Opinia na temat książki Nie ma

Nie Ma kogo, Nie Ma czego - felietony o brakach, o czyimś odejściu, o pożegnaniu się z przeszłością. Motyw bardzo ciekawy, jednak wykonanie mnie nie przekonuje. Są to zarówno króciutkie historyjki, rozmowy-wywiady, jak i przemyślenia Autora, a wszystko jakieś takie rozmyte, niedoprecyzowane, niektóre teksty nie wiadomo po co się tutaj znalazły i czemu miały służyć.
Może temu zbiorowi zaszkodziło to, że teksty były zbierane przez kilka lat? A może to jak mówi Hanna Krall w "Najkrótszym wykładzie o Nie Ma":
"- Wszystko musi mieć swoją formę, swój rytm, panie Mariuszu. Zwłaszcza nieobecność" (s.309). Tutaj tego mi brakuje. Rytm zaczyna się gubić, gdy treść przyjmuje różnorodną formę. Może się stać również niezrozumiałe, gdy estetyka słowa zamienia się w manierę. Szczygieł raz się nad tematem zgrabnie pochyla, innym razem produkuje łzawe historie. Może to mocniej podkreśla charakter felietonu? Może jest mistrzostwem takie skakanie od sasa do lasa? Nie wiem. Dla mnie publikacja nie ma mocnego akordu, nie ma w niej tekstu, który by oszołomił, sprawił, że będę chciała zachować go w pamięci na długie lata.
Sięgnęłam do tej pozycji ze względu na entuzjastyczne recenzje innych czytelników, a dziś czuję się rozczarowana i traktuję "Nie Ma" jako wydmuszkę.

*Wyzwanie naKanapie'2023 - 1.Książka laureata nagrody Nike.