Ostatni oddech

Dobrze mi zrobiła przerwa od tego autora i jego książek, teraz mam szersze spojrzenie z dystansu na "Ostatni oddech" i powiem, że bardzo mi się podoba to co widzę 👍. Mimo iż nadal nie zapałałam do Eriki Foster jakąś wielką sympatią, to jednak doceniam jej zaangażowanie w śledztwo, do którego się pchała drzwiami i oknami.

Dość szybko dowiadujemy się, kto jest czarnym charakterem, i nie ma tutaj jakiegoś zawrotnego mylenia tropów, pokazane jest za to, mordercze śledztwo, przeraźliwe zmęczenie detektywów i to, że morderca, jak kameleon, wciąż zmienia swoje "twarze" i dosłownie i w przenośni. Trochę mi w zakończeniu zabrakło, nie tyle motywacji sprawcy, bo tego można się domyśleć, ile wyjaśnienia sposobu uśmiercania ofiar. Dlaczego właśnie tak, a nie inaczej.

Autor, dodatkowo w swojej książce uczula czytelników na to, w jaki sposób jesteśmy obecni w mediach społecznościowych, bo: "Nigdy nie wiadomo, kto patrzy…”

Serię z detektyw Ericą Foster autorstwa Roberta Bryndzy, podobnie jak Cartera, Puzyńską czy też Mroza, również odstawiłam na jakiś czas, by nieco odpocząć od tych cykli. Teraz przyszła odpowiednią pora na małe powroty. A skoro był już Hunter, to następnie sięgnęłam po Foster.

"Ostatni oddech" to 4 tom z tej serii, który mnie wciągnął i zaintrygował już od pierwszych stron. Fabuła powieści opiera się na szczegółach dotyczących policyjnego dochodzenia. Nasi detektywi muszą jak najszybciej złapać mordercę, który porywa i brutalnie pozbawia życia młode kobiety. Tutaj liczy się czas, bo jedna z nich nadal żyje i można ją uratować.
Cała historia opisana jest z dwóch różnych perspektyw - policjantów oraz samego zabójcy. W tym drugim przypadku możemy bliżej poznać motywy, jakimi kieruje się morderca, a co najważniejsze - dowiadujemy się co go ukształtowało takiego, jakim jest, kto lub co zawiniło, że czai się w nim czyste zło.

Akcja umiarkowana, gdyż w jednej chwili jest monotonna, a później nabiera tempa i tak na zmianę. Jest niebezpiecznie i ekscytująco.

Nasi bohaterowie zostali nieco wyciszeni. Już nie są tacy egoistyczni, nieokrzesani i na bakier z subordynacją w pracy. Nabrali ogłady i zaufania do siebie nawzajem, dzięki czemu stali się jeszcze lepszymi śledczymi.

Całość wypada bardzo dobrze, lecz jest jedno ALE. Już w połowie książki znamy tożsamość zabójcy, co odrobinę mnie rozczarowuje, ponieważ nie ma już tej adrenaliny i nieoblic...