Opowiadania

Niedawno przeczytałam tomik opowiadań Iwaszkiewicza, który zaostrzył mi apetyt na najlepsze, moim zdaniem, jego opowiadania. Tomik, który teraz mam przed sobą, zawiera takie:). „Matka Joanna od Aniołów” i „Bitwa na równinie Sedgemoor” znalazły się również w tym poprzednim zbiorze, natomiast po „Panny z Wilka” i „Brzezinę” sięgnęłam z niecierpliwą radością, gdyż w mojej pamięci od zawsze znajdują się na najwyższej półce. Są synonimem mistrzostwa słowa w malowaniu nastrojowych obrazów ludzkich uczuć i doznań, dla których przyroda nie jest tylko tłem, ale również jednym z kreatorów ludzkich emocji.

Iwaszkiewicz jest dla mnie mistrzem nastroju. I nienazwanych uczuć i doznań.

„Panny z Wilka” to jedna z piękniejszych opowieści o przemijaniu i odmienności ludzkich uczuć i odczuć w stosunku do tych samych wydarzeń. I o tym, czym są lub mogą stać się, wspomnienia. Lektura „Panien” w czasach ogólniakowych, prócz doznań estetycznych i emocjonalnych, które towarzyszyły czytaniu i na długo zostały w mojej pamięci, zrodziła funkcjonujący do dziś w moim języku zwrot „powrót do Wilka” na określenie stosunku do przeszłości, który charakteryzują otwarte drzwi i oczekiwania związane ze spotkaniem z przeszłością.

Niezwykle impresjonistyczne, skrzące się ulotnością, melancholią i pięknem chwil, opowiadanie.

A "Brzezina"? Jeszcze bardziej malarska. Gra świateł i cieni, mgieł, migotania w słońcu kropel deszczu, srebrnych błysków księżyca między konarami drzew… I ...