Pestki

Autorka przedstawia nam obraz kobiety pogrążonej w depresji. Szukając źródeł swojej depresji w dzieciństwie i w otoczeniu. Przedstawia coś w rodzaju życiorysu emocjonalnego. Wychowana w domu wypełnionym wyłącznie przez kobiety, które kształtowały jej obraz świata. W domu pozbawionym mężczyzn. Ja mam wrażenie, że mówi cały czas dziecko, skrzywdzone dziecko, które nigdy nie spojrzało na swoje życie okiem dorosłej kobiety, nie starała się zweryfikować tych przekazów. Na pewno część z tych obrazów z dzieciństwa są mi bliskie, jak prawie każdemu. Jednak trzeba pamiętać, że takie odczucia i odbiór zdarzeń są bardzo indywidualne. Jednak większość z nas w miarę dorastania weryfikowała te przekazy i uwalniała się od nich. Bohaterka żyje jakby w zaklętym kręgu. Ważne jest w tej książce ukazanie jak najczęściej otoczenie odbiera ludzi pogrążonych w depresji i jak mała świadomość jest tej choroby, nawet u lekarzy. Jednak mnie zaskoczył obraz mężczyzn w tej książce i wagę jaką się przywiązuje do nich i do życia seksualnego. Nasuwa się pytanie, co znaczy bycie kobietą i co jest z tym związane. Nasuwa się jeszcze jedno pytanie, o rodzaje relacji z mężczyznami. Kim dla kobiety jest mężczyzna? Czy mężczyzna ma być tym co potwierdza jej kobiecość i tylko tym. Zaszokowało mnie zdanie wypowiedziane przez przyjaciółkę o którymś z chłopców: „ale przecież macie ze sobą chodzić, a nie gadać”. Od kiedy pamiętam zawsze najpierw musiałam „gadać” i mieć o czym „gadać”, a dopiero później ...

„Jestem zmęczona ilością świata, który mnie otacza. I tym, że nie znajduję w nim życia”*.

„Pestki” to bardzo smutna i dołująca książka, która jest swoistym studium depresji. Główna bohaterka cofa się pamięcią do czasów dzieciństwa, pokazuje nam sytuacje i momenty niezrozumienia przez otoczenie. Każdy kolejny rozdział uzupełnia portret osoby wyalienowanej, niezrozumianej przez najbliższych i rówieśników.

Choć tematyka jest niesłychanie ważna, wykonanie nie do końca przypadło mi do gustu. Czytając wolę skupiać się na treści, a nie formie. Całość napisana jest poetyckim językiem, często pół strony to dywagacje dotyczące jakiegoś słowa, pojęcia – niesamowicie męczy mnie taki styl pisania.
Książkę, choć ma ponad 200 stron, czyta się szybko, jest to więc lektura na jedno popołudnie.

„Pestki” są powieścią wartą przeczytania, przybliżającą postać pogrążonej w depresji kobiety. I choć forma zbyt wysuwa się moim zdaniem przed treść, to tematyka broni całość.

* A. Ciarkowska, Pestki, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2019, s. 189.

Książka smutna i bardzo prawdziwa. Tak się tylko zastanawiam, czy wystarczy nam, matkom, samoświadomości, żeby nie powtarzać własnym córkom tych wszystkich lekceważących i raniących przekazów. Przecież przywoływane przez autorkę komunikaty mamy wdrukowane w podświadomości. Synom ich nie przekażemy, o nie, to też mamy wdrukowane.

Książka pełna refleksji, pełna bólu i cierpienia. Dla mnie była formą terapii. Słowa które mają moc...

Niesamowita, chwytająca za serce. Jak tylko pojawiła się w sprzedaży, wiedziałam, że musi znaleźć się na mojej półce. Uważam, że każdy rodzic powinien ją przeczytać (i nie tylko rodzic!). Często słyszeliśmy słowa, które nas ukształtowały na takich ludzi jakimi jesteśmy teraz. Słowa, które raniły. Słowa, które wypowiedziane od niechcenia mają do dziś wpływ na nasze życie. Być może, wyrządziły nam krzywdę nieświadomie, ale czy nie warto czasem ugryźć się w język i nie oceniać? Nie dawać tych „dobrych rad”? Dla mnie bardzo wartościowa książka, otwiera oczy na kształtowanie najmłodszych, ale i wyjaśnia kwestie naszego, zakodowanego myślenia. Zachowam ją u siebie długo...A później przekażę osobie, której również będzie mogła pomóc zrozumieć perfidny świat... ————————————————
#pestki #annaciarkowska@wydawnictwootwarte#terazczytam #morzebałtyckie🌊#zakochanawksiazkach#naturajestpięk...

Czy można tak... prawie niczego nie wiedzieć o życiu? A to, co wiedzieć, to tylko z zakazów i nakazów innych? Czuć się tak niedopasowaną do świata, jego dziwnych wymogów i standardów? Kwestionować "normalność" i zastanawiać się nad definicją "dziwności"? Och, drogie dziewczę... najwidoczniej można.

𝘗𝘦𝘴𝘵𝘬𝘪 to zbiór epizodów z życia bohaterki, przytoczonych scen, dialogów, rozmyślań. Forma dla mnie idealna (po raz setny powiem – kocham rwaną narrację). Te fragmenty można sobie dopasowywać do swoich doświadczeń wedle życzenia. Nie wszystkie pestkowe przeżycia czułam całą sobą, ale emocje i rozkminy, które im towarzyszyły już bardzo. Zaznaczyłam mnóstwo pięknych lub współgrających ze mną zdań.

Epizody są (chyba) ułożone chronologicznie (nie byłam tylko pewna rozdziałów o różnych chłopakach z imionami na M – czy to jakiś wybieg w przyszłość czy zwyczajne dumanie), więc można zauważyć, jak zmieniała się bohaterka i jej postrzeganie świata. Jak bardzo umacniała się w stwierdzeniu, że do tego świata nie pasuje. Nie czyta się tego łatwo (pod względem emocjonalnym), widząc do czego to prowadzi.

Jednak dla mnie ta lektura była smakowita i spodziewałam się, że tak będzie. Niemal każdy rozdział zostawiał we mnie nowy zachwyt. I podobnie jak przy 𝘗𝘰𝘻𝘢 𝘮𝘯ą nie miałam wrażenia, że czytam smętną, brudną Polską Literaturę Współczesną, tylko prozę wyznaczającą własny kierunek. Taki, którym ja uwielbiam podążać literacko. Piękny, emocjonalny, kładący nacisk n...