Psiego najlepszego

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Po lekturze bestsellerowej powieści "Był sobie pies", która dosłownie podbiła moje serce, z niecierpliwością oczekiwałam na kolejną powieść W. Bruce'a Camerona. I oto już za kilka dni pojawi się w księgarniach opowieść specjalnie na gwiazdkę - "Psiego najlepszego czyli BYŁ SOBIE PIES na święta". Jestem bardzo wdzięczna Wydawnictwu Kobiecemu za ofiarowanie mi egzemplarza recenzenckiego, ponieważ dzięki temu jeszcze przed premierą mogłam delektować się nową, ciekawą opowieścią z psimi bohaterami w roli głównej.

Tym razem autor zaprasza nas do rodzinnego domu Josha Michaelsa - wrażliwego mężczyzny, samotnika, który porzucony przez dziewczynę nie może się pogodzić ze swoim osamotnieniem. Kiedy sąsiad prosi go o opiekę nad suczką w typie owczarka niemieckiego Josh zdecydowanie odmawia. Nie wyobraża sobie mieszkania z psem, który byłby tylko kolejnym kłopotem. Postawiony przed faktem bohater w końcu przygarnia Lucy - ciężarną (jak się okazuje) suczkę, której nie może przecież pozostawić bez domu. Pies w zamian obdarza Josha całym ogromem bezwarunkowej miłości i wdzięczności, uczuciami, które mogą zmiękczyć nawet najtwardsze serce. Opieka nad czworonogiem nie jest łatwa, pojawiają się problemy, a po kilku dniach psia rodzina powiększa się o pięć słodkich i milusich, choć jeszcze nieporadnych szczeniaczków. Konsultacje u weterynarza i pomoc Kerri - pracownicy miejscowego schroniska pomagają Joshowi ogarnąć całe towarzystwo i opiekować się ps...

Moi mili znajomi i obserwujący i inni o podobnym guście czytelniczym - ostrzegam, na trzeźwo trudno przełknąć tę książkę, sorry. Powieść nie dorasta nawet poziomem do w miarę dobrej literatury popularnej. Oprócz ślicznej okładki i szczeniaczków z adopcyjną sunią w fabule nie ma na czym oka zatrzymać.
Dlaczego aż tak brutalnie oceniam "Psiego najlepszego"?
Po pierwsze z powodu bardzo słabo zbudowanych postaci - praktycznie niczego o nich nie wiemy, mówią językiem 10-latka, rozumują na poziomie maksimum końcówki szkoły podstawowej (a mówimy o dorosłych ludziach, dwudziestoparoletnich), niewiele o nich wiadomo poza tym, że Kerri ma piękne oczy i falujące włosy a Josh jest aspołeczny. Pod tym względem powieść wypada bardzo blado.
Fabuła - ok, potrafię wybaczyć przewidywalność - to nie kryminał, żebym musiała być zaskoczona rozwojem wypadków. Natomiast tutaj jest ona tak topornie poprowadzona, bez wewnętrznej spójności i logiki. Wątek romantyczny to zupełna porażka, nie mam siły nad nim się pastwić (dobrze oddała moje odczucia Angelic).
Warstwa edukacyjna - na LC pojawił się artykuł o tym, ile cennych informacji zawarł autor i że za to należą mu się brawa. Załóżmy, że trzeba ludziom uświadamiać, że z wzięciem psa do domu wiąże się duża odpowiedzialność i że trzeba zwierzę karmić jakościowo dobrym pokarmem - są to truizmy ale może faktycznie warte powtarzania. Nie widzę jednak powodów podawania nazwy karmy, chyba trzykrotnie w różnych momentach. Miałam cień nadziei...