Rodzeństwo

To rodzina. Zwykła. Niepozorna, czasami niepoprawna. Sięgając po Rodzeństwo, nie wiedziałam, co mnie czeka. Z każdą kolejną stroną, kolejnym rozdziałem, przekonywałam się, że to ogromny kaliber, który być może będzie mi ciężko przełknąć.

Z czytaniem ostatnio bywało u mnie różnie. Raczej książki, po które sięgałam, nie przekonywały mnie do siebie, niektóre porzucałam po przeczytaniu mniej więcej połowy. Rodzeństwo natomiast wciągnęłam — mimo ponad 600 stron — w dwa wieczory. Dosłownie wchłonęłam tę powieść — całą sobą i bez żadnych zahamowań. Do książki, jaką jest Rodzeństwo, najlepszym podsumowaniem jest, że przez te słowa się po prostu płynie. Czytelnik zapomina, że w międzyczasie jest to przeprawa przez rwący potok, z tysiącem skał i pułapek, a o konsekwencjach związanych ze zderzeniem z nimi, będziemy pamiętać jeszcze przez długi czas.

Jakie oni mieli ciężkie życie. Jakże nieszczęśliwe, choć pozornie wspaniałe i ciekawe. Jak jedna sprawa może skomplikować wszystkie późniejsze lata?

Nie wiem, jak Monika to zrobiła, ale stworzyła naprawdę coś. COŚ naprawdę dużego. Coś, co was po prostu przeżuje i pozostawi w zupełnie innym stanie, niż kiedy zaczniecie czytać Rodzeństwo. To ciężka książka, ale z niej wprost ocieka realizm — wierzyłam we wszystkie słowa, nawet jeśli nie były one prawdą.

Jak wiecie, moje podejście do scen łóżkowych w literaturze jest raczej oziębłe. Tutaj, czytałam je ze łzami w oczach i niedowierzaniem — ponieważ to był...

Brat i siostra, zakazane uczucie, które nigdy nie powinno się narodzić pełne gwałtownej namiętności i frywolnych uciech. Po tak odważny temat zdecydowała się sięgnąć w swej debiutanckiej książce Monika Wojciechowska. Zawsze się cieszę, gdy nasze literackie podwórko zasilają nowi twórcy nie bojąc się wejść do niego z przytupem i tematem tak kontrowersyjnym.

Licząca ponad 600 stron książka może przerazić swoją objętością, co też uczyniła, gdy po raz pierwszy wzięłam ją do ręki. Po kilku stronach okazało się, że tekst pochłaniam zaskakująco szybko. Styl jest prosty, potoczny, słownictwo niewyszukane, momentami dosadnie i mocno obrazowe - najczęściej w przypadku opisów alkowy, których jest tu aż nadto.
A bohaterowie? Poszukują swojego miejsca w świecie, targani ciągłym niedopasowaniem do otoczenia, brakuje im konsekwencji w działaniu, co rusz zmieniają miejsca pracy i pobytu.
Odniosłam też wrażenie, że w postać kobiecą autorka chciała zmieścić zbyt dużo pomysłów jakie posiadała i w jednej osobie ulokować kilka życiorysów. Ta bohaterka wykonuje różne zawody, obarczona jest do tego molestowaniem, chorobą alkoholową i pracoholizmem. Dodam, że to wszystko dzieje się nim ukończy 30 rok życia. Zabrakło realizmu.

Rodzeństwo można byłoby skrócić o połowę. Główną osią fabularną pozostają tu zmagania uczuciowe, autorka odważnie podchodzi do opisywania scen zbliżeń, dużo tu pikanterii, a przez to łatwo Rodzeństwo strącić w przepaść literatury erotycznej.

...

Lata 80. Sandra i jej młodszy brat Albert, wychowywani są przez rodziców, których bardziej niż posiadanie dzieci interesują artystyczno-intelektualne posiadówki warszawskiej bohemy. Często pozostawieni sami sobie, miłość i troskę odnajdywali w swoim towarzystwie. Z braku odpowiednich wzorców w okres dojrzewania, a później w dorosłość wchodzą z bagażem doświadczeń. Sandra jest autorytetem dla dorastającego Alberta. Chłopak kocha ją najbardziej na świecie i tylko jej jest w stanie zaufać. Sandra z kolei ma potrzebę opiekowania się nim i gdyby mogła, zrobiłaby wszystko, dosłownie wszystko dla swojego małego braciszka. I tak też się dzieje. Rodzeństwo pewnego dnia przekracza granicę pozornie nieprzekraczalną. Od tego momentu ich relacja przez resztę życia idzie dwutorowo, a jej oczywistość zmienia się diametralnie.

