Opowieść sióstr

"Opowieść sióstr" to kontynuacja i poznanie dalszych losów Arminuty, która prowadzi normalne, stateczne życie. Nauczona przez doświadczenie teraz jest spokojną kobietą, nie szukającą problemów.
Pewnej nocy ma niespodziewanego gościa, jest to dawno niewidziana siostra Adriana, z którą urwał jej się kontakt..

Różnica charakterów, sposobu życia to przepaść w relacjach siostrzanych. Działają na siebie jak płachta na byka, a wspólna przeszłość to jedyne chwile, które je łączyły..

Donatella di Pietrantonio pisze scenariusze z życia, które nie są przepełnione dostatkiem. Przekazuje w swojej twórczości gorzki smak relacji międzyludzkich, trudne skomplikowane rodzinne problemy, traumy i sekrety..

W #opowieśćsióstr niestety przeszkadzały mi liczne przeskoki w wydarzeniach, brak ciągłości, która miała miejsce w poprzedniej prozie autorki. Chciała zbyt dużo przekazać, jednak ta rozbieżność nie zadziałała na mój emocjonalny odbiór jak w pierwszej części. Mimo wszystko warto sięgnąć po kolejną powieść autorki, ponieważ pomimo przekazywania trudnych relacji międzyludzkich w jej przypadku zawsze zostawia za sobą nadzieję..

Wielu z nas cieszyły spotkania z najbliższymi w dopiero co minione święta.

Z niespodziewanego spotkania z młodszą siostrą nie cieszy się poukładana Arminuta, bo wie, że pojawienie się nieprzewidywalnej Adriany z niemowlęciem na rękach może zwiastować jedynie kłopoty. Te dwie, tak różniące się od siebie kobiety są bohaterkami powieści z gatunku literatury pięknej autorstwa Donatelli Di Pietrantonio „Opowieść sióstr” i kontynuacją poruszającej „Porzuconej córki”.

W tej zamkniętej w nieco ponad dwustu stronach powieści autorka zawarła wszystko to z czego składa się życie. Nieuporządkowany ciąg zdarzeń pozostających w pamięci, powracających w myślach ciągle na nowo. Przyczyn i skutków, które ubieramy w emocje. Niektóre z nich są jak plaster na ranę, większość niesie żal, wyrzuty sumienia, rozgoryczenie i złość. Pęcznieją i nabrzmiewają, by w chwili odwagi wypłynąć lawą brutalnej prawdy niszczącej ułudę bezpieczeństwa i stabilnego życia.

Wspólna trudna przeszłość przyciąga siostry i odpycha jednocześnie, a i dorosłe życie każdej z nich gotuje ból i rozczarowania. Czy ich skomplikowana relacja jest jedyną stałą, na którą mogą liczyć? Ostatnią deską ratunku, której się łapią, gdy kolejne ciosy ciągną je na dno?

Mogłoby się wydawać, że brutalnie realistyczne sceny z życia, które tak obrazowo maluje przed czytelnikiem autorka wprowadzą dysonans w subtelną wrażliwość jej prozy, jednak nie znalazłam w niej żadnych fałszywych dźwięków. Ta harmonia...

Dziś przychodzę do Was z powieścią „Opowieść sióstr”. Donatella Di Pietrantonio stworzyła opowieść wnikającą w temat burzliwych rodzinnych relacji… bolesnych, podszytych cierpieniem. Autorka niezwykle subtelnymi pociągnięciami pędzla maluje obraz głęboko skrywanej niezgody na rzeczywistość, narastające uczucie bezsilności i potworne osamotnienie w swoich osobistych tragediach.

Jak odnaleźć się w świecie, w którym matka „raniła z zimną krwią, mimowolnie, lecz głęboko.”?

Jak nauczyć się radości życia, gdy z mlekiem matki otrzymuje się nagromadzone zasoby bólu?

Jak odnaleźć się w świecie, w którym rodzicielka, która dała życie… sama z niego rezygnowała… zapadała się niebyt?

