Porodzina

Zaczyna się dość niecodziennie, Oto nagle i niespodziewanie znika cała rodzina. Mąż, żona i dwójka ich małoletnich dzieci. Coś tam sobie już na starcie można gdybać i spekulować, bo raczej UFO ich nie porwało 😁

O dziwo, książka mi się podobała. Jest bardzo realistycznie napisana, mimo że Natalia wydała mi się cokolwiek naiwna. Ale pogodziłam się z tym, wszak (z lekka parafrazując), naiwnych nie sieją, sami się rodzą. Bo cóż ona sobie myślała, że mąż się nie dowie, że "grzebała" przy ich wspólnym koncie? Nawet te przekleństwa, przerywniki, których ja raczej nie toleruje, tutaj były jakieś takie naturalne i na miejscu, bez nachalności.

Książka traktuje o wielu bolesnych sprawach, pomijając już nawet sam wątek kryminalny. Nadmierna kontrola, nadopiekuńcza matka i skutki tej nadopiekuńczości, czyli "ucieczka" w małżeństwo. Tutaj coś mi znajomo zarezonowało, na szczęście bez opisanego w tej historii, skutku. Niepełnosprawność psychiczna, ochrona świadoma lub nie, własnych dzieci, nawet jak mamy poczucie, że coś jest z nimi nie hallo.

Jednego tylko nie za bardzo rozumiem. Co właściwie się podziało w tym śledztwie, a raczej w zaniechaniu jakichkolwiek czynności. Mam wrażenie, że nie do końca pokumałam, dlaczego i policja i prokuratura nie robiła dosłownie nic, jakieś markowane dziwne ruchy, które do niczego nie prowadziły i niczego nie wyjaśniały.

Biedronia i cała rodzina "Pająków" to moi faworyci 👌. Bardzo ich polubiłam, wszystkich. Reasumuj...

Powieść kryminalna, ale z rodzaju tych, które położymy na półce obok literatury pięknej czy obyczajowej. Z pogłębieniem wielu problemów, dobrze nakreślonymi bohaterami i trafnym odbiciem mechanizmów społecznych. Technicznie zadziwiająco dobra, wizualnie ciesząca oko, a w dodatku potrafiąca przedostać się do wrażliwości czytelnika.

Całość kręci się wokół zniknięcia rodziny. Żony, męża i ich dwójki dzieci. Ludzi pozornie idealnych, którzy w oczach innych zwykle pozbawieni są wad. Bogaci, z przyjemną aparycją i w dodatku sympatyczni. Są niczym obrazek z utopijnej krainy. Ale czy na pewno? Co kryje się za ich uśmiechniętymi na zdjęciach twarzami?

Zamiatanie spraw pod dywan, brak czasu dla bliskich, depresja i demony przeszłości. Ludzie okrutni i ludzie zagubieni. Uparci na tyle, by pomimo przeciwności dążyli do odkrycia prawdy. Spory wachlarz osobowości i historii. A to połączone zgrabnym stylem, który zaliczyłabym do tych lekkich, ale nie pozbawionych uroku. Oto z czym tym razem przychodzi Natalia Fiedorczuk i czym mile mnie zaskoczyła.

Podobała mi się ta powieść. Miała w sobie zwyczajność, ale zwyczajność podaną w technicznie bardzo dobry sposób, dzięki czemu całość zyskała w moich oczach. Pochłonęłam ją na dwa gryzy i nie mogłam się od niej oderwać. Lub nie chciałam tego zrobić. Była to lektura przyjemna i wzbudziła we mnie ciekawość pozostałych tytułów autorki.

[Współpraca reklamowa] Wydawnictwo Słowne

Co czytacie w ten jesienny, deszczowy dzień? Ja skończyłam czytać „Porodzinę”, która bardzo mnie zaskoczyła.

