Pośród cieni

Drugie tomy trylogii są chyba najtrudniejsze do napisania, bo trudno mi wymyślić jakąś inną przyczynę powodującą, że tak często okazują się one najsłabszymi elementami danego cyklu. Nie inaczej jest w przypadku trylogii "Teatr węży" - drugi tom zbyt przypomina pierwszy powielając jego słabości i tracąc część zalet. Już w pierwszym tomie fabuła wydawała się momentami dreptać w miejscu i meandrować bez widocznego kierunku i istotnej kulminacji. Zamiast od razu uznać to za wyraz bezradności i braku konsekwencji autorki głupio cieszyłem się z nieprzewidywalności akcji, bo trudno było odgadnąć kierunek w jakim zmierzają opisywane wydarzenia, skoro żaden nie istniał. Dopiero drugi tom uświadomił mi, że autorka po prostu pisze głównie po to by wypełnić czymś stronice a o tym, że cały cykl powinien jednak zmierzać w jakąś stronę, przypomina sobie na chwilę w dwóch-trzech ostatnich rozdziałach. W książce nie ma właściwie żadnych istotnych wydarzeń a część rzekomych odkryć, opisanych w końcówce powieści, była sygnalizowana i wspominana już wcześniej.

Przez większą część powieści główny bohater, czarny mag zwany Krzyczącym w Ciemności, żyje sobie z dnia na dzień ćpając, zastanawiając się nad swoją amnezją i poprzednim życiem, pojedynkując się ze srebrnymi magami (lub ukrywając przed nimi), odrzucając oferty zostania płatnym zabójcą, pomagając niektórym ludziom i zabijając innych a także pakując się w różne drobne i większe kłopoty. Nie byłoby to może nieciekawe gdyby nie to, ż...

Lubię fantasy prawie na równi ze science fiction i zawsze z wytęsknieniem czekam na jakieś nowe powieści w tym bogatym gatunku. Nie wiem co najbardziej podoba mi się w tych książkach. Niezwykły świat, wszechobecna magia, bohaterowie, czy niezwykłe stwory. Być może wszystko po trochu. Bo jak lubię powieści o międzygalaktycznych podróżach, tak lubię opowieści o niezwykłych krainach, w których magia nie jest tylko pustym wyrazem.

W takim świecie żyje Brune, albo jak wolicie Krzyczący w Ciemności. Bohater na dal się ukrywa w Podziemiach. Na jego trop co jakiś czas wpadają Srebrni, którzy nie cofną się przed niczym, aby zlikwidować naszego przyjaciela. Brune jako doskonały mag i alchemik, nie odmawia nikomu pomocy co sprowadza na niego dodatkowe kłopoty. Na szczęście ma kilku zaufanych przyjaciół, którzy nie wahają się służyć mu nie tylko dobrą radą. Tylko czy ciągłe ukrywanie może wyjść na dobre? Przekonajcie się sami.

Jeden z zarzutów jaki mam do tej książki , ale być może znowu tylko dla mnie, to fakt, że w następnych scenach publikacji wypowiadają się różne postaci. Nie znoszę tego tak bardzo, że nawet w książkach, które lubię, ledwo toleruję taki zabieg. Albo mamy głównego bohatera i po kolei poznajemy jego motywy, potyczki z wrogami, wzloty i upadki, albo zbieramy grupę, która po kolei dzieli się swoimi przemyśleniami czy planami. Skoro chociażby w tytule określone jest, że istnieje jeden kluczowy bohater, to uważam, że tak powinno być do końca. Nic pomiędz...