Do tej pory nie mogę zebrać myśli po tej lekturze. Porusza ona temat kazirodztwa w tak dziwny i inny sposób, niż ten, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Momentami sama nie wiedziałam już, co dla bohaterów będzie najlepsze - brnięcie w tę relację, czy ucieczka od niej.

Ta książka szokuje, porusza, intryguje. To ponad sześćset stron emocjonalnej huśtawki, zarówno dla bohaterów, jak i dla czytelnika. To sześćset stron i trzydzieści lat pełnych wzlotów i upadków, spełniania marzeń i ich prześlizgiwania się przez palce, dobrych wyborów i tych najgorszych, nadziei i miłości. To sześćset stron, które czyta się błyskawi...

Sandra i Albert. Siostra i brat. Rodzeństwo, które połączyły nie tylko więzy krwi, ale też wyjątkowa relacja.
Dorastali w domu, gdzie nie brakowało niczego oprócz uwagi rodziców. Tej najważniejszej. Od małego pozostawieni byli sami sobie. Bez wsparcia, miłości i zrozumienia.
Sytuacje życiowe, których doświadczali doprowadziły ich do momentu, w którym stali się sobie jeszcze bardziej bliscy. Nie jak rodzeństwo. Tylko oni dwoje, choć nie mówili tego na głos, wiedzieli co tak naprawdę ich łączy. Coś co było nie do zaakceptowania. A jednak stało się i połączyło ich jako pokłosie wszystkich wspólnie przeżytych lat.
Rodzeństwo to wyjątkowa powieść, ale też może okazać się kontrowersyjna. Historię poznajemy jakbyśmy zagłebiali się w pamiętnikach głównych bohaterów. Dorastamy z nimi, przeżywamy wszystkie najważniejsze chwile. A musicie mi uwierzyć, że ich życiorysy do łatwych nie należały. To historia o trudach z jakimi muszą zmierzyć się dorośli po tym jak jakieś wydarzenia z dzieciństwa mocno się na nich odbiły.
Wydaje mi się, że dla niektórych może okazać się zbyt mocna i odważną. Ja nie czułam zniesmaczenia, ale też nie była to dla mnie hsitoria, w którą mocno się wkręciłam. Niestety momentami dla mnie była zbyt przegadana.
Ale mimo to polecam, choćby dlatego by poznać coś zupełnie innego.

Nie od dziś wiadomo, że dzieciństwo mocno oddziałowuje na dorosłe życie. Traumy, nieszczęścia, ale i chwile beztroski i bezpieczeństwa, to elementy układanki, która potem żyje w człowieku. I to właśnie przytrafia się bohaterom tej powieści. Siostra i brat, wychowani w sposób lekki i pełen swobody, lecz bez rodzicielskiego poczucia miłości i zaangażowania szukają uczucia u siebie nawzajem.

To powieść z gatunku literatury pięknej, dziwna, specyficzna, kontrowersyjna, dotykająca problemu kazirodztwa, próbująca wstrząsnąć czytelnikiem. Mnie nie przekonała. Dużo tutaj seksu, który nic nie wnosi, niby pokazuje zagubienie bohaterów, ale czy rzeczywistość tak mogła wyglądać? I tak, tę historię można podzielić na dwie części, pierwszą opierającą się na seksualnych podbojach bohaterki, i drugą gdzie rodzeństwo próbuje walczyć z tym, co zepsuli rodzice. I ta część moim zdaniem ratuje tę powieść, czuć zagubienie, niezrozumienie i dopiero tutaj możemy zobaczyć psychologiczną warstwę tej opowieści.

Nie mogę się nazywać koneserem gatunku, dlatego ta książka nie wywołała u mnie takich emocji, jakich dostarczy fanom literatury pięknej. Chyba każdy musi sam odkryć, co ta powieść ma do zaoferowania właśnie jemu.