Akcja książki dzieje się w miejscowości Lasek, koło Inowrocławia. Pewnego wrześniowego dnia mieszkańcy zdają sobie sprawę, że od kilku dni nie widzieli Natalii Waszyńskiej. Nagle zniknęła. Nie jest to możliwe by ktoś tak nagle rozpłynął się w powietrzu. A już na pewno z całą swoją rodziną. Natalia była piękną kobietą. Jej mąż, Marcin również był eleganckim i przystojnym mężczyzną. Mieli dwójkę dzieci i uchodzili za bogatych ludzi. Dom czysty i wyglądał tak jakby ktoś właśnie wyszedł do pracy i szkoły. Co się z nimi stało? Ktoś ich porwał? Zabił? A może tylko wyjechali na wakacje, nie mówiąc nic nikomu.

Sprawą zajmuje się policjant, Krystian Gruszecki wraz z pewną dziennikarką i znaną psychiatrą. Najpierw sprawdza dom zaginionych i auto, które wciąż stało na ich posiadłości. Później udaje się do miejsca pracy Marcina. Matka Natalii podpowiada mu również, by wypytał o rodzinę Waszyńskich ich sąsiadów z ulicy, u których dzieci często przebywały. Krystian udał się więc do państwa Pająków. Co tam znalazł i dlaczego pan Pająk został aresztowany? Czy w ogóle został słusznie skazany?

Pani Natalia stworzyła świetny i nietypowy kryminał. Zawiera on bowiem elementy domestic noir. Ukazuje wszystko to co dzieje się za zamkniętymi drzwiami domów. A dzieje si...

Autor: Natalia Fiedorczuk

To moje pierwsze spotkanie z książką autorki. Zainteresowała mnie okładka i tak jak inne książki tego wydawnictwa mi się spodobały, tak myślałam, że ta wywrze na mnie pozytywne wrażenie. Niestety jednak trochę się zawiodłam.

Rodzina Waszczyńskich jest idealna. Dwójka dzieci, małżeństwo i dom jak wyjęty z jakiegoś pisma idealnej rodzinki. Idealni, piękni i lubiani przez swoich sąsiadów. Jednak pewnego dnia rodzina zapada się pod ziemię. Nie ma jej, znika jak kamfora. Nic nie wskazuje na to, że rodzina wyjechała na jakiś wyjazd, także gdzie ona się podziała?

Początek książki nie jest jakoś szczególnie interesujący zresztą jak cała reszta dla mnie. Nic się nie dzieje, nie ma żadnych poszlak, aż tu akcja przeskakuje o rok i zaczyna się rozkręcać. Nudziłam się strasznie czytając o czymś co było kompletnie zbędne.

W środku na stronach znajdujemy potencjalne sesje terapeutyczne, które są nie dość, że nierozwinięte to pisane tak, żeby były tylko wspominane. Myślałam, że będą jakoś ciekawie poprowadzone, a tu nic.

Autorka pokazuje, że nie zawsze ludzie na pierwszy rzut oka są idealni. Czasami chcą tylko za takich uchodzić. Chcą pokazywać przed sąsiadami, znajomymi, że są najlepsi, ale wtedy zmieniają się za zamkniętymi drzwiami. Natalia porusza także ważny wątek przemocy domowej.

"To mogła być duża spra­wa. Więk­sza, niż mu się z po­cząt­ku wy­da­wa­ło, kiedy w swoim znu­dze­niu de­spe­rac­ko pra­gnął chwy­cić się cze­go­kol­wiek."
▪︎▪︎
Wstrząsająca historia, gdzie na pozór wszystko wygląda "normalnie", zwykłe miasteczko i zwykli ludzie.
Jednakże, gdy niespodziewanie znika czteroosobowa rodzina, na jaw zaczynają wychodzić głęboko skrywane tajemnice, traumy i wzajemne powiązania.
Całość napisana jest prosto i lekko, lecz nie dajcie się temu zwieść, ponieważ prawda o tym co stało się z rodziną Waszczyńskich, wbija w fotel, a ostania scena w tej książce jest absolutnie dramatyczna i przerażająca, właśnie dzięki swojej prostocie.
"Porodzina" to historia, która mogła się wydarzyć tuż obok ciebie i chyba dlatego jest tak szokująca.