„Nie wiem dokładnie, na co matka umarła. Na raka, owszem, ale też na inne rzeczy. Na sumę zer. Na zerową wartość, jaką przypisywała pozostaniu przy życiu, na zerową użyteczność.” Przecież każdy człowiek pragnie być kochany, potrzebny… widziany…

Ta, która powinna wspierać, uczyć miłości, wierzyć w swoje dzieci… odgradza się od nich ciężką kurtyną oziębłości. Na tym podłożu wyrastają kolejne karłowate relacje…. Podszyte użytecznością, zazdrością, nieufnością i złośliwością („Zmarnowała lata na poszukiwaniu pieniędzy. A ja na nauce, jak jej odmawiać”). Dwie siostry Adriana i Arminuta wyrastają z rodzinnego bólu, dramatu i rezygnacji. Nawet gdy pojawiają się chwile wspólnego śmiechu, wsparcia, względnej otwart...

Czy kiedyś trafiliście na takie książki, na których kontynuację historii bardzo czekaliście? A to czekanie można porównać do czekania na ponowne spotkanie z kimś dla nas bliskim, ważnym?

Dla mnie tak właśnie było z "Opowieścią sióstr" Donatelli Di Pietrantonio. Powieścią, która jest kontynuacją losów dwóch sióstr poznanych w "Porzuconej córce".
"Porzucona córka" to moja perełka z 2022 roku, książka bardzo bliska memu sercu. Oczekiwania więc były spore i jestem szczęśliwa, że "Opowieść sióstr" w pełni je spełniła ❤️.

"Nie wiem, kiedy ją straciłam, gdzie się podziała nasza zażyłość. Nie potrafię dokładnie wskazać momentu, znaczącego wydarzenia, sporu. Zwyczajnie uległyśmy odległości, a może właśnie tego potajemnie pragnęłyśmy, by otrząsnąć się z siebie, odpocząć."

Arminuta i Adriana są już dorosłe. Obie wyszły za mąż. Arminuta nadal jest poukładana, spokojna i opanowana. Adriana też się nie zmieniła, ciągle jest roztrzepana i temperamentna. Ale teraz ma kłopoty, uciekła z dzieckiem i potrzebuje pomocy starszej siostry. Kobiety ponownie zamieszkają razem. Tylko tym razem Adriana wywróci życie Arminuty do góry nogami.

Ta książka to krótka historia życia.
Krótka historia sióstr i ich skomplikowanej relacji z wieloma punktami zapalnymi.
Z niedopowiedzeniami.
Jest w tym jednak coś pięknego i porywającego. Bohaterki wydają się być bardzo prawdziwe, tak samo jak więź, która je łączy.

Autorka stosuje przeskoki w czasie, ...

„Opowieść sióstr” to drugi tom „Porzuconej córki”. Opowiada ona o skomplikowanej relacji pomiędzy dwoma siostrami. Chociaż są siostrami są bardzo różne. Jedna jest oazą spokoju. Ma męża i dobrą pracę. Druga jest bardziej buntownicza i nie może znaleźć sobie miejsca. Ciągle szuka wrażeń. To co ich łączy poza więziami krwi, to dobrostanie bez matki, trauma z dzieciństwa i życie w biedzie.

Podobnie jak w poprzedniej powieści autorka buduje atmosferę napięcia i niepokoju. Jest wręcz duszno i ciężko. Siostry zmagają się ze swoją przeszłością, która nie była łatwa. Pełno tutaj rozczarowań, goryczy, tajemnic, bólu i cierpienia. Ale wśród tylu negatywnych uczuć, czytelnik będzie czuł również nadzieję. A wszystko ro zawarte na 232 stronach. Książki Donatella Di Pietrantonio, charakteryzują się małą obojętność jeśli chodzi o ilość stron, ale na nich znajduje się prawdziwa karuzela emocji.

Adriana i Arminuta to dwie siostry, które wychowały się w domu, w którym nie było miłości. Panowała tutaj przemoc i bieda. Po latach znowu spotykają się, ale czy będą umiały ze sobą rozmawiać?

Książka porusza trudny temat i nie jest łatwa. Autorka skacze między teraźniejsza i przeszłością. Czasami urywa wątek a następnie do niego wraca. Na lekturze więc trzeba trochę bardziej skupić się. Dzięki takiemu stylowi, autorka na pewno świetnie oddała klimat zranionych dusz. Mogliśmy lepiej zrozumieć każdą z sióstr i dowiedzieć się nie od razu, ...

