Trochę bałam się tego powrotu, bo pewnie wiecie jak jest... czytając coś, kiedy byliśmy dzieckiem mamy inne wyobrażenia, spojrzenie na świat i magia, która zadziała się wtedy, mogła prysnąć niczym bańka mydlana. Nie stało się tak- nadal jestem oczarowana Momo! Powiem więcej- czytając ją teraz, odkryłam ile mądrości niesie ze sobą ta książka i ile ma ukrytych przesłań i myśli. Ach... i szarzy panowie nadal budzą we mnie strach i niepokój!

Momo to mała dziewczynka, która pojawiła się pewnego dnia w miasteczku i zawładnęła życiem mieszkańców- wszyscy ją polubili, a w jej otoczeniu czas mijał beztrosko na cudownej zabawie i rozmowach. Pewnego dnia na świecie pojawiają się szarzy panowie, który kradną czas dorosłym, pod pozorem oszczędzania go i mądrego wykorzystania. Wszystko zaczyna się zmieniać i nikt nie ma dla siebie czasu. Mądra Momo spróbuje przywrócić dawny porządek. Tylko czy mała dziewczynka jest w stanie pokonać setki szarych panów ?

Czytając tą książkę przeniosłam się w czasie. Towarzyszyły mi dokładnie takie same emocje jak dawniej, z tym, że niektóre słowa docierały gł...

Michael Ende głównie kojarzony jest z „Niesamowitą historią", ale w moim świecie to „Momo" jest jego prawdopodobnie najpiękniejszą powieścią. Książka dotyczy losów niezwykłej dziewczynki, która staje przeciwko Szarym Panom. Akcja kręci się wokół przytłaczającego braku czasu na wszystko, co przynosi szczęście. Dorośli próbują oszczędzać go na przyszłość (w skutek oszustwa, któremu ulegli), a niesie to za sobą jedynie pośpiech, rutynę i niezadowolenie. W swoją pogoń za wykorzystaniem każdej sekundy wplątują nawet dzieci i ich życie również treści kolory. Monotonia opanowuje świat, a uśmiechu już od dawna nie widać na twarzach ludzi. I to właśnie na Momo — dziewczynce znikąd, która zamieszkuje ruiny teatru — spada obowiązek uratowania przyjaciół. Osób, które były jej bliskie, ale w ciągłym pośpiechu nie mogli już dłużej odnaleźć dla niej czasu.

Urocza i ciepła to powieść. Taka, która uspokaja, odpręża i podnosi na duchu. Michael Ende pozornie prostą historię ubarwia szczerymi relacjami i barwnymi bohaterami, a to w połączeniu z jego lekkim stylem tworzy tytuł dla młodszych i starszych. Autor powoli tka swój świat, uważnie kreśli zachodzące w nim zmiany i nie brakuje mu interesujących pomysłów. Znałam już to w jego wykonaniu z „Niekomczacej się historii", ale tam zabrakło mi czegoś, co odnalazłam tutaj. Tym razem moje serce zostało w pełni zaangażowane, a lekturę zakończyłam w pełni usatysfakcjonowana.

przekł. Ryszard Wojnakowski