Pustka

„— To co Ty właściwie robisz?
— Zbieram Twoje łzy.“

W domu zamieszkała pustka. Jest duża, nieco straszna i próbuje wywołać łzy tęsknoty. Pojawiła się na miejscu kota i obiecuje, że z czasem zmaleje do rozmiaru kociego włosa, ale póki co zagarnia całą wolną przestrzeń. Biała, bez uszu czy ogona, nie da się jej dotknąć i nie przynosi pocieszenia. Ale choć urasta do ogromnych rozmiarów, z czasem faktycznie maleje.

Komiks Marianny Sztymy, jednej z moich ulubionych ilustratorek, to prosta historia o stracie i pogodzeniu się z nią. Śmierć kota, najlepszego przyjaciela, łamie serce, wyciska łzy i przytłacza, ale choć pewnego rodzaju smutek nigdy nie znika, to maleje do niewinnych rozmiarów. „Pustka“ jest więc komiksem, powieścią graficzną, o mocy terapeutycznej. Bardzo prostą, zdecydowanie dla młodszego czytelnika, ale wywołująca pozytywne wrażenia i u starszych. Lubię ją, choć jednocześnie uważam, że przedstawia sobą trochę za mało, że w pewnym momencie zbyt się urywa. Tyle że ja jestem dorosła, lubię formy nieco bardziej skomplikowane, a Sztyma stworzyła opowieść, z którą dogada się i mały czytelnik, więc co ja tam wiem. Najważniejsze jest to, że zamysł swój osiągnęła, a ja jej pracę na przestrzeni lat przeczytałam już kilka razy. Ilustracje autorki dostarczają mi bowiem wiele estetycznej satysfakcji, a sama historia też niezmiennie mnie wzrusza.

Pustka. Chowa się w sercu i zakamarkach duszy. Przypomina o ulotności chwili i przemijaniu. Pieczętuje trudne doświadczenia straty. Jest wierną kompanką tęsknoty, towarzyszką łez.
Nic, nigdy nie jest w stanie jej wypełnić.
Zapewne wielu z nas dorosłych jej doświadczyło, bo śmierci nie da się uniknąć.
A gdy jej następstwa dotykają dzieci? Jak rozmawiać o stracie, żałobie i tęsknocie? Jak pomóc dziecku oswoić te trudne emocje?
Marianna Sztyma w swej książce pt. "Pusta" w niezwykle subtelny sposób obrazuje pustkę, która towarzyszy pewnej dziewczynce. Bohaterka bardzo tęskni za swoim kocim przyjacielem. Pustka puka do jej pokoju. Jest białą bezkształtną plamą, która w niczym nie przypomina ukochanego zwierzaka. Towarzyszy dziewczynce w jej codzienności. Nie znika, ale zapewnia, że stanie się mniejsza.
Porównanie pustki (tęsknoty) do zmniejszającej się wraz z upływem czasu białej plamy jest bardzo trafne.
Tęsknota za kimś, kto odszedł na zawsze nigdy nie minie, ale będzie inna z każdym rokiem. Jej miejsce będą po części zajmować wspomnienia.
Niezwykle oszczędna w słowach, ale jakże mądra i potrzebna książka pozwoli naszym pociechom oswoić się ze stratą.
Udowadnia, że żałoba, tęsknota i towarzysząca im pustka nie są powodem do wstydu, a naturalnymi, choć niezwykle trudnymi uczuciami.

W tym miesiącu przerzuciłam się jakby na komiksy, gdyż Wyzwanie na miesiąc sierpień w Lubimy Czytać brzmi: Przeczytam komiks. Tym razem zaintrygowała mnie krótka książeczka (32 strony) z przyciągającą do siebie okładką. Niemal białą z pięknymi oczami oraz noskiem kota.