Martwa pasieka

Z twórczością Jarosława Iwaszkiewicza spotkałem się w jakimś zbiorze opowiadań z dreszczykiem, gdzie zamieszczono jego opowiadanie w takim klimacie. Gdy trafiłem na Martwą pasiekę zawierającą tytułowe opowiadanie i jeszcze opowieść Psyche postanowiłem przeczytać licząc na ciekawą i dobrą lekturę.

Martwa pasieka - najdłuższe opowiadanie ze zbioru dzieje się w małej miejscowości, gdzie wszyscy znają się i posiadają nieraz liczne powiązania ze sobą. Autor kreśli obraz ludzi biednych, dotkniętych demonami przeszłości i uwikłanych w wojenne sprawy. Jednocześnie stają w obliczu popełnionych zbrodni, które wstrząsają miejscowością. Przedstawienie wszystkiego po kolei aż do przestępstwa było świetnym pomysłem. Poznajemy relacje jakie ich obowiązują przynosząc wiele ciekawych momentów w czasie czytania. Opowiadanie niezwykle udane czerpiące z dramatu, powieści obyczajowej i zabarwione kryminałem, który pojawia się pomału w życiu bohaterów. Autor świetnie sobie radzi w kreacji małej mieściny i okolicznych lasów, które dodają uroku opowieści. Wydarzenia żywe, podane w obrazowy sposób, ciekawe i wciągające. Dlatego czyta się dobrze, potrafiło mnie wciągnąć i trzymać w napięciu do samego końca. Finał niezwykle klimatyczny, nieoczywisty, dramatyczny i pełen emocji jaki wywołuje po przeczytaniu. Bardzo dobra, a nawet świetna rzecz od autora, która sprawiła, że zabrałem się za drugie opowiadanie z wielką chęcią.
Psyche - opowiadanie o pięknej dziewczynie, która trafia do ma...

Dwa opowiadania. Osobliwe tytuły zwiastujące niebanalną lekturę. „Martwa pasieka” i „Psyche”. Po przeczytaniu pierwszego z nich wydawało mi się, że nic go nie przebije. Ale „Psyche”…