Nic co ludzkie

"Jego grzechy zawołały o pomstę do nieba, pomsta już nadchodzi, litość nie istnieje. Nie za takie czyny."

Wstrząsająca powieść. Nie oglądałam filmu „Kler”, ale podejrzewam, że powieść jest bardziej rozbudowana, przedstawia szerzej motywy zachowań. To fikcja literacka, w tle jednak pobrzmiewają echa prawdziwych zdarzeń i osób.
To prawda: nic co ludzkie, nie jest im obce, ale przecież osoby duchowne są ludźmi, nie istotami boskimi. To my, wierzący, obdarzyliśmy ich aureolą świętości. I wszystkie słabości człowiecze nie opadły z nich za tą przyczyną.
Jednak boli, gdy autorytety duchowe, jakimi powinni być duchowni, okazują się być kolosami na glinianych nogach.
W powieści opisano największe grzechy Kościoła Katolickiego, ale też podkreślono problemy, np. samotności duchownych, starości – wracamy do pytania o słuszność celibatu.
Po przeczytaniu nasuwa się wniosek, wśród duchownych, jak w każdej innej grupie społecznej, zawodowej czy narodowej, są ludzie i ludziska i są potwory. Nie można generalizować, nie każdy ksiądz jest pedofilem, krętaczem i złodziejem, ale dobro zazwyczaj mniej rzuca się w oczy. Jest ksiądz Lisowski i ksiądz Kukuła, jest siostra Jukunda i siostra Klara, jest zakłamanie, jest ciemność i zło, jest też nadzieja i dobro.
Osoba wierząca, po przeczytaniu książki, nie przestanie wierzyć w Boga, może tylko trzeźwiejszym spojrzeniem spojrzy na jego duszpasterzy i siostry zakonne. Pedofilia zaś jest grzechem najcięższym, z nią wszyscy...