To moje drugie spotkanie z twórczością autorki, poprzednio czytałam książkę "Porzucona córka", która bardzo mi się podobała, dlatego kiedy tylko zobaczyłam, że wydawana jest kontynuacja tej powieści pod tytułem "Opowieść sióstr" wiedziałam, że będę musiała sięgnąć po tą książkę. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo przyjemny w odbiorze co sprawia, że lekturę czyta się niezwykle szybko. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, jedynie czasami miałam problem z przeskokami w czasie jakie wprowadzała tutaj pisarka, musiałam mocniej się skupić na czytaniu tej książki, żeby czegoś nie pominąć lub źle nie zrozumieć. Obie bohaterki - Adriana i Arminuta zostały naprawdę świetnie i realistycznie wykreowane. Myślę, że takie postaci z podobnymi przeżyciami, troskami i dylematami moralnymi moglibyśmy spotkać w rzeczywistości bądź się z nimi utożsamić. Książka liczy co prawda tylko około dwustu stron, jednak na jej stronach zawarta jest niesamowicie emocjonująca i poruszająca treść. Autorka pokazuje tutaj skomplikowaną relację między siostrami będącymi całkowicie skrajnymi osobowościami i uważam, że pisarce wszystko to naprawdę dobrze, czuć było wyraźną napięcie pomiędzy kobietami, to jak ogromne piętno na ich relacji odcisnęła bolesna przeszłość. Ta historia wywołała we mnie ogrom emocji. "Opowieść sióstr" to wartościowa i pełna życiowych mądrości, doświadczeń i prawd powieść, która z pewnością skłania do refle...

„Dzieliłam z siostrą dziedz­ictwo przemil­czanych słów, zanied­banych gestów, odmówionej troski. I spo­rady­czne, nieoczeki­wane chwile uwagi. Byłyśmy córkami bez żadnej matki. Nadal jesteśmy i na za­wsze zostaniemy dwójką uciekinierek.“


Krótka, ale bardzo intensywna powieść. O prześladującym cieniu toksycznych rodziców i trudnej relacji między siostrami. Przywiązaniu do osób, które wywołują jedynie ból i dysfunkcyjnych relacjach. Destrukcyjnym działaniu patriarchatu, jego zamykaniu ust kobietom, stereotypowym podziale obowiązków, krzywych spojrzeniach, gdy ktoś nie mieści się w jego normach. A w tle obecny jest lęk osoby homoseksualnej, która stara się żyć w zgodzie z oczekiwaniami innych, ukrywając swoją orientację. Wsparcie małych społeczności, gdzie sąsiad dla sąsiada jest większą pomocą niż rodzina. I uczucie jakie nie mija, choć ranimy i jesteśmy ranieni.

„Opowieść sióstr“ to kontynuacja „Porzuconej córki“ i oba tytuły można czytać osobno, ale największe wrażenie robią razem. Uderzają i wprawiają w dyskomfort. Kontynuacja losów Arminuty podobała mi się zdecydowanie bardziej i mocniej do mnie przemówiła, ale obie książki mają w sobie duże pokłady bólu. Brudu na duszy, ale też nadziei na zmianę losu. I tylko ta okładka działa mi na nerwy, bo zupełnie nie oddaje zawartości.

Proza Donatelli DI Pietrantonio nie jest moim typem literatury, a jednak doceniam jej powieści. Mąka w sobie ogromne pokłady emocji, ujętych w zgrabny sposób. To nat...

Dwie skrajne osobowości, które łączą więzy krwi. Trudna relacja między siostrami to oś całej fabuły. Kobiety mierzą się z przeciwnościami, każda w pewien sposób wplątuje się w nieodpowiednie relacje, a dramatyczne sytuacje są na porządku dziennym.

To nie jest łatwa historia, chociaż dotyka bardzo przyziemnych tematów. Uczucia, relacje, więzi, od tego wszystko się zaczyna i do tego sprowadza. Jest ro powieść z gatunku literatury pięknej, dlatego oczywiście mnie sprawiła pewną trudność. Przeplatanie wątków odczuwałam jako pewnego rodzaju chaos, przez co ciężej było mi się skupić na tej historii. Jednak ta krótka powieść niesie duży ładunek emocjonalny i myślę że w odpowiednim czasie może mocniej oddziaływać na czytającego.

To historia nieśpieszna, wysublimowana, potrzebująca czasu i zrozumienia. Dla fanów pióra autorki, włoskiego klimatu i trudnych relacji.

