Przeklęte Dzieci Inayari

Po tylu rewelacyjnych opiniach spodziewałam się czegoś bardzo dobrego. Niestety książkę oceniam dobrze, ale nie bardzo dobrze. Początek czytało mi się ciężko, nie podobało mi się też, że co chwilę, bez jakiegoś podziału, ktoś inny był bohaterem. Na szczęście, po jakiś 150 stronach, akcja się rozkręciła i trzymała mnie w napięciu już do końca. Jestem ciekawa, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Największym plusem książki jest sama okładka, która od pierwszej chwili przyciągnęła mój wzrok.

Im dalej brnęłam w powieść, tym więcej chciałam wiedzieć. Nie piszę już nic, tylko zabieram się za kolejną część. Nie wiem, co teraz robicie, ale rzućcie to w trzy pioruny i chodźcie czytać Mojrę, nie pożałujecie.

Kiedy człowiek widzi wokół same pozytywne oceny książki, zaczyna się obawiać, co zrobi, gdy dana pozycja mu się nie spodoba… a swoją recenzję napisać trzeba. Na szczęście w przypadku "Mojry: Przeklętych dzieci Inayari" Agnieszki Kulbat nie miałam tego problemu - choć powieść z nóg mnie nie zwaliła, to zdecydowanie zaliczam ją do udanych lektur.
Śnieg. Klasztor o nazwie Inayari. Przepowiednia. Kapłanki - skrytobójczynie, medyczki i runiczne. A wśród nich ona, nasza główna bohaterka - Rayn. Poznajemy ją, gdy przy użyciu tajemniczej runy ratuje życie Aidenowi, mężczyźnie, który nie powinien znajdować się na terenie Inayari - w końcu mieszkają tam tylko kobiety (i górnicy, ale oni nie mają tutaj większego znaczenia). Dziewczyna nie jest do końca pewna słuszności swojego czynu, a z jego konsekwencjami będzie miała do czynienia przez całą opowieść. Historia jest pełna kolorów, run (starych i nowych), scen walki (znakomicie przez autorkę opisanych dzięki jej znajomości tematu) i… potworów. W zakonie bowiem znajdują się Zakazane Komnaty, z których chce uwolnić się zło…
"Mojrę" czytało mi się ekspresowo - autorka ma niesamowicie lekki styl pisania, tka historię w sposób niewymuszony, co sprawia, że kartki same się przewracają. Przedstawieni nam bohaterowie nie są jednowymiarowi, nikt nie jest czarny ani biały; nigdy do końca nie wiadomo, kto komu wbije nóż w plecy. Aiden jest zdecydowanie ciekawą postacią, zagadkową i zawadiacką, lecz mnie najbardziej zachwyciła Rayn. I n...

,,Mojra. Przeklęte Dzieci Inayari" to polski debiut Agnieszki Kulbat. Wiele słyszałam o tej książce i w końcu postanowiłam ją przeczytać.

Pomysł na fabułę jest bardzo oryginalny nigdy nie spotkałam się z wątkiem zakonu czy wskrzeszenia. Podobał mi się podział na medyczki, skrytobójczynie oraz runiczne. Również zaciekawiły mnie Mojry i Tytanowie. Autorka stworzyła naprawdę fajne uniwersum. Akcja działa się tylko w samym Zakonie Inayari, co było dla mnie sporym zaskoczeniem, bo nigdy nie czytałam nic, gdzie akcja działa się tylko w jednym miejscu.

Bardzo dużo się działo. Już od pierwszych stron nie mogłam się oderwać. Historia zaczyna się mocno i tak samo się kończy. W Zakonie Inayari ciągle coś się przydarzało. Przez, co czasami się gubiłam i nie nadążałam. Ale koniec, końców była to naprawdę wspaniała przygoda.

A Rayn mogłaby się wydawać irytująca, ale dla mnie wcale taka nie była. Była zmienna, przeżyła coś trudnego i naprawdę rozumiałam ją. Nie jest łatwą bohaterką, ale mimo to polubiłam ją. Z pewnością mogłabym pójść z nią na kawę, do Inayari. Jeżeli chodzi o Aidena to go nie da się nie lubić. Uwielbiam poczucie humoru tego chłopaka. Zawsze wprowadzał mnie w dobry nastrój. Dla niego warto, przeczytać ,,Mojrę" żeby go poznać. Ah... mogłabym rozpisywać się o bohaterach tej książki godzinami, bo oni są naprawdę prawdziwie przedstawieni. Są tacy ludzcy, nie idealni, nudni, infantylni, tylko prawdziwi.
Można ich lubić albo nie. Czytając, o ic...

Mojra: Przeklęte dzieci Inayari — Agnieszka Kulbat

Czy przeznaczenie da się oszukać? Co jeśli dwoje ludzi jest na siebie skazanych?

Świat pełen magii, tajemniczy zakon i historia, która zaciska się wokół nas jak pętla. Dlaczego? Ze względu na to, że wszystko rozgrywa się w środku zamku.

Musimy mieć świadomość, że atmosfera może być gęsta i wręcz dusząca. Z jednej strony jesteście zamknięci na zawsze… między zimnymi, kamiennymi murami, z drugiej na zewnątrz panuje… ZIMA. Świat skuty lodem przez prawie cały rok! W pierwszym tomie, Agnieszka Kulbat stworzyła świat, których poznajemy spokojnie krok po kroku. Podobało mi się to, że relacja dwójki bohaterów nie była z dnia na dzień pogłębiona, tylko dość dobrze odwzorowywała rzeczywistość.

Super zabiegiem było wprowadzenie run! Każdy z tak zwanych „Runicznych” ma swój niepowtarzalny kolor (ale nie będę spoilerować, najlepiej wyjaśnia to sama autorka w książce).

Początkowo wciągnęłam się dość mocno. Później… niestety był spadek mojego zainteresowania. Nie polubiłam się z główną bohaterką i być może wzięło się to właśnie stąd. Niemniej, nie myślcie, że mi się nie podobało!

Ostatnio miałam okazję rozmawiać z autorką i dzięki temu uznałam, że zrobię re-read książki. Chciałabym poświęcić jej więcej czasu, może za drugim razem zupełnie inaczej ją odbiorę? Wiem, że Agnieszka poświęciła mnóstwo czasu i pracy, by napisać coś tak obsze...