Opinia na temat książki Nieodgadniona

Kolejna pozycja wygrzebana z mojego stosiku hańby 😉 "Nieodgadniona" Remigiusza Mroza, to kontynuacja "Nieodnalezionej", którą miałam okazję "nadrobić" na początku tego roku.
Ponownie spotykamy się z Wernem i Kasandrą, których losy zupełnie niespodziewanie, szczególnie dla pierwszego z wymienionych, po raz kolejny się krzyżują. Tym razem powodem jest uprowadzenie syna Kasandry. Ze względu na napięte stosunki, łączące tę dwójkę, pierwszym podejrzanym w oczach kobiety staje się właśnie Wern. Ale czy to na pewno on stoi za tym uprowadzeniem? Czym zaowocuje kolejne spotkanie tej pary? I co z tym wszystkim ma wspólnego przypadkowo znaleziona kaseta VHS?
Tak jak "Nieodnaleziona" zrobiła na mnie dobre wrażenie, tak jej kontynuacja niestety mnie rozczarowała. Niezmiennie, jak wszystkie powieści Mroza, książkę czyta się bardzo szybko. Jeśli chodzi o sam pomysł na fabułę, to generalnie nie był on taki zły, ale ilość nagłych zwrotów akcji, które autor serwuje nam tym razem, jak na mój gust jest już zbyt duża. Gdy są serwowane po raz trzeci lub czwarty w krótkim odstępie czasu, zdecydowanie nie robią już takiego wrażenia. Czytelnik po prostu się do nich przyzwyczaja i wręcz czuje się zaskoczony, gdy nie natyka się na plot twist po raz piąty 😉 Zmieniły się również moje odczucia co do jednej z głównych postaci tej historii, czyli Damiana Wernera. W pierwszej części, doceniałam to, że jest zwykłym człowiekiem, a nie żadnym superbohaterem, tutaj już się to odrobinę zmieniło. W kilku momentach zastanawiałam się nawet, czy jakbym znalazła się w podobnej sytuacji, to miałabym szansę dojść do zbliżonych do bohatera wniosków.
Ostatecznie z przykrością stwierdzam, że pomimo obiecującego tomu pierwszego, seria "Nieodgadniona" i "Nieodnaleziona" nie zostanie moją ulubioną w dorobku Remigiusza Mroza.