"Opowieść sióstr" pozytywnie mnie zaskoczyła. Przede wszystkim jest przepięknie napisana - styl naprawdę zrobił na mnie wrażenie. Opowieść snuje się niespiesznie, ujawniając wszystko w swoim czasie. Składa się w większości ze wspomnień głównej bohaterki. Przedstawione są one w taki sposób, że początkowo trudno mi było stwierdzić, co dzieje się obecnie, a co należy do przeszłości. Trwało to jednak krótko, gdyż szybko przyzwyczaiłam się do tego typu narracji. Jest to nie tylko historia tytułowych sióstr, ale również portret mieszkańców okolicy, w której toczy się akcja. Powieść porusza także sporo problemów społecznych, z którymi mierzą się bohaterowie.

Wydaje mi się, że tak jak w książce nie ma na świecie rodzeństwa, które nie byłoby różne choćby pod najbardziej błahym względem. Tutaj poznamy dwie dorosłe kobiety, które są niczym ogień i woda. Całą opowieść przekazuje nam narrator w bardzo stonowany sposób. Jakiekolwiek emocje, które nas wybudzają z letargu biorą się z dialogu postaci. To wtedy widzimy niepewną sytuację, kiedy młodsza siostra przyjeżdża do domu starszej z małym dzieckiem na rękach. Bardzo ogólnikowo dowiadujemy się, że przed kimś bądź czymś ucieka. Nie umiałam określić jej stosunku do własnego dziecka, gdyż bywa, że się nim nie przejmuje, ale narrator ukazuje bardziej to jakby on jej potrzebował. Chłopczyk ma kilka miesięcy i jego postać jest ukazana z największą czułością. Starsza siostra nie ma dzieci i nie bardzo jej się do nich spieszy, choć to jaki ma stosunek do chłopca ukazuje, że nadawałaby się na matkę, tylko autor podkreślił ją bardziej z tej niedojrzałości. Ma wspaniałego męża, który ją kocha, jednak bywał nieco leniwy, co sugerowały nam opisy. Relacje między siostrami są nieco skomplikowane, młodsza siostra jest ukazana od tej gorszej strony. Znana z wybryków z przeszłości również teraz okrada siostrę. To, co na ten temat myślał mąż młodszej było dla mnie co najmniej dziwne. Tutaj dodam, że rozdziały są krótkie i przedstawiają jakby pojedyncze wydarzenia, które niby dzieją się po kolei, jednak wplecione mamy wspomnienia z dzieciństwa, które wyjaśniają to, co działo się obecnie między nimi. ...

Dwie zupełnie różne od siebie siostry, dysfunkcyjnej związki, tajemnice, zmierzenie się z prawdą.

Siostry mogą być bardzo różne, podobne, mogą się przyjaźnić lub rywalizować. Relacja Adrianny i Arminity do łatwych nie należy. Są jak ogień i woda, jedna spokojna, druga wybuchowa.

Jak ja siostry wiele je dziele, jednak wspólna przeszłość, więzi krwi i prawda są nierozerwalnym połączeniem. Znają się i rozumieją jak nikt inny. W końcu obie przesłać to samo – niezdolna do miłości matka, biedna, trauma.

Obie próbowały od tego uciec i nie widziały się od lat. Aż pewnej nocy Adrianna zjawiła się w domu siostry, wprowadzając tam nieład i burząc cały spokój.

To ciekawa książka o dwóch siostrach, o rodzinnych relacjach, o trudach dorastania, mierzenia się z prawdą i z traumami. Bardzo ciekawa.

Powieść Donatelli Di Pietrantonio nie wydaje mi się do końca dopracowana. Jest dość przeciętna. Porzuconą córkę czytałam z ciekawością, angażowałam się, przeżywając emocje bohaterki niemalże na własnej skórze. W Opowieści sióstr autorka skonfrontowała nas z całkiem innymi problemami. Niestety całą historię dotknęło fatum przewidywalności, choć nie to stanowi główny minus całej książki. Jest nią kulejąca kompozycja i styl. Autorka snuje opowieść skacząc po różnych liniach czasowych, brakuje tu chronologii, która zaburza odbiór i wprowadzą mnóstwo chaosu. W jednej chwili wrzuca wszystkie momenty życia, tak jakby chciała powiedzieć za dużo. Także psychologia bohaterów i emocje wymagają nieco więcej staranności, bo wyraźnie brakuje tu głębi w oddawaniu uczuć. Dziwna to forma będąca zlepkiem wspomnień, przemyśleń i dialogów nie przekonała mnie